Een charmante kerst

Inhoudsopgave

Bericht van de auteur
Hoofdstuk 1: Charlie
Hoofdstuk 2: Dev
Hoofdstuk 3: Charlie
Hoofdstuk 4: Dev
Hoofdstuk 5: Dev
Hoofdstuk 6: Charlie

Bericht van de auteur:

Allereerst ben ik heel dankbaar voor jullie steun, zodat ik queer liefdesverhalen kan blijven schrijven! Als blijk van waardering presenteer ik dit korte(re) verhaal: Een charmante kerst speelt zich zes weken na het einde van Het charmeoffensief af. Ik hoop dat jullie opnieuw veel plezier hebben met Charlie, Dev, Parisa, Jules, Daphne en ja, zelfs Ryan. En dat het jullie in ieder geval een beetje queer kerstvreugde brengt!

Voordat je begint met lezen, houd er rekening mee dat dit korte verhaal gevloek, seksuele verwijzingen, milde steam (heel mild, raak niet te opgewonden) en een paar verwijzingen naar het leven met angst en depressie bevat. Voor degenen onder ons voor wie de feestdagen niet de gelukkigste tijd van het jaar zijn, houd je taai.

Happy Holigays, liefste vrienden!

Alison

Los Angeles, Californië, vrijdag 24 december 2021

Charlie

Charlie Winshaw weet precies wanneer hij in ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ begon te geloven.
Nou ja, hij herinnert zich specifieke momenten.
Twee zwarte ogen en een bloedneus. Op een tafel zitten terwijl een man met warrige haren naar hem glimlachte en zei: ‘Ik wéét dat ik ervoor kan zorgen dat je verliefd wordt.’
Een oefendate met een puzzel.
Devs vingers die tijdens zijn breakdown door zijn haar gingen toen hij vroeg: ‘Hoe kan ik je helpen wanneer je je zo voelt?’
Een zoen tegen een muur in New Orleans, een selfie in Kaapstad, een dans op een stoeprand, een boot in Bali terwijl ze naar de zonsondergang keken.
De laatste aflevering van een tv-show, een verontschuldiging, een spijkerjasje en een belofte. Een zoen en een kroon.
Zevenentwintig jaar lang geloofde Charlie dat een happy end iets was wat alleen andere mensen overkwam. Makkelijkere mensen. Mensen met neurotypische breinen en nul mentale problemen. Oftewel, fictieve mensen.
Hij dacht dat liefde bestond achter een figuurlijke glazen muur die hem scheidde van de rest van de wereld. Maar toen besloot hij mee te doen aan een datingprogramma en ontmoette hij Dev Deshpande. Hij realiseerde zich dat de glazen muur een ingebeelde barrière was toen Dev er gewoon doorheen liep.
Nu heeft hij zijn hele leven veranderd, want hij is hopeloos verliefd.
Hij erkent dat het een vrij ellendig leven was.
Nu heeft hij een klein huis in de Spaanse stijl met een blauwe voordeur in Silver Lake, in plaats van een modern appartement op de twintigste verdieping in het centrum van San Francisco.
In plaats van elke dag te proberen zich aan te passen aan de kantoorcultuur, werkt hij nu vanuit huis als CEO van de Winshaw Foundation, waarbij hij vooral excursiedagen organiseert en kinderen uit LA leert coderen. En in plaats van alleen in slaap te vallen in een groot bed, terwijl hij zichzelf ervan overtuigt dat dit is wat hij wil, valt hij nu in slaap naast Dev. Hij valt in slaap in de armen van iemand die hem ként en die van hem hóúdt, iemand die snurkt wanneer hij op zijn rug slaapt, maar altijd op zijn zij draait als Charlie hem een klein duwtje geeft. Iemand wiens gezicht iedere ochtend oplicht wanneer Charlie hem zijn eerste kopje koffie brengt. Iemand die hem zoent, ook al heeft hij ’s ochtends een slechte adem.
Dus ja, Charlie gelooft nu wel in al dat ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’-gedoe. Hij heeft alleen geen idee wat daarna komt. De films die Dev hem laat kijken laten nooit zien wat er daarna gebeurt, ná de liefdesverklaring, het grote gebaar en de epische zoen. Wat gebeurt er na de aftiteling?
Zoals altijd is hij zo dom om advies te vragen.
‘Je kunt hem absoluut niet ten huwelijk vragen!’ krijst Parisa Khadim vanuit haar keukenstoel. Ze benadrukt dit extra luid door met haar vuist op het keukenblad te slaan.
Charlie, die rode paprika’s aan het snijden is, verliest bijna een vinger van de schrik. Hij haalt diep adem, legt het mes voorzichtig neer en kijkt over het aanrecht heen naar zijn beste vriendin.
‘Ik heb niet gezegd dat ik aan een aanzoek denk.’
Hij heeft het niet gezegd, maar heel misschien wordt hij zich iedere seconde bewuster van zijn ultieme kerstcadeau voor Dev: een ringvormig ding dat een gat in de zak van zijn spijkerbroek brandt.
Want is dat niet wat je hoort te doen? Is het niet de bedoeling dat je een aanzoek doet wanneer je zoveel van iemand houdt dat het voelt alsof er voor die persoon een tweede hart is gegroeid in je borstkas? Wanneer het tweede hart elke keer dat diegene in de buurt is tekeergaat? De volgende stap is trouwen. Dat is hoe het verhaal hoort te gaan.
Toch?
Parisa wijst met een vinger naar hem. ‘Nee, maar je denkt er wel aan, of niet?’ Ze zwaait beschuldigend met de vinger. ‘Ik zie het aan je gerimpelde mopshondkoppie.’
‘Mijn mopshondkoppie?’ Hij gaat verder met het bereiden van het eten in een poging om zijn gezicht te verbergen. ‘Als mijn voormalige publiciteitsagent en huidige publiciteitshoofd voor Ever After waardeer ik de manier waarop je mijn fragiele ego streelt,’ zegt hij sarcastisch. Tenminste, hij denkt dat het sarcasme is. Hij is het nog aan het leren.
‘Luister, knapperd.’ Ze steelt een stukje paprika wanneer hij klaar is met snijden. ‘Als je beste vriendin is het mijn taak om je ego in toom te houden. Pas maar op dat hij niet teveel opblaast nu je zoveel in de pers bent.’
‘Pers waar jíj voor hebt gezorgd,’ merkt hij op. Binnensmonds, natuurlijk. Hij houdt van haar, maar Parisa kan een beetje angstaanjagend overkomen als ze dat wil.
Haar handgebaren worden steeds wilder nu ze met haar vuist op het keukenblad beukt. ‘Je kunt Dev absoluut niet ten huwelijk vragen!’
Charlie voelt zijn mopshondkoppie steeds mopshond-achtiger worden, maar hij is niet sterk genoeg om het tegen te houden. Nerveus strijkt hij met zijn vingers door zijn haar en hij vraagt: ‘Hypothetisch gezien, als ik er wél over na zou denken… Waarom zou dat eigenlijk zo verschrikkelijk zijn?’
‘Ten eerste,’ zegt Parisa na een slok Merlot. Hij koopt dure wijn voor een feestje en Parisa gooit het achterover alsof het haar dagelijkse koffie is. ‘Je kunt niet verloven, want je bent pas 28.’
Zijn gezicht vertrekt nog meer. ‘Wacht, wat is er mis met 28 zijn?’
‘Wat ben je, een kíndbruid?’ vraagt Jules Lu vanaf de kruk rechts van Parisa. Alsof één schreeuwende vrouw op kerstavond in zijn eigen huis niet genoeg is. Nu zijn het er twee. Hij was de hele week obsessief bezig met de voorbereidingen voor dit feest en probeerde de gezellige kerstsfeer te creëren die hij niet meer had ervaren sinds hij een kind was. Vroeger voelde hij zich altijd afgescheiden van de festiviteiten van het Winshaw-huishouden. Hij was altijd het probleemkind, de lastpost, de blok aan het been.
Als volwassene betekende kerst dat hij een enkele reis boekte naar een plek ergens ver weg, waar hij kon doen alsof het helemaal geen kerst was.
Deze kerst daarentegen heeft hij Dev, dit huis en vrienden om het mee te vullen, dus hij wil gezelligheid, verdomme. Judy Garlands stem klinkt vanuit een antieke platenspeler, er staat een nepkerstboom met witte takken vol regenboogkleurige ornamenten (Devs idee) en de flatscreentelevisie toont een knapperend haardvuur met een enkel houtblok. Hij is zelfs zo ver gegaan dat hij koekjes heeft gebakken en die heeft gedecoreerd met zelfgemaakt veganistisch glazuur. Ze zijn artistiek uitgestald op een schaal in de vorm van een sneeuwpop naast een glazen kom vol chocolaatjes met zuurstoksmaak. Het is zo gezellig als maar kan.
Maar zijn vrienden zijn allesbehalve gezellig.
‘Nee, ik ben geen kindbruid,’ zegt Charlie met een grote zucht.
‘Ten tweede,’ gaat Parisa verder, terwijl ze het bewijs onthult alsof het een pokerspel is en ze langzaam haar winnende hand op tafel legt. ‘Je kunt je vriendje niet ten huwelijk vragen, omdat je pas zes weken met hem datet.’
‘Ik denk dat het iets ingewikkelder is dan dat,’ probeert hij. ‘Ik bedoel, we waren al een soort van samen voordat –’
Parisa schudt haar hoofd. ‘Het is pas zes weken geleden dat jullie het officieel maakten tijdens de finale.’
‘En pas zes maanden sinds je hem hebt ontmoet,’ vult Jules aan. ‘Je kunt niet met iemand trouwen die je pas zes maanden kent. Mijn psycholoog zegt dat je een persoon in elk seizoen moet meemaken voordat je je aan elkaar bindt.’
Charlie recht zijn rug. ‘In veel culturen is het heel normaal dat koppels elkaar niet kennen voor het huwelijk.’
‘Ik zeg alleen dat “februari-Dev” misschien wel een grote lul is.’ Jules smakt met haar lippen terwijl ze haar wijn doorslikt.
‘Jíj kent februari-Dev. Is hij een lul?’ vraagt hij aan haar. Jules neemt nog zo’n grote, smakkende slok van haar Pinot. Hij heeft tien flessen wijn gekocht en ten onrechte gedacht dat dat op de een of andere manier voldoende zou zijn voor zijn vrienden. Parisa en Jules hebben in hun eentje nu al twee flessen leeggemaakt en het eten is de oven nog niet eens uit.
De vrouwen hebben ook alles op de bakplaat met groente al leeggegeten die hij als voorafje had neergezet. Het enige wat nu tussen hen in op het keukenblad ligt, is een aantal afgedankte rodewijnflessen en wat trieste stukjes bloemkool die niemand wil.
‘Prima, februari-Dev is geen lul,’ geeft Jules toe. ‘Maar je zou nog steeds een jaar moeten wachten.’
Parisa draait zich op haar kruk naar Jules toe. ‘Wacht, waarom praat jij met je psycholoog over je binden?’
Jules neemt een ingetogen slok en haalt haar schouders op. Ze draagt een zilveren, glitterjurk met dunne bandjes die haar slanke figuur accentueren. Ze ziet er geweldig uit. Verdacht geweldig voor een vrouw die een afgeknipt band-shirt als formele kleding beschouwt.
‘Ben je iemand aan het daten?’ ondervraagt Parisa haar.
‘Als ik iemand aan het daten was, zou ik dat zeker niet aan jullie vertellen,’ snauwt Jules. ‘Dan zouden jullie gewoon je meningen door mijn strot proberen te duwen.’
‘Maar is dat niet wat je nu met Charlie doet?’ vraagt een zachte stem vanaf de andere kant van de keuken. In tegenstelling tot Parisa en Jules, die niet eens de moeite hebben genomen om te doen alsof ze met het avondeten willen helpen, haalt Daphne Reynolds, de vierde aanwezige in de keuken, het veganistische gebraad uit de oven. Ze ziet eruit alsof ze thuishoort op de voorkant van de kerstspecial van een huishoudelijk tijdschrift. Ze draagt een rode kersttrui vol sneeuwvlokken, haar blonde haren zijn gestyled in de voor haar kenmerkende losse krullen en haar blauwe ogen stralen warm. Ook heeft ze extensions om haar haren voller te laten lijken en haar bleke huid is nep gebruind. Charlie weet het niet zeker, maar hij denkt dat de producers iets met haar lippen hebben gedaan.
Daphne is de reden dat de hele vriendengroep dit jaar tijdens kerst in LA is. Over slechts twee weken beginnen de opnames voor haar seizoen van Ever After. Het grootste gedeelte van de crew heeft dit als excuus gebruikt om hun familie niet te bezoeken tijdens de feestdagen, dus dacht Charlie dat het leuk zou zijn om op kerstavond een feest te organiseren. Vervolgens bracht hij de aanloop naar het feest door in een waas van angst, en moest hij valeriaan slikken om ’s nachts te kunnen slapen. Hij heeft nog nooit een feest als dit georganiseerd: een intieme bijeenkomst voor mensen om wie hij echt geeft. Voor mensen die echt om hém geven.
Al die feest-angst heeft de veel ergere ring-angst goed overstemd, wat wel een handig gevolg was.
‘En dus, prinses?’ snauwt Parisa naar Daphne. ‘Vind jij dat we Charlie zich moeten laten verloven met Dev terwijlt hij hem pas vijf minuten kent?’
Daphne zet het gebraad neer en veegt met een ovenwant haar haren uit haar gezicht. ‘Noem me alsjeblieft niet zo,’ mompelt ze. Niemand is zo bang voor Parisa als Daphne. Alleen is Daphne is wel een prinses. Een Ever After-prinses en de eerste openlijke homoseksuele ster van de show. Daphne herinnert Jules en Parisa behulpzaam aan dat feit. ‘En werken jullie niet bij een show waar mensen zich zo snel horen te verloven?’
‘Ja, maar we geloven niet dat het daadwerkelijk werkt!’ gilt Jules.
‘Nou,’ Daphne trekt haar ovenwant uit en legt hem met een klap op het aanrecht. ‘Dat is heel geruststellend om te horen.’
Jules begint te lachen. ‘Iedereen in Ever After heeft een geheim motief.’
‘Ik niet,’ zegt Daphne, en Charlie gelooft haar. Hij had niet verwacht om verliefd te worden op een van de deelnemers van dit seizoen, maar hij werd verliefd op Daphne. Platonisch verliefd, natuurlijk. De liefde die je voelt voor iemand die je onmiddellijk begrijpt, zonder enige uitleg. Ze is het soort vriendin naast wie hij een tijdje kan zitten zonder iets te zeggen. Zonder haar had hij de afgelopen maanden niet kunnen overleven.
En ondanks haar angst voor Parisa verdedigt ze hem tegenover zijn bulldozer van een beste vriendin.
‘Wat ik alleen maar probeer te zeggen,’ gaat Daphne verder, ‘is dat Charlie volwassen is, en –’
‘Charlie is níét volwassen,’ onderbreekt Parisa haar. ‘Charlie is een onschuldig babyvogeltje dat we moeten beschermen, zodat hij geen Instagram-cliché wordt door iemand tijdens kerst ten huwelijk te vragen!’
‘Er is echt niets erger dan een verlovingspost tijdens kerst.’ Jules gooit haar armen in de lucht. ‘We snappen het, echt waar! Jij houdt je tijdens de kerstdagen niet bezig met een fles pepermuntschnaps opdrinken om elf uur ’s ochtends, waarna je je oprolt in een foetushouding en in je eentje Die Hard kijkt. Wat fijn voor jou!’
Charlie gebaart met een lepel naar Parisa en Jules. ‘Jullie zijn allebei zeer geschikt om mee te werken aan een televisieprogramma over sprookjesachtige liefde.’
Deze poging tot sarcasme wordt terecht genegeerd.
‘Dev is óók geen volwassene,’ gaat Jules verder. ‘Laten we niet vergeten dat hij tot voor kort Mountain Dew uit een droprietje dronk en het lunch noemde.’
Charlie zet verdedigend een hoge borst op. Ook al maakte Dev twee dagen geleden, toen hij aan de beurt was om te koken, quesadilla’s met veganistische kaas uit de magnetron, waarbij hij de zijne in een blik chili con carne doopte en het een ‘chiladilla’ noemde. Dev probéért het in ieder geval. Hij eet tegenwoordig groente. En drie maaltijden per dag. Hij drinkt zelfs water. Meestal in de vorm van bruisend fruitwater, maar het telt nog steeds.
‘Kijk, niemand zegt dat jij en Dev niet voor elkaar bestemd zijn,’ zegt Jules grappend. ‘We weten dat jullie endgame zijn. Jullie zijn bizar perfect voor elkaar, jullie zien er walgelijk schattig uit samen en we zijn allemaal fucking blij voor jullie.’
Ze klinkt enorm pissig, maar Charlie begrijpt dat dat gewoon Jules is.
‘Maar jullie relatie bestaat nog amper in de echte wereld,’ gaat ze verder. ‘Willen jullie niet gewoon wat meer tijd samen doorbrengen? Waarom die haast?’
Charlie denkt terug aan iets wat Dev ooit in een bar in New Orleans zei.
Soms zie je iemand en wéét je het gewoon.
‘Ik heb geen haast.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Maar ik weet dat hij de ware is. Waarom zou ik wachten?’
Aan de andere kant van het keukenblad verzacht Parisa’s gezichtsuitdrukking. ‘Je bent pas net uit de kast gekomen,’ zegt ze. ‘Je bent het hele homo- en demiseksualiteit-gebeuren nog aan het uitvogelen. Wil je niet wat meer tijd nemen om je identiteit te verkennen?’
‘Ik ben mijn identiteit aan het verkennen, met Dev.’
Parisa zucht en Jules haakt aan. ‘Oké, maar Dev zal nooit een open relatie willen. Ik heb het hem meerdere keren horen zeggen. Hij is extreem monogaam. Dus weet je zeker dat je tevreden zult zijn met seks met slechts één persoon tijdens je hele leven? Voor áltijd alleen met Dev?’
Dev… voor altijd?
Devs lange vingers op zijn lichaam, Devs knokige heupen onder de zijne, Devs mond en zijn heerlijk rokerige geur. Dev onder en op hem hebben, ’s ochtends als hij nog steeds slaap in zijn ooghoeken heeft. Dev voor het slapengaan, gehydrateerd en ruikend naar munt; zijn zachte, slaperige aanrakingen. Dev in de gang wanneer hij thuiskomt van zijn werk en zijn rugzak bij de voordeur laat vallen omdat hij gewoon geen minuut langer kan wachten. Dev in hun bed, Dev onder de douche, Dev op de bank, Dev die ene zondagmiddag in de hangmat in de achtertuin toen de wind warm was en Devs haar steeds voor zijn bril waaide. Ze lachten allebei te hard en zweetten te veel om iets anders te doen dan halfnaakt in de zon liggen.
‘Ja,’ zegt Charlie zo overtuigd dat zowel Jules als Parisa ineenkrimpen op hun kruk. Vanuit zijn ooghoek ziet hij Daphne glimlachen. ‘Ik weet het zeker.’
‘Apart,’ is Jules’ bedachtzame reactie wanneer ze van de schrik is bekomen.
Apart. Charlie reikt naar haar bijna lege glas Merlot en neemt een slok om zichzelf moed in te drinken. Hij wil het soort persoon zijn dat over dit soort dingen kan praten. Iemand die de geheimen van zijn hart kan delen. ‘I-Ik denk niet dat je het begrijpt…’ probeert hij. Hij neemt nog een slok en dan steunt hij met zijn armen op het aanrecht. ‘De manier waarop ik seksuele aantrekkingskracht ervaar is anders dan die van jou. Ik verlang niet naar mensen die ik in de supermarkt zie en ik heb geen seksuele fantasieën over Jonathan Bailey of wie dan ook. Ik heb gewoon iemand nodig die mij kent en ziet en bij wie ik me veilig voel. En dat is Dev. Dat is genoeg.’
Het is meer dan genoeg. Het is alles.
‘O, ja. Natuurlijk,’ zegt Jules begripvol. ‘Dat is logisch. Sorry.’
Charlie schenkt haar een glimlach. ‘Het is al goed.’
‘Dat ik bij de gedachte aan monogamie huiduitslag krijg wil nog niet zeggen dat jij het niet kunt willen,’ voegt Parisa toe. ‘Maar misschien… kun je wel een stapje terug doen?’
Daphne loopt door de keuken en geeft hem een knuffel. ‘Ik vind het mooi dat je zo zeker bent,’ zegt ze. ‘Kom op. Het eten wordt koud. Zullen we alles mee naar buiten nemen?’
Ze doet haar ovenwanten weer aan, pakt het gebraad en geeft Jules de opdracht om de aardappelen mee te nemen.
Terwijl ze door de openslaande deuren naar buiten slenteren, loopt Parisa om het aanrecht heen. Ze is even lang als Charlie, dus als ze voor hem staat boren haar ogen zich recht in de zijne. ‘Bedankt dat je ons meer hebt verteld over hoe dit werkt,’ zegt ze zacht, terwijl ze haar hand op zijn borst drukt, op de plek waar zijn twee harten – dat van hem en dat van Dev – onder de lagen van zijn kasjmieren trui zouden moeten zitten. Maar dan brengt ze haar hand naar zijn gezicht en tikt ze met twee vingers tegen zijn gerimpelde voorhoofd. ‘Maar ik weet ook hoe dit werkt. Ik weet dat je de neiging hebt om je blind te staren op dingen en dat je soms tunnelvisie krijgt. Wanneer je een obsessie ontwikkelt, neem het soms je logische kant over. Weet je nog, toen we voor het eerst samenwerkten en je zeven seizoenen Doctor Who had gebinged, en je last-minute vliegtickets naar Cardiff voor ons kocht, zodat we naar dat Doctor Who-museum konden gaan?’
Hij grijnst. ‘Dat was zonde van onze tijd én van ons geld.’
‘Precies.’ Ze zet een stap naar voren en slaat haar armen om hem heen tot hij tegen haar zachte lichaam wordt gedrukt. ‘Ik ben bang dat je op dit moment in een Dev Deshpande-obsessie zit en dat je op het punt staat een impulsieve beslissing te nemen met gevolgen die verder gaan dan het verspillen van een hoop geld.’
Hij haalt drie keer diep adem, houdt elke ademteug drie seconden lang vast en staart over de schouder van Parisa naar de enorme hoeveelheid veganistische kerstgerechten die het hele aanrecht in beslag nemen. Hij denkt aan de dagen dat hij obsessief naar recepten keek, de uren die hij stak in uittesten van die recepten, totdat Dev zwoer dat hij liever stierf dan ooit nog een hap jackfruit te eten. Hij had zich blindgestaard op dit diner en dit feestje en wilde dat elk detail perfect zou zijn.
Doet hij dat ook met Dev? Is Dev een obsessie? Een kalverliefde?
Hij voelt de ring tegen zijn been drukken. Hij voelde zich zó zeker over ‘voor altijd-Dev’, over de ring die hij in een boetiekje in Raleigh vond en het gevoel van juistheid in zijn buik toen hij hem kocht. De zekerheid van wat de ring symboliseerde en wat Charlie wilde. Maar misschien was dat een effect van de Ever After-hersenspoeling. Misschien werd hij in zijn obsessie meegesleept door het idee dat ‘lang en gelukkig leven’ niet bestaat zonder ring.
Parisa kent hem beter dan wie dan ook. Ze heeft waarschijnlijk gelijk.
‘Wat moet ik nu doen?’ vraagt hij tegen haar borst.
‘Je doet het rustig aan en probeert gewoon een tijdje te daten.’
Hij haalt nog een keer diep adem.
Rustig aan. Charlie kan het rustig aan doen.
En hij kan de ring wegstoppen tot de volgende kerst.

Dev

‘Dus, wanneer gaat Charlie eindelijk een aanzoek doen?’ vraagt Ryan terwijl hij de barbecuetang open en dicht klapt om zijn ongeduld te tonen.
Dev voelt zijn keel dichtknijpen door deze vraag en neemt een slok van zijn bruiswater met watermeloensmaak om niet te hoeven antwoorden. Nou, technisch gezien heet de smaak Pastèque, maar hij heeft geen flauw idee hoe hij dat moet uitspreken. Hij vindt het alleen lekker omdat het smaakt naar vloeibare gummibeertjes.
‘Ik weet niet zeker wanneer mijn vriend van plan is me ten huwelijk te vragen, maar het is toevallig niet iets wat ik met jóú wil bespreken.’
Ryan deinst terug. ‘Je moet het met mij bespreken,’ zegt hij, waarna hij even stilvalt om de gigantische spareribs op de barbecue om te draaien. ‘Ik ben je producer.’
Dev kijkt naar de perfect aangelegde achtertuin van Charlies huis in Silver Lake. Of hún huis in Silver Lake? Dat is nog onduidelijk. ‘We zijn niet op televisie. We zijn bij een feest op kerstavond. En jij bent niet mijn producer, je bent mijn ex-vriend, dus gesprekken over mijn huidige vriend zijn verboden.’ Ryan wil de spareribtang gebruiken om de portobello’s om te draaien, dus Dev steekt zijn arm uit. ‘Dude. We willen geen kruisbesmetting. Gebruik de veganistische tang.’
Ryan rolt met zijn ogen achter zijn nieuwe ronde bril met draadframe. In tegenstelling tot Dev heeft Ryan eigenlijk geen bril nodig. Hij koos ervoor om een bril zonder sterkte te gaan dragen toen hij aan het einde van het vorige seizoen de uitvoerend producent van Ever After werd. Hij beweert dat niemand een 32-jarige showrunner serieus neemt als hij er niet goed uitziet.
Meestal ziet hij er door de bril uit als een eikel. Wat, gezien de baan, misschien wel passend is.
‘Skylar!’ schreeuwt Ryan onnodig luid boven het geluid van All I Want for Christmas uit dat uit de buitenspeakers schalt. Aan de andere kant van het terras – dat versierd is met veelkleurige kerstverlichting, een avocadoboom waaraan felle kerstballen bungelen en een kleine opblaasbare Kerstman die had geleid tot een eenmalige, reusachtige ruzie over smakeloze kerstversieringen – staat een picknicktafel, bedekt met een rood tafelkleed. Een donkere vrouw met een korte afro zit aan de tafel met een pure whisky en draait zich met tegenzin om naar Dev en Ryan, die bij de barbecue staan.
‘Je riep, baas?’ antwoordt Skylar met monotone stem. Gek genoeg is de 45-jarige hoofdregisseur van Ever After niet dol op het feit dat een witte cis-man met de helft van haar ervaring haar baas is geworden. Zelfs mét de nepbril.
‘Help me even, Sky,’ eist Ryan. ‘Zeg alsjeblieft tegen Dev dat hij zijn verlovingsplannen met ons moet delen, zodat we het als promo kunnen gebruiken voor het volgende seizoen.’
‘Ten eerste…’ Dev zet zijn bruiswater neer zodat hij zelf met de veganistische tang de champignons kan omdraaien. ‘We hebben helemaal geen verlovingsplannen. En ten tweede is mijn relatie geen promotiemiddel.’
‘Jouw relatie is absoluut wel een promotiemiddel,’ zegt Skylar vanaf de tafel.
‘En waarom hebben jullie geen verlovingsplannen?’ krijst Ryan.
‘Eh, omdat we pas zes weken aan het daten zijn…’
‘Ja, maar je zit op een lesbische tijdlijn,’ antwoordt hij afwijzend. ‘Jullie wonen al samen.’
‘Dat komt alleen doordat mijn vorige vriend ons appartement heeft gehouden en ik niets anders kan betalen in deze stad. En “lesbische tijdlijn”? Wees alsjeblieft niet zo’n type homo.’
‘Jullie zijn een soort van lesbisch,’ zegt Rey, Skylars partner, naast haar aan tafel. Die houdt hun handen verdedigend omhoog. ‘Maar het is geen belediging! Ik houd van lesbiennes! Ik identificeerde me jarenlang als lesbisch.’
‘Zie je wel?’ Ryan zwaait met de teruggepakte tang. ‘Jullie wonen al samen, dus waarom heeft hij nog geen ring om je vinger gedaan en het officieel gemaakt? Een voorpagina-artikel in People Magazine zou ongelooflijk zijn voor de kijkcijfers van het volgende seizoen.’
Een moment stelt Dev het zich voor: een witgouden ring die fel tegen zijn huid glanst, zijn hand elegant op Charlies schouder; Charlie in een dikke trui, allebei grijnzend als gekken naar de camera. Hij schudt zijn hoofd om de waan van zich af te schudden. ‘Charlie en ik hebben het nog niet over trouwen gehad. We zijn gewoon… aan het daten.’
‘Dev.’ Ryan rekt zijn naam uit zodat het klinkt als Dèèèèv. ‘Wij waren zes jaar samen. Ik weet dat jij nooit gewoon datet. Na onze eerste maand samen begon je al websites voor ringen op te slaan op mijn laptop. En toen was je 23.’
‘Dat was research voor Ever After!’ roept hij, maar niemand op dit terras laat zich voor de gek houden. 28 jaar lang was hij gefixeerd op sprookjes en een of ander Hollywood-idee van een happy end, en waar heeft dat hem gebracht? Hij bleef zes jaar hangen in een giftige relatie met een man die bootschoenen draagt naar een kerstfeestje. Hij bleef bij een nog giftiger televisieprogramma werken, omdat hij daar tenminste de liefdesverhalen voor andere mensen kon creëren. Geloven in een gescripte versie van ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ gaf hem onrealistische verwachtingen en de behoorlijk vernietigende gewoonte om zichzelf telkens weer te saboteren. En het gaf hem het gevoel dat ware liefde niet voor hem bestemd was. De romantische helden in films – en bij Ever After – waren wit en hetero; het waren geen Indiaas-Amerikaanse homoseksuele kerels van 1,80 meter lang met klinische depressie.
Hij heeft nu een nieuwe psycholoog die hem helpt alles af te leren wat Nora Ephron hem ooit heeft geleerd.
‘Charlie en ik gaan de komende tijd nog niet trouwen,’ zegt hij tegen Ryan, en hij is onder de indruk van zichzelf. Hij klinkt werkelijk onverschillig over het hele gebeuren.
‘Maar elk seizoen hoort te eindigen met een aanzoek!’ roept Ryan. ‘Charlie en jij hadden je tijdens de finale al moeten verloven!’
‘Want dat zou een gezonde basis zijn geweest voor de start van een levenslange verbintenis. “Het spijt me zo dat ik je drie maanden lang heb geghost, wil je nu met me trouwen?”’
Ryan begint met zijn met bootschoen beklede voet te stampen. ‘Kom op, Skylar! Kom in de kerststemming door me te helpen om Dev te pesten zodat hij gaat trouwen!’ Ryan is het tegenovergestelde van wat kerstsfeer dan ook is. Hij staat bijna te schuimbekken.
‘Bitch, ik ben joods,’ antwoordt Skylar. ‘Ik ben hier alleen voor het veganistische eten en de gratis alcohol.’
‘En zouden wij als queer mensen niet bevrijd moeten worden van het cis-hetero-patriarchale idee dat het huwelijk en monogamie de enige wegen naar een bevredigend leven zijn?’ probeert Dev.
Ryan stampt weer met zijn voet. ‘Dat zeg ík altijd. Dat is waar ík in geloof! Je citeert míj.’
‘Als dat is waar je in gelooft,’ begint Dev met een sluwe glimlach, ‘waarom zou je mij dan willen dwingen om te trouwen?’
Ryans gezicht krijgt een aantrekkelijke rode tint. Voordat hij kan reageren, vliegen de deuren open en komen Daphne en Jules het terras op lopen met een enorme hoeveelheid veganistische gerechten, die ze op de picknicktafel neerzetten voordat ze weer teruglopen om de rest te halen. Parisa komt een paar minuten later naar buiten met zoveel flessen wijn als ze kan dragen (dat blijken er zeven te zijn). Dan stapt Charlie met een schaal bietensalade het terras op, en oh… Dev voelt zich een vloeibare gummibeer.
Er zijn momenten zoals dit – als ze op een zaterdagavond The Expanse kijken, of als Charlie zijn suffe kookschort draagt, of als ze naast elkaar voor de spiegel in de badkamer hun tanden poetsen – dat Dev het gevoel heeft dat hij Charlie voor de eerste keer ziet, alsof hij pas net de verrassende tederheid in zijn ogen ontdekt.
Charlies haar is langer geworden sinds de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten, hij heeft nu blonde krullen die als een krans over zijn voorhoofd vallen. Hij is ook slanker nu hij minder naar de sportschaal gaat en vaker geniet van ontspannen brunches, middagwandelingen of ochtendseks. Hij draagt ook een spijkerbroek, wat geen probleem zou moeten zijn, maar dat om verschillende redenen wel een probleem is. Vooral omdat Charlie er ongelofelijk sexy uitziet in een spijkerbroek. Dev is geobsedeerd. Het is van het dure soort. Donkere wassing, los om zijn heupen, strak om zijn kont en om zijn gespierde benen. De spijkerstof zit gevaarlijk strak om zijn dijen.
En fuck. Hij bevindt zich op een glijdende schaal naar Nora Ephron-fantasieën, vermengd met een scheutje van Bella en Edwards huwelijksscène en een snufje huiselijkheid uit films van Nancy Meyers als hij Charlie in een spijkerbroek ziet. Hij stelt zich voor dat hij in een witte smoking naar deze man toe loopt, daar bij het altaar. Hij denkt aan weekendjes weg naar de kust en huizen verbouwen en aan alle dingen die van Charlie een geweldige vader zullen maken. Hij denkt aan samen oud worden. Charlie zal waarschijnlijk knap ouder worden als een fucking Hollywood-ster, terwijl Dev zal veranderen in een gerimpeld omhulsel, maar dat kan hem niet schelen. Hij wil dat al zijn ‘morgens’ met Charlie zijn.
Wanneer Charlie een spijkerbroek draagt, vergeet Dev praktisch en logisch na te denken.
Totdat hem iets opvalt. ‘Wacht even. Waarom draagt Daphne als enige de matchende kersttrui die ik voor iedereen heb gekocht?’ blaft Dev.
‘Omdat de rest van ons daadwerkelijk smaak heeft,’ antwoordt Parisa. ‘En omdat we geen people-pleasing Weegschalen zijn.’
Daphnes wangen worden zo rood als haar trui. ‘Ik vind hem toevallig heel leuk en feestelijk.’
Charlie kijkt schuldig naar zijn kasjmieren vest. ‘Het spijt me, schat, maar de stof was kriebelig.’
‘En ik wilde hem gewoon niet dragen,’ voegt Skylar eraan toe.
‘Hoe gaat iemand me serieus nemen als uitvoerend producent als ik een afschuwelijke kersttrui draag?’ vraagt Ryan zich af, werkelijk stomverbaasd.
‘Niemand gaat je sowieso serieus nemen als uitvoerend producent,’ doet Jules een duit in het zakje. Dev kan Ryan zien berekenen of hij de macht heeft om haar ter plekke te ontslaan. Het is een tijdelijke chaos terwijl flessen wijn worden ontkurkt, borden worden uitgedeeld en mensen uit Charlie's bijpassende feestelijke serveerschalen eten op hun borden beginnen te scheppen.
‘Ik vind dat jíj er schattig en feestelijk uitziet in die trui,’ zegt een lage stem in Devs oor als hij staat te kijken hoe zijn voormalige collega’s slash vrienden het kerstdiner verslinden. Hij draait zich om en daar staat Charlie, in een spijkerbroek en met die verdomd lieve ogen.
‘Vind je niet dat ik eruitzie als een tomaat met roos op mijn trui?’
Charlie fronst, en Dev denkt aan samen IKEA-meubels kopen. Hoewel Charlie, nu hij erover nadenkt, waarschijnlijk niet bij IKEA winkelt. ‘Heeft Ryan dat gezegd?’
‘Ja.’
Charlie maakt een schijnbeweging naar de tafel. ‘Ik ga met hem vechten,’ grapt hij en als Dev doet alsof hij hem tegenhoudt en zijn armen om Charlies middel slaat, kust Charlie hem. Hier, op het terras in zijn (hun?) achtertuin, waar hun vrienden bij zijn. Het is een zachte kus, zo teder als Charlies ogen, maar als Charlie met zijn hand Devs hals aanraakt, kan hij zich niet herinneren waarom in sprookjes geloven zo verkeerd is.

Charlie

Rustig, zegt Charlie tegen zichzelf wanneer zijn lippen die van Dev raken.
Gewoon daten, spreekt hij zichzelf toe wanneer Devs lippen uiteen wijken. Drie meter verderop zitten al hun beste vrienden aan de picknicktafel, maar hun bestaan lijkt ergens tussen Devs stoppels en Devs glimlach te verdwijnen. Om de een of andere reden glimlacht hij altijd wanneer ze kussen. Charlie heeft twee harten en beide slaan als kolibrievleugels tegen zijn borstkas.
Dev drukt zich vluchtig tegen hem aan en Charlie voelt de ring, die vrij door zijn zak beweegt, tegen zijn dij drukken. Hij is bang dat Dev hem kan voelen. Het ding brandt bijna een gat in de lagen kleding tussen hen in. Hij maakt zich zorgen dat Dev te weten komt dat Charlie niet ‘langzaam’ of ‘gewoon’ wil daten.
Maar dan trekt Dev zich terug om weer deel te nemen aan het feestmaal. Hij glijdt moeiteloos in het gesprek over welke gerechten passen in een ketodieet en welke glutenvrij zijn. Charlie voelt zich echter aan het terras genageld. Even dacht Charlie dat Dev de ring zou ontdekken en hij voelde zich… ópgelucht.
Hij heeft het gevoel dat hij liegt tegen de man van wie hij houdt en hij haat dat gevoel, de manier waarop het als zuur in zijn maag brandt. Het doet hem te veel denken aan alle jaren dat hij tegen zichzelf heeft gelogen – de jaren dat hij onderdrukte dat hij zich op een romantische manier tot andere mannen aangetrokken voelde, de jaren dat hij tegen zichzelf zei dat hij gelukkig was, terwijl dat niet zo was. Hij wil niet meer iemand zijn die liegt over zijn gevoelens.
‘What the heck, Charlie?’ roept Parisa vanaf een stoel aan het hoofd van de tafel. ‘Kom je nog met ons eten of blijf je daar staan kijken?’
Hij dwingt zichzelf een paar stappen te zetten en naast Daphne aan de picknicktafel plaats te nemen, maar hij reikt niet naar zijn bord. Hij drukt twee vingertoppen tegen de ronde vorm in zijn zak en kijkt toe hoe Dev als een velociraptor de spareribs verslindt. Als hij nog steeds van deze man kan houden als hij sparerib-saus over zijn hele gezicht en stukjes vlees tussen zijn tanden heeft, betekent dat dan niet iets?
Hij heeft de ring met Thanksgiving gekocht. Het was toen nog maar een week na de finale en hij leefde in een waas van televisie-interviews, fotoshoots en seks. Met Dev iedere avond in bed, opblijvend tot drie uur ’s ochtends om te praten over waar ze waren geweest en waar ze heen gingen en hoe ze bij dit perfecte moment vol lakens en ledematen waren aangekomen. ’s Ochtends koffie op het terras. Devs ochtendkapsel.
Niks voelde écht die eerste week. Het was allemaal té perfect, alsof ze nog steeds in een aflevering van Ever After zaten, met de producers die achter de schermen aan de touwtjes trokken. Toen begon Dev zenuwachtig te worden over de camera's en de media-aandacht, dus kocht Charlie vliegtickets zodat ze LA een tijdje konden ontvluchten en het Thanksgiving-weekend bij Devs ouders konden doorbrengen. In Raleigh waren ze geen realitysterren. Ze waren gewoon twee mannen op het vliegveld die elkaars hand vasthielden alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Devs ouders onthaalden hem als familie, ook al hadden ze elkaar nog nooit ontmoet. Ze gaven hem steeds knuffels – alleen nadat ze toestemming hadden gevraagd – en probeerden hem het hele weekend vol te proppen met eten. Zijn moeder deed elke ochtend yoga met Charlie en zijn vader ging elke avond met hem hardlopen. En één keer, terwijl Dev op een geheime missie naar Sean's Shack was zodat hij een hamburger kon eten buiten het zicht van zijn vegetarische ouders, streelde Devs moeder Charlies wang en fluisterde ze: ‘Je bent precies wie ik voor hem voor ogen had.’
En Dev… Dev in Raleigh, onrustig heen-en-weer zwaaiend op de schommel die op de veranda stond. Dev die iedereen tijdens een maaltijd van de afhaalchinees liet zeggen waar ze dankbaar voor waren. Dev die mocktails maakte en iedereen dwong om Love Actually te kijken om het begin van de kerstperiode in te luiden. Dev die hem goedemorgen kuste in de keuken, terwijl zijn vader aan het keukeneiland zijn kruiswoordpuzzel zat te doen.
Er waren geen camera’s, geen producers. Ze leefden gewoon, op een manier waar Charlie nooit van had durven te dromen. Hij kon de toekomst zo makkelijk voor zich zien. Voor altijd met Dev.
Op hun laatste dag in Raleigh ging Charlie met Devs moeder kerstinkopen doen om haar te helpen met het uitkiezen van korte broeken die geen cargobroeken waren. Dev had dringend professionele kleding nodig voor zijn netwerkbijeenkomsten als scenarioschrijver en hij zou niet eeuwig kleding uit de garderobe van Ever After kunnen lenen. In een kleine boetiek in het centrum zag Charlie het…
Het was een dunne, witgouden trouwring met gegraveerde art-decobloemen en ingelegde diamantjes. Het zag eruit als een ring voor een sprookjesprins. Het zag eruit als een ring voor Dev.
Zonder erover na te denken kocht hij de ring. En hoewel Devs moeder deed alsof ze het niet zag, knipoogde ze naar hem bij de kiss-and-ride op het vliegveld alsof ze het doorhad. In het toilet van het vliegtuig haalde hij het doosje uit zijn jaszak en staarde hij naar het kleine sieraad. Hij wist niet zeker waarom hij het had gekocht. Hij had geen idee wanneer hij het wilde geven. Hij wist alleen dat het goed voelde.

***

‘Oké, hef jullie glas!’ kondigt Dev aan nadat er nog zes flessen wijn doorheen zijn gegaan en het complete kerstdiner is verorberd. De blauwe lucht is een diepe kleur paars geworden, en nu fonkelt de magische kerstverlichting die Dev per se boven het terras wilde ophangen. ‘We moeten proosten.’
Hij heft zijn blikje granaatappelbruiswater en rond de tafel worden halflege glazen wijn en een paar lege glazen geheven. Charlie reikt naar het glas pinot grigio waaruit hij al twee uur doet alsof hij drinkt. ‘Op Charlie,’ zegt Dev, ‘voor het bereiden van het meest uitgebreide kerstdiner dat ik ooit heb gezien.’
Dev klinkt met zijn bruiswater tegen dat van hem en Charlie voelt de ring in zijn broekzak zingen.
‘Fuck yeah!’ roept Parisa. ‘Op Charlie!’
‘Charlie!’
Iedereen aan tafel roept zijn naam in koor en hij houdt zijn handen protesterend omhoog. ‘Nee, nee, jullie bedankt. Dat jullie het aandurfden om mijn kerstgerechten te eten.’
Jules gooit een servetje in zijn gezicht. ‘Accepteer het compliment gewoon, loser.’
Dev zucht. Hij leunt achterover en staart omhoog naar de donkere lucht die onderbroken wordt door de bladeren van de palmbomen die langs de oostkant van de tuin staan. ‘Zonder sneeuw voelt het helemaal niet als kerst,’ peinst hij.
‘Heb je veel witte kersten meegemaakt in Raleigh?’ vraagt Charlie aan hem.
‘Nee.’ Hij zucht opnieuw, deze keer dieper. Charlie weet dat hij eventjes ver weg is in een of andere filmische fantasie vol sneeuwvlokken, waarin hij dwaalt door dekens van witte sneeuw en langs groenblijvende bomen die zilver glinsteren. ‘We hebben sneeuw, maar nooit met kerst.’
‘Heb je nog nóóit een witte kerst gehad?’ vraagt Jules ongelovig.
‘Nooit.’ Dev zucht zo diep dat hij bijna wegzweeft.
‘Waarom heb je dan sneeuw nodig om te voelen dat het kerst is?’ vraagt Parisa.
‘Omdat hij Dev is,’ antwoordt Ryan terwijl hij een slok van zijn zevende biertje neemt. ‘Omdat hij denkt dat alles hoort te zijn zoals in de film.’
Iedereen moet hierom lachen, zelfs Dev. Iedereen behalve Charlie, die naar Dev kijkt en weet dat zijn lach niet echt is. Hij heeft zijn Gezellige Dev-masker op. Het gelach verstomt en het gespreksonderwerp gaat over naar de nieuwste queer kerstfilm op Netflix. Dev ontsnapt stilletjes aan de chaos met de smoes dat hij de afwas moet afruimen.
Dev heeft in zijn hele leven nog nooit ongevraagd de vuile vaat opgeruimd.
‘Gaat het, schat?’ vraagt Charlie wanneer hij de onrustige Dev naar de keuken volgt.
‘Het gaat prima,’ liegt Dev, ook al zijn ze alleen in de keuken.
‘Babe, het gaat niet goed. Je doet de afwas. Ik sta op het punt om je naar de spoedeisende hulp te brengen, zodat je kan worden onderzocht op hoofdletsel.’
‘Het gaat echt goed met me,’ houdt hij vol terwijl de borden tegen elkaar aanstoten in het te zepige water. Charlie komt dichterbij, gaat achter Dev staan en slaat zijn armen om Devs middel totdat ze als puzzelstukjes in elkaar passen.
‘Schat,’ fluistert hij tegen te achterkant van Devs nek. ‘Je hoeft bij mij niet te doen alsof. Dat is zo’n beetje het hele punt.’
Dev verzacht in Charlies armen en hij stopt eindelijk met doen alsof hij ook maar iets om de afwas geeft. ‘Het is gewoon dat… Ryans commentaar over films een gevoelige plek raakte.’
‘Nou, Ryan is een lul.’
Dev glimlacht en laat zijn handen langs Charlies armen glijden totdat hun handen op Devs buik over elkaar heen liggen. ‘Ryan is een lul, maar hij heeft ook geen ongelijk. Ik wil nog altijd dat mijn leven de perfecte romantische komedie is.’
‘En dus? Waarom is dat iets slechts?’
‘Omdat het een waanidee is.’
‘Het kan ook romantisch zijn,’ ketst hij terug. ‘En het is gewoon wie jij bent. Ik houd toevallig heel veel van wie jij bent.’
Dev draait zich in Charlies armen zodat ze borst tegen borst staan, met Devs rug tegen de wastafel. ‘Wat bedoel je met “het is wie jij bent”?’
Charlie houdt Dev bij zijn scherpe heupen vast. ‘Je bent iemand die altijd het goede in de wereld ziet, iemand die ervoor vecht om zelfs het kleinste moment mooi te maken. Iemand die gelooft dat alles magisch moet zijn. Hoe kunnen dat in vredesnaam slechte eigenschappen zijn?’

***

Jules en haar glitterjurk gaan als eerste naar huis. Iedereen speculeert uitbundig over waar ze naartoe zou sluipen en Parisa is daarin natuurlijk de luidruchtigste en de uitbundigste van allemaal. Maar Jules steekt gewoon haar middelvinger op, steelt de laatste fles wijn en wenst ze allemaal een vrolijk fucking kerstfeest voordat ze naar haar Uber danst.
Skylar en Rey zijn de volgende die naar huis gaan. Ze zijn hier te oud voor, beweren ze. Ryan blijft minstens een uur langer dan hij welkom is en Parisa smeekt om op hun bank te mogen slapen, totdat Charlie haar tegen haar wil in haar eigen Uber duwt. Dan is alleen Daphne er nog, die met hem op de stoep staat en haar losse krullen in een vlecht draait. Achter haar schittert het huis met duizend regenbooglichtjes. Dev moest en zou die hebben.
‘Heb je een leuke tijd gehad?’ vraagt Charlie wanneer Daphne geen aanstalten maakt om een Uber te bestellen.
Daphne knikt. ‘Ja, het was perfect voor mijn eerste kerst weg van huis.’
Ze haalt haar haren weer uit de vlecht en de blonde krullen vallen langs haar schouders.
‘Ik weet dat we soms… luidruchtig zijn,’ probeert Charlie, in een poging de reden voor haar nerveuze gefriemel te achterhalen. ‘Ik hoop dat het niet te veel was.’
Ze haalt haar schouders op. ‘Dat is het leven van een introvert in een zee van extraverten.’
Ze blijft staan, nog steeds spelend met haar haar, met haar nerveuze blik gericht op de gloed van de kerstverlichting.
‘Is er nog iets anders aan de hand, Daph?’
‘I-Ik dacht gewoon… aan wat Parisa en Jules in de keuken zeiden vandaag.’ Ze laat haar armen zakken totdat ze ongemakkelijk naast haar lichaam bungelen. ‘Het is gewoon… Het grootste deel van mijn leven heb ik geprobeerd me aan te passen aan het tempo dat anderen mij opleggen. Toen ik veertien was kreeg ik een vriendje, omdat iedereen zei dat je dan zou moeten beginnen met daten. Het maakte niet uit dat ik in plaats daarvan enorm verliefd was op mijn beste vriendin.’
Daphne laat een kleine, zelfspottende glimlach zien en Charlies voelt een steek in zijn hart als hij denkt aan alle leugens die Daphne onder andere aan zichzelf heeft verteld.
‘Ik deed mee aan schoonheidswedstrijden omdat mijn moeder zei dat ik daardoor een echte dame zou worden. En toen ik op de universiteit zat, sloot ik me aan bij een studentenvereniging, want mijn moeder zei dat ik zo een goede echtgenoot zou vinden. En toen ik op mijn vijfentwintigste nog vrijgezel was, meldde ik me aan voor Ever After, omdat ik dacht dat ik dat moest doen om aan ieders verwachtingen te voldoen. Maar het enige wat dat ooit deed was me ellendig laten voelen.’
De lieve, onhandige Daphne Reynolds legt haar hand voorzichtig op zijn arm, wachtend op zijn toestemming om hem daar te laten. ‘Mensen zullen altijd ideeën hebben over hoe je je leven zou moeten leiden, maar zolang je naar ze luistert, zal het heel moeilijk worden om erachter te komen waar jíj wilt dat je leven naartoe gaat.’
Ze knijpt in zijn arm. Dit is misschien wel het meeste wat hij Daphne ooit in één keer heeft horen zeggen, en hij wil haar niet aan het schrikken maken. Hij wil niet dat ze zich terugtrekt achter haar eigen glazen muur. Hij houdt zich stil en laat haar haar gedachten op een rijtje zetten. ‘Ik denk dat wat ik probeer te zeggen, is: fuck het tempo van alle anderen.’
Charlie grinnikt. Dit is absoluut de eerste keer dat hij haar 'fuck' hoort zeggen.
‘De enige mensen in jullie relatie zijn jij en Dev, en als je hem een aanzoek wilt doen, doe het dan. Je kent je eigen gedachten, Charlie. Luister naar jezelf.’
Daphne gaat op haar tenen staan en kust zijn wang. Voordat ze zich van hem kan losmaken, slaat Charlie zijn armen om haar heen en drukt haar tegen zijn borst. Zo blijven ze veel te lang staan, elkaar stevig knuffelend op kerstavond.
‘Je gaat een geweldige Ever After-prinses worden,’ vertelt Charlie haar als ze elkaar eindelijk loslaten.
Daphne maakt een erg on-prinsesachtig geluid. ‘Ik betwijfel het.’
‘Ik hoop op zijn minst dat je op je eigen tempo je ‘lang en gelukkig’ vindt.’
Daphne lacht breed. ‘Ik hoop dat jij dat ook doet.’
Charlie vraagt zich af hoe het zou zijn als hij op zijn eigen tempo leefde.

Dev

Hij haat deze fucking puzzel echt.
Hij haat de maker van de afbeelding met het stommeVictoriaanse huisje en de stomme Kerstman op het dak. Hij haat vooral dat de halve puzzel bestaat uit witte sneeuw, waardoor het onmogelijk is om de stukjes op de goede plek te leggen. Het ziet er verdomme allemaal hetzelfde uit.
Charlie staat buiten de laatste mensen gedag te zeggen, dus Dev ging aan de keukentafel zitten in de hoop dat hij het laatste stukje van de puzzel kan leggen voordat het kerstochtend wordt. Het gaat niet zo lekker.
‘Je staat officieel op mijn stoute lijstje, kitscherig stuk stront,’ schreeuwt hij tegen de puzzel.
‘Lieg niet,’ klinkt Charlies stem vanaf de andere kant van de kamer. ‘Je vindt die puzzel geweldig.’
Dev kijkt op en ziet dat Charlie tegen de witte boog leunt die de eetkamer van de keuken scheidt. Zijn wangen zijn rood van de koude buitenlucht en zijn ogen zien er slaperig uit. Maar hij lacht die geheime glimlach die hij altijd alleen voor Dev bewaart.
‘Dit is het verdomde neusje van de zalm wat puzzels betreft en ik heb er genoeg van.’
‘Waarom ben je er dan mee bezig?’
‘Omdat ik me verveel.’
‘En omdat je van puzzen houdt, ook al zul je het nooit toegeven.’
Dev snuift kribbig en dat is waar Charlie op gewacht heeft om de kamer door te lopen, over Dev heen te leunen en hem te kussen. Charlie smaakt naar witte wijn en pompoentaart. Dev steunt met een hand op Charlies dij en trekt hem dichterbij, zodat Charlie uiteindelijk als een vraagteken over hem heen hangt.
Charlie verdiept de kus. Hij drukt het puntje van zijn tong tegen het gehemelte van Dev, die dat opvat als zijn teken om door te gaan en Charlie op zijn stoel te sleuren.
Charlie trekt een paniekerig gezicht, alsof hij doodsbang is om Dev en de stoel te verpletteren met zijn gewicht, maar Dev houdt hem op zijn plaats, verankert hem aan de stoel en zijn schoot met twee handen stevig tegen Charlies spijkerstoffen dijen aangedrukt. Charlie grijpt Dev bij zijn schouders, maar ze zoenen niet. Ze kijken elkaar alleen maar aan, elkaar voorzichtig vasthoudend. Dev denkt een miljoen Nora Ephron-gedachten.
En dan zijn ze aan het zoenen. De zoen is slordig en wellicht gevaarlijk, gezien de manier waarop de stoel onder hen wiebelt. Charlies tanden stoten tegen die van hem, maar hij blijft Dev zoenen, en Dev kan nog steeds niet geloven dat hij deze versie van Charlie Winshaw te zien krijgt. Rommelig en geil, met zijn kasjmieren trui die van een schouder glijdt. Kreunend bovenop hem. Het is ongelooflijk sexy om te weten dat er nog lagen van Charlie bloot te leggen zijn.
‘Gelukkig kerstfeest, schat,’ gromt Charlie tegen zijn keel.
‘Technisch gezien is het nog geen kerst,’ zegt Dev. Eigenlijk jammert hij het een beetje. Whatever. Hij schaamt zich niet. Hij hoeft zich er nooit meer voor te schamen dat hij van Charlie houdt.
‘Nou,’ zegt Charlie, terwijl hij verschuift op Devs schoot. ‘Het is officieel drie minuten na middernacht. Dus het is kerst.’
‘Kerst!’ Dev trommelt op Charlies dijen tot hij opstaat en sprint dan naar de kerstboom die precies midden voor het raam staat. Het kostte hem uren om Charlie te overtuigen een witte kunstboom, volledig bedekt met kleurrijke, twinkelende lichtjes te nemen. Het deed Dev aan sneeuw denken. Hij ploft neer bij de boom. ‘Ik denk dat we allebei een cadeautje moeten openmaken voordat we gaan slapen,’ kondigt hij aan.
‘Is dat bij jullie een familietraditie?’
‘Nee, maar het kan onze nieuwe familietraditie worden.’
Even staat Charlie ongemakkelijk naast hem en Dev voelt de angst voor de woorden ‘onze familie’ in zijn nek omhoog kruipen. Maar dan laat Charlie die speciale, geheime glimlach zien en gaat hij naast hem op het kleed zitten. ‘Oké. Een nieuwe familietraditie.’
Dev graait onder de boom en haalt een doos tevoorschijn die verpakt is in glitterend, gay kerstpapier. Hij kan niet precies uitleggen waarom het inpakpapier gay is, maar dat is het wel. ‘Hier.’ Hij duwt het cadeau in Charlies handen. ‘Ik wil dat je deze eerst openmaakt!’
Charlie gaat met gekruiste benen zitten en weegt het cadeau in zijn handen. Hij staart naar het gaye inpakpapier en pulkt dan voorzichtig met een nagel aan het eerste plakbandje. Hij gaat dit cadeau uitpakken alsof hij wat erin zit voor het nageslacht wil bewaren. Dev heeft dat soort geduld niet.
‘Shit, Charlie, scheur hem gewoon open!’
Charlie blijft voorzichtig doen, koppig als hij is, totdat het papier er eindelijk afvalt en een doos onthult met een gigantische foto op de voorkant. ‘Wat… is dit?’ vraagt Charlie langzaam terwijl hij de doos in zijn handen omdraait.
‘Het is een puzzel!’ Dev zegt het te snel.
‘Een puzzel… met een foto van ons?’
‘Ja!’ Dev grist de doos uit Charlies handen. ‘Herinner je je die selfie die we maakten toen we in Kaapstad waren? Nou, ik heb een bedrijf gevonden dat op maat gemaakte puzzels maakt, dus het is letterlijk een puzzel met onze gezichten, en –’
Charlie lanceert zich op een zeer onvoorzichtige manier over het tapijt, gooit zichzelf bovenop Dev en kust zijn gezicht alsof hij een te enthousiaste puppy is. Dev lacht als Charlies mond zijn linkeroorlel vindt, en Charlie trekt zich terug. ‘Ik wist wel dat je van puzzen hield.’
‘De puzzel is voor jóú.’
‘Ja, tuurlijk.’
Dev duwt hem van zich af en probeert weer rechtop te gaan zitten. Charlies blonde krullen steken alle kanten op en Dev doet zijn best ze plat te drukken, maar ze laten zich niet temmen.
Charlie draait zich weer om naar de boom en pakt een klein doosje, netjes verpakt in donkerrood papier, met een gouden strik eromheen. Kippenvel verspreidt zich over Devs armen. Het is een ringdoosje. Het moet een ringdoosje zijn. Charlie heeft warrig haar, draagt een spijkerbroek en houdt een ringdoosje vast. Als dit geen sprookje is, weet Dev het ook niet meer.
'O, verdomme,' zegt Charlie terwijl hij naar de doos staart. Het is niet helemaal wat Dev verwacht als opening voor een aanzoek, maar hij is bereid om te zien waar dit naartoe gaat. 'Dit is de ketting die we voor je moeder hebben gekocht. Ik ben het vergeten op te sturen met de rest van de cadeautjes.’
Dev slikt.
Natuurlijk is het geen ring. Hoe belachelijk zou dat zijn? ‘O. Eh. Dat is jammer.’
‘Hoe dan ook.’ Charlie legt het niet-ringdoosje weer onder de boom en pakt een doos van de stapel die net zo netjes is ingepakt.
‘Als dat een respectabele korte broek met te kleine zakken is, dan wil ik hem niet.’
‘Maak het gewoon open.’
‘Wacht. Is het een puppy?’
‘Ja, het is een tweedimensionale puppy die ik afgelopen week wreed in een doos gevangen heb gehouden.’
Dev schudt de doos. ‘Oké, maar morgen staat er een puppy onder de boom op me te wachten, toch?’
‘We gaan geen puppy adopteren.’
‘Maar ik beloof dat ik heel goed voor haar zal zorgen.’
‘Open je cadeau nou maar gewoon.’
Dev scheurt het papier eraf, zoals je dat hoort te doen tijdens kerst, en hij vindt geen puppy, maar twee paar pyjama’s met rendieren, sneeuwpoppen en enge peperkoekmannetjes. ‘O mijn god.’
‘Het spijt me dat ik de trui niet kon dragen,’ legt Charlie uit. ‘Maar deze zijn van katoen en hopelijk compenseren de matchende pyjama’s het gebrek aan een kersttrui.’
Dev staat op. ‘Ik moet je hier meteen in zien.’
‘Nu?’ Charlie knippert met zijn ogen.
‘Nu.’
Charlie staat ook op en strekt zijn hand uit om de gordijnen voor het grote raam dicht te trekken. Dan kleedt hij zichzelf net zo langzaam en voorzichtig uit als het kerstcadeau. Charlie zonder spijkerbroek is even magisch als met.
‘Wacht even,’ zegt Dev terwijl hij een stap dichterbij komt. ‘Laten we niet al te haastig onze matchende pyjama aantrekken...’

Kerstochtend
Los Angeles, Californië, zaterdag 25 december 2021

Dev

Dev ging ervan uit dat hij degene zou zijn die om zeven uur wakker zou worden op kerstochtend, degene die Charlie uit bed zou trekken, zodat ze koffie konden drinken bij de twinkelende boom. Als iemand een kerstmuts zou dragen, dan zou Dev dat zijn.
Maar op de een of andere manier is het Charlie die Dev gewelddadig wakker schudt terwijl het buiten nog donker is. ‘Kom op, Dev! Wakker worden! Het is kerst!’
Hij mompelt een paar scheldwoorden terwijl hij zich omdraait en op het nachtkastje naar zijn bril tast. Wanneer zijn hand zijn telefoonscherm raakt, licht het op met de tijd. 05:52 uur.
‘Wat is er aan de hand? We zijn letterlijk pas nét gaan slapen!’
‘Ik ben niet gaan slapen. Sta nou op!’
Dev knippert een paar keer met zijn ogen en neemt Charlie in zich op. Hij heeft nog steeds zijn matchende pyjama aan, maar hij heeft zijn windjack eroverheen aangedaan. Een kerstmuts staat bovenop zijn blonde krullen en er is een ademloze opwinding in zijn uitdrukking te lezen die Dev doet denken aan de roes die hij voelde als hij twee mensen hielp verliefd te worden op de set van Ever After.
‘Kom op! Kom op!’
‘Nu word ik bang dat jíj hoofdletsel hebt opgelopen,’ mompelt Dev wanneer Charlie hem naar een zittende positie hijst. ‘Ik hoor de chaotische gremlin van deze relatie te zijn.’
‘Ik moet je iets laten zien!’ Er is een letterlijke twinkeling in Charlies ogen te zien. Dev had het schattig gevonden als hij niet na drie uur slaap tot bewustzijn werd gedwongen.
Nee, hij vindt het nog steeds schattig.
‘Het is donker buiten.’
‘Ja, dat hoort erbij. Doe je jas aan.’
Die jas is al bedachtzaam klaargelegd aan het voeteneind van het bed. Wat dit ook is, Charlie heeft de afgelopen drie uur duidelijk besteed aan de voorbereidingen. En gelukkig voor Charlie is Dev eerder geïntrigeerd dan geïrriteerd.
‘Oké, prima, maar ik moet…’
Charlie haalt ergens een thermoskan met koffie vandaan en zwaait ermee. ‘Koffie is al ingepakt.’
Vijf minuten later zitten ze in Charlie's Toyota Hybrid, een auto die hij net nadat hij naar LA was verhuisd had gekocht, in de periode dat ze een drie maanden lange ‘relatie-sabbatical’ hielden. Toen ze weer bij elkaar kwamen, lachte Dev hem uit toen hij Charlies nieuwe auto zag. Het was zó Charlie om elke auto te kunnen kopen die hij wilde en dan voor een praktische SUV te kiezen in plaats van een Lamborghini. Of wat voor auto die rijke witte mannen dan ook kopen. Deze auto zou perfect zijn voor een puppy. En een kindje.
‘Verwarming,’ kreunt Dev. Charlie zet de verwarming meteen aan en richt alle ventilatieopeningen op Dev. Het is maar twaalf graden buiten! Dev wil niet doodvriezen.
Dan zet Charlie een afspeellijst met kerstliedjes op. De muziek van White Christmas vult de auto. Dev nipt van zijn koffie en Charlie loodst ze stilletjes hun nog donkere buurt uit.
‘Dus, waar gaan we heen op dit afschuwelijke tijdstip?’
‘Het is een verrassing.’
‘Gaan we een puppy kopen? Want volgens mij is het dierenasiel nog niet zo vroeg open.’
‘Ik denk dat ik duidelijk heb gemaakt dat er deze kerst geen puppy's gaan komen.’
‘Wat ik hoor is “volgende kerst”.’
Charlie schudt zijn hoofd en de pluizige witte bal op zijn kerstmuts zwaait met hem mee. ‘Ja, Dev. Volgende kerst koop ik een puppy voor je.’
Dev grijnst in zijn thermoskan. Volgende kerst.

***
Ze rijden richting het oosten en tegen de tijd dat Charlie invoegt op de snelweg, zien ze een hint van de zonsopgang boven het San Gabriel-gebergte voor hen. Baby Please Come Home klinkt nu vanuit de luidsprekers en hoewel Charlie het liefst met twee handen rijdt, rust zijn rechterhand in die van Dev. Het is niet het filmische visioen dat hij bij kerstochtend met Charlie in gedachten had: zij aan zij bij de kerstboom, zittend in hun bijpassende pyjama’s terwijl ze cadeautjes uitpakken en koffiedrinken bij het vuur. Het maakt niet uit dat het LA is en dat er geen open haard is om bij te zitten en koffie te drinken.
Het is niet zoals hij het zich had voorgesteld, maar het is nog beter. Met z'n tweeën, hand in hand, samen op avontuur.
De auto begint omhoog te klimmen, bijna onmerkbaar, afgezien van de druk in Devs oren. Dan ziet hij kleine, witte spikkels langs de kant van de weg. Sneeuw. Slechts een uur buiten LA. Sneeuw op kerstochtend. Dev voelt zich alsof een ballon zich in zijn borst opblaast en hij draait zich naar Charlie. ‘Charlie… Waar gaan we heen?’
‘We zijn er bijna,’ zegt Charlie, zich over het stuur heen buigend terwijl de weg omhoog klimt. Hij glimlacht sluw.
Het witte langs de kant van de weg begint dikker te worden, en als Charlie een scherpe bocht neemt, ligt er ook sneeuw op de weg voor hen. Charlie trekt zijn hand terug, klemt het stuur vast en vertraagt tot een rustige vijfentwintig kilometer per uur. Er hangt nog steeds ochtendmist in de lucht als de zon helemaal op is gekomen. Maar dan, uit het niets, begint het te sneeuwen. Kleine vlokken verzamelen zich op de voorruit.
‘Schat...’ begint Dev. ‘Is dit... veilig?’
Charlies mooie mond vertrekt in een gestreste grimas. Hij rijdt een klein parkeerterrein op dat aansluit op een wandelpad. ‘Eh,’ zegt Charlie terwijl hij zich omdraait naar Dev. Charlies gezicht staat strak van de stress. ‘Ik denk dat ik was vergeten dat rijden náár de sneeuw echte sneeuw op de weg kan betekenen.’
‘Charlie, waarom heb je me naar de sneeuw gebracht?’
Charlie glimlacht schaapachtig, maar hij antwoordt niet. ‘Kom op,’ zegt Charlie, en hij springt uit de auto. Dev volgt zijn voorbeeld en… verdomme, wat is het koud. Hij ritst zijn jas dicht en leunt tegen Charlie aan voor warmte.
‘Sorry,’ mompelt Charlie. ‘Dit is niet hoe ik –’
‘Maakt niet uit,’ valt Dev hem in de rede en hij pakt Charlies hand vast. Hij trekt ze het wandelpad op. Ze zwoegen slechts een paar meter door de sneeuw voordat de bomen minder worden en er rechts een weiland te zien is, een open veld van perfect wit. Het ziet eruit als een laken dat over de wereld is gelegd, schoon en helder en een beetje magisch. Het heeft iets rustgevends.
‘Eh… Verrassing,’ zegt Charlie schaapachtig. Hij denkt duidelijk dat wat hij van plan was op een epische manier is mislukt, maar Dev kan niet stoppen met glimlachen.
Ze blijven hand in hand aan de rand van het weiland staan. ‘Je hebt me een witte kerst gegeven,’ fluistert Dev en grijze wolkjes ontsnappen aan zijn mond.
‘Ik weet dat het niet perfect is,’ zegt hij, kijkend naar zijn schoenen die niet voor de sneeuw bestemd zijn.
Dev laat zijn hand vallen en doet drie stappen de wei in. Zijn net zo absurde schoenen zakken weg in het poeder, terwijl de vlokken rond zijn gezicht dwarrelen. ‘Je hebt me een witte kerst gegeven,’ zegt hij opnieuw vol ontzag. Maar natuurlijk heeft Charlie dat gedaan. Dat is wie Charlie is. Dev voelt zich net zoals op die avond in Kaapstad met Leland Barlow: alsof hij valt en tegelijkertijd wegdrijft. Hij zoekt iets om zich aan vast te houden, maar de enige vaste grond is de man die hem het gevoel geeft dat hij gewichtloze, zwaartekracht-trotserende sterrenstof is. Charlie luistert en Charlie ziet en Charlie geeft hem altijd meer dan hij ooit had durven dromen. Hoe kan hij niet door zo iemand meegesleept worden? Hoe moet hij rationeel zijn?
Charlie gebaart onhandig naar de sneeuw. ‘Ik wilde je laten zien dat er niets mis mee is om te willen dat de wereld romantisch en magisch is.’ Hij gaat steviger in de sneeuw staan. ‘Je maakt mijn wereld elke dag romantisch en magisch, Dev.’
En ineens is het zo duidelijk.
Fuck zijn angst voor vooroordelen. Fuck Ryan die ze wil gebruiken voor kijkcijfers, die Dev het gevoel gaf dat zijn dromen goedkoop waren. Hij houdt meer van Charlie dan hij ooit dacht te kunnen. Sterker nog, hij houdt van zoetsappige romcom-momenten.
Hij kan nog geen minuut, nog geen verdomde seconde, wachten. Hij steekt zijn handen in de zakken van zijn jas op zoek naar iets, wat dan ook. Hij haalt een vieze rode dropstengel tevoorschijn die hij daar ooit in heeft gestopt.
Hij zal het ermee moeten doen.
Dev zakt op één knie in de sneeuw.

Charlie

‘Wat doe je?’ sputtert Charlie wanneer Dev neervalt in de sneeuw.
Nee, hij valt niet neer. Hij knielt. Hij knielt! Op één knie. Met… dróp in zijn hand?
‘Schrik alsjeblieft niet, maar ik moet dit doen.’ Hij houdt al huilend de dropstengel vast. Gigantische tranen rollen over zijn wangen en hij rilt van de vreselijke kou waarvan Charlie dacht dat die romantisch zou zijn.
Charlie gaat op beide knieën voor Dev zitten. De sneeuw sijpelt meteen door zijn pyjama. Hij neemt Devs gezicht in zijn handen. ‘Schat, wat is er?"’
‘Er is niks aan de hand!’ roept hij woedend. ‘Hoe kan er iets mis zijn? Je hebt me een witte kerst gegeven!’ Nu lacht, huilt én bibbert Dev. ‘Ik denk trouwens ook dat je voor dit moment zou moeten staan.’
Charlie beweegt niet. ‘Waarom zou ik staan?’
‘Omdat het zo hoort te gaan,’ snuift hij. Charlie beweegt nog steeds niet en haalt zijn handen nog steeds niet van Devs gezicht. Hij is op dit moment verlamd door alles, door de blik in Devs ogen. Door wat hij hoopt dat Dev gaat doen, en door hoe bang hij is dat hij het mis heeft.
‘Hoe... Wát hoort zo te gaan?’
Dev haalt diep adem. ‘Ik ben zo fucking verliefd op je. Dat weet je toch?’
Hij knikt langzaam. Dev houdt zijn dropstengel omhoog. Zijn stem trilt een beetje als hij praat. ‘Mijn hele leven ben ik geobsedeerd geweest door het idee van sprookjesachtige liefde. En Ryan, Jules en Skylar en íédereen vertelde me dat het een waanidee was. Dat het belachelijk was, dat ik erom vroeg teleurgesteld zou raken in relaties. En tot op zekere hoogte hadden ze gelijk, want ik dacht dat er geen plaats was voor iemand zoals ik in de liefdesverhalen die ik aanbad. Dus toen ik jou ontmoette en ik smoorverliefd op je werd, dacht ik dat het niet lang zou duren. Ik dacht dat mensen zoals ik geen ‘lang en gelukkig’ zouden krijgen.’
Charlie streelt Dev over zijn wang. ‘Je bent het zo waard om lief te hebben, schat.’
‘Ik weet het. Dat weet ik nu. Maar ik…’ Zijn stem breekt. ‘Ik dacht dat ik moest veranderen. Ik dacht dat gezond zijn betekende dat ik mijn kinderlijke ideeën over liefde opzij moest zetten. Ik moest praktisch en verstandig zijn. Maar jij ziet mijn idealisme en mijn hang naar romantiek, en je accepteert het gewoon.’
‘Ik vind het geweldig,’ corrigeert hij hem. ‘De wereld zit vol met bitterheid, maar jij bent hoopvol en oprecht en gepassioneerd. Je geeft zoveel om zoveel dingen.’
Dev laat een snuif horen die half gelach, half verontwaardiging is. ‘Zie je? Dat. Je laat het lijken alsof het oké is om van Nora Ephron te houden.’
‘Is dat de regisseur van You’ve Got Mail? Als dat zo is, zie ik niet in waarom het verkeerd zou kunnen zijn om van haar te houden.’
Devs glimlach dreigt los te breken van zijn gezicht. ‘Dat is het meest sexy ding dat je ooit tegen mij hebt gezegd.’ Dev begint de dropstengel in een kleine knoop te draaien, waardoor het snoepje aan elkaar blijft plakken totdat het lijkt op een...
‘Wacht!’ Charlie onderbreekt hem als de realiteit tot hem door dringt. Eindelijk laat hij zijn handen zakken. ‘Je kunt me nu geen aanzoek doen.’
Dev begint te ratelen. ‘Ik weet dat ik niet op de perfecte plek in mijn leven ben om een aanzoek te doen. Ik moet nog hard aan mijn mentale gezondheid werken, maar het feit is dat ik altijd aan mijn mentale gezondheid zal moeten werken. Ik heb een depressie en ik word niet op een ochtend magisch klachtenvrij wakker. Het wordt hard werken, maar ik dóé het werk. Ik ben op weg om mijn gezondste zelf te worden en ik denk dat we misschien samen die reis kunnen maken. Ik wil met je meegroeien, Charlie. Ik wil dat we samen groeien. Misschien is het irrationeel. Misschien is het belachelijk. Misschien zijn we over een jaar gescheiden als de echte wereld ons heeft ingehaald.’
Charlie schudt zijn hoofd. Typisch iets voor Dev om tijdens een aanzoek naar echtscheiding te verwijzen.
Dev lijkt het schudden van zijn hoofd als iets anders te interpreteren en begint opnieuw met een toespraak. ‘Ik weet wat je gaat zeggen. We zouden gewoon een tijdje moeten daten. Samenwonen zoals normale mensen dat doen. Maar Charlie, we zijn geen normale mensen. We hebben elkaar ontmoet bij een realityshow waarin wordt verwacht dat mensen verloven nadat ze elkaar een paar uur kennen. Ik was je PA. Ik moest je helpen verliefd te worden op een vrouw. Niets aan ons verhaal is normaal, dus waarom heb ik dan plotseling het gevoel dat dat ik een willekeurige tijdlijn hoor te volgen voor hoe relaties zich zouden moeten ontwikkelen?’
‘Stop alsjeblieft met dit aanzoek,’ probeert hij opnieuw, maar Dev schudt hard zijn hoofd. Er zitten sneeuwvlokken in zijn zwarte haren en op zijn bril. Charlie kan Devs ogen nauwelijks zien.
‘Dat kan ik niet. Charles Michael Winshaw, ik wil ongelofelijk graag met je trouwen, en zelfs als je nu op het punt staat nee te zeggen, moet ik je dat zeggen. Omdat het de waarheid is en omdat je me hebt geleerd moedig te zijn.’
‘Nee, Dev,’ lacht Charlie. Het klinkt verstikt, blaffend zelfs. Misschien huilt hij, realiseert hij zich.
‘Je kunt geen aanzoek doen, want ík ging een aanzoek doen.’ Hij haalt de ring uit zijn zak en laat hem in zijn hand rusten. Dev staart zwijgend naar de witgouden ring. Charlie is zich maar al te bewust van het vocht dat door zijn pyjama sijpelt en van zijn bonkende hart in zijn borst.
‘I-Ik heb je hier gebracht om je ten huwelijk te vragen,’ weet Charlie uit te brengen. ‘Omdat ik ook ongelofelijk graag met jou wil trouwen.’
Dev slikt. Zijn adamsappel maakt een buiteling. ‘Wil… Wil je dat?’
Charlie lacht weer. Hij is zeker aan het huilen. ‘Natuurlijk wil ik dat, mooie dwaas.’ Charlie haalt Devs bril met zijn vrije hand van zijn gezicht, zodat hij zijn ogen kan zien. Zodat Dev zich ook niet achter zijn glazen muur kan verschuilen. ‘Ik weet niet hoe ik iemands vriend moet zijn, en ik weet nog minder van wat het zou betekenen om een echtgenoot te zijn, maar jij bent alle onzekerheid waard.’
‘Is dat het? Is dat je hele aanzoek? Want jij had veel meer tijd om je voor te bereiden dan ik –’
‘Ik houd van je, Dev Deshpande,’ zegt Charlie. ‘Wil je met me trouwen?’
Dat, besluit Dev, is alles wat hij nodig heeft. ‘Eh, duh.’
‘Volgens mij is dit het moment waarop je je hand uitsteekt.’
Dev steekt zijn hand uit en Charlie trilt een beetje wanneer hij de ring om Devs vinger schuift. Hij ziet er perfect uit om zijn vinger. Wanneer hij de ring daar ziet, wéét hij het gewoon. Het besef stroomt over hem heen als een lied waar hij al duizend keer naar heeft geluisterd, waardoor het gebruikelijke gedreun van zijn angst tot bedaren komt.
Dev pakt zijn bril en veegt hem af aan zijn pyjamashirt zodat hij de ring duidelijk kan zien. ‘Het is net alsof je deze ring hebt gescheurd uit het droomdagboek dat ik op de middelbare school bijhield,’ zegt hij bewonderend. ‘Waar heb je hem gevonden?’
‘In een boetiekje in Raleigh, toen ik met je moeder aan het winkelen was.’
Het duurt even voordat de betekenis van die woorden tot hem doordringt. ‘Heb je hem met Thanksgiving voor me gekocht?’
Charlie knikt en Dev voelt enkele minuten niets anders dan verrukt ontzag. ‘Nou, als onze ringen niet de perfecte metafoor voor ons zijn…’ zegt hij terwijl hij eindelijk zijn rode dropring om Charlies ringvinger schuift. Die ziet er ook perfect uit, alsof Charlie een stukje van Devs hart aan zijn hand draagt.
Dan leunt Dev naar voren en kust hij hem. Het is meer dan perfect. Dev kust hem en het voelt als kerst. Het smaakt naar hoop en idealisme en alles komt goed. Dev kust hem en het voelt als thuis. Een anker en een haven. Een schuilplek.
Als ze zich terugtrekken, steekt Dev zijn hand uit om de ring opnieuw vanuit verschillende hoeken te bestuderen. Charlie is er vrij zeker van dat zijn eigen vinger zal verkleuren door de rode kleurstof. Hij zal deze dropring voor altijd koesteren. ‘Je bent de witte smoking toch niet vergeten?’ vraagt Dev ernstig.
‘Ik heb je ten huwelijk gevraagd met het volledige besef van de tragische mode-keuzes die je gaat maken tijdens onze bruiloft.’
‘Mooi. Hé, Charlie?’
‘Hm?’ mompelt Charlie in zijn haar. Hij ruikt op de een of andere manier naar de sneeuw. ‘Kunnen we het er allebei over eens zijn dat het hier fucking koud is en gewoon terug naar de auto gaan?’
‘Absoluut.’
Charlie trekt Dev uit de sneeuw en ze rennen hand in hand richting de auto, uitglijdend in de sneeuw, totdat ze de Toyoto bereiken. Zodra hij de auto start, wordt die verbonden met zijn telefoon en begint hij weer White Christmas te spelen. Dit keer de versie van Michael Bublé. Ze glimlachen naar elkaar vanuit hun stoelen. Vier uitgestrekte handen voor de verwarmingsroosters. Een witgouden verlovingsring. Een dropring.
‘Vrolijk kerstfeest, Dev,’ fluistert Charlie. Dev hoort hem, natuurlijk.
‘Vrolijk kerstfeest, Charlie.’