Kort verhaal: Wedding date – Melissa Blad

Wedding Date

Melissa Blad werd met haar korte verhaal Wedding Date derde in onze fanfiction schrijfwedstrijd. Wedding Date is het verhaal van Gwen Astera. Je kunt Gwen met veel woorden omschrijven, maar knap is er daar helaas niet een van. Wanneer haar goede vriend Ryan aan haar vraagt of ze een date meeneemt naar zijn bruiloft, zegt ze in een opwelling ja. Eén probleem: Gwen kan het aantal dates in haar leven op één hand tellen en ze weet niet waar ze op korte termijn een date vandaan moet halen. Dan komt ze op het vrijgezellenfeest van Ryan de belachelijk knappe en arrogante James Lancaster tegen. Hij biedt haar een deal aan: zij moet zich voordoen als zijn date op de bruiloft, zodat hij zijn ex jaloers kan maken. Kan wat begon als een deal uitgroeien tot iets meer?


Dit was een vreselijk slecht idee.

Terwijl Gwen naar het bruidspaar keek met een cocktail in haar hand – god, ze had geen idee welke, ze had haar kans schoon gezien toen de serveerster voorbij kwam lopen en het eerste het beste glas van het dienblad gegrist – besefte ze nogmaals wat een vreselijk slecht idee dit was. Ryan en Luc zagen er fantastisch uit als bruidspaar. Ryan, die er zoals altijd geweldig uitzag, straalde in zijn pak. Luc kon zijn ogen niet van zijn kersverse man afhouden.

Gwen was al jaren bevriend met het stel. Op de middelbare school had ze Ryan leren kennen. Gwen, met haar één meter negentig, haar grove postuur, een neus die te vaak gebroken was en met tanden te groot voor haar mond, was het mikpunt geweest van spot op de middelbare school. Het feit dat ze ook nog eens verlegen was en niets tegen haar pesters durfde te zeggen, hielp niet bepaald mee. Het dieptepunt kwam tijdens het schoolgala van het laatste jaar. Uiteraard had ze geen date, maar haar vader dwong haar toch naar het schoolfeest te gaan, ondanks Gwens protesten. Hij was bang dat ze spijt zou krijgen als ze niet zou gaan, dus met frisse tegenzin hees Gwen zichzelf in een jurk, wat er op de een of andere manier voor zorgde dat ze er nog lelijker en mannelijker uit kwam te zien, en zonder dat ze een blik in de spiegel durfde te werpen ging ze naar het schoolfeest.

Eenmaal aangekomen maakte tot haar verbazing niemand een grap over hoe ze eruitzag. Ze dacht zowaar dat ze het feest zonder al te veel opschudding zou kunnen overleven. Totdat een aantal jongens haar beurtelings ten dans vroeg. Gwen, toen nog veel te naïef, zocht er niks achter en danste een voor een met de jongens. Henry was het vriendelijkst en charmantst van allemaal. Ze dacht dat hij haar misschien wel oprecht leuk vond. Totdat hij midden in de dans bleef staan om in lachen uit te barsten en wist uit te brengen: ‘Sorry, ik kan dit niet’, terwijl hij de tranen uit zijn ogen veegde. Aangezien ze midden op de dansvloer stonden, keek de hele school toe. Wat bleek? Het was allemaal een weddenschap om te zien wie ‘Gwen de Beauty’ kon ontmaagden. Ze voelde zich misselijk worden van verdriet, van schaamte, van woede. Met tranen in haar ogen draaide ze zich om, om in het vriendelijke gezicht van Ryan te kijken. Hij pakte haar ene hand vast, legde haar andere hand op zijn schouder, greep haar bij haar middel en begon met haar te dansen.      

‘Laat ze niet je tranen zien,’ zei hij. ‘Ze zijn het niet waard om je tranen aan te verspillen.’

En dus verbeet ze haar tranen en danste ze met Ryan. Gwen had een geweldige avond en hield er een gigantische crush op Ryan aan over. Ze bleef met hem bevriend en jarenlang bewonderde ze hem op afstand. Ze wist dat het nooit wat met hem kon worden, maar dat weerhield haar er niet van om stiekem toch over hem te dromen. Misschien juist omdat ze wist dat het nooit wat zou worden, voelde het zo veilig om van hem te houden.

Toen Ryan zijn grote liefde Luc ontmoette was al snel duidelijk dat die twee voor elkaar waren bestemd en voor ze het wist had Luc Ryan ten huwelijk gevraagd. Ryan, die haar vroeg om bij de bruiloft aanwezig te zijn, vroeg haar met een zachte, ietwat meelijwekkende blik of hij een plus-één voor haar moest noteren. Koppig als ze was wilde ze niet toegeven dat ze niemand had om mee te gaan, dus voordat ze het doorhad flapte ze eruit dat ze een date mee zou nemen. Er was alleen één probleem: Gwen kon het aantal dates in haar leven op een hand tellen en ze wist zeker niet waar ze een man vandaan moest toveren om haar te vergezellen naar hun bruiloft. Of tenminste, dat dacht ze.

Totdat ze James leerde kennen.

Gwen keek naar de bizar knappe man die aan een tafeltje verderop druk in gesprek was met Marissa, de zus van Luc, en het epicentrum van dit vreselijke plan. James was lang, bijna net zo lang als Gwen – wat niet vaak voorkwam en waardoor ze telkens weer verbaasd was dat ze hem recht in de ogen kon aankijken terwijl ze met elkaar spraken – hij had donkerblond, bijna goudkleurig haar, smaragdgroene ogen die een twinkeling kregen wanneer hij met haar aan het bekvechten was, en hij was vreselijk gespierd. Hij droeg een prachtig zwart pak waarin zijn spieren bijzonder goed uitkwamen. Het zou haar niet verbazen als hij zo’n V had die zijn broeksbanden in liep… Ze probeerde het beeld van een halfnaakte James snel uit haar hoofd te zetten. ‘Het is nep, Gwen. Hij doet alsof, haal je maar niks in je hoofd,’ sprak ze zichzelf streng toe. Nogmaals, het was een vreselijk slecht plan om hem als date mee te nemen. Niet in de laatste plaats omdat hij onuitstaanbaar was. Hij was niet alleen knap, hij wíst ook dat hij knap was, waardoor hij vreselijk arrogant was. Daarnaast was hij koppig, bijna net zo koppig als zij, waardoor ze al in heel wat verhitte discussies waren beland.

Ze ontmoette James op het vrijgezellenfeest van Ryan. Aangezien Gwen altijd wordt gezien als ‘one of the guys’ had Ryan haar er ook voor uitgenodigd. En omdat ze nooit nee tegen hem kon zeggen, bevond ze zich al snel in een kroeg met Ryan en een groot aantal van zijn vrienden. Een van die vrienden was de beruchte James Lancaster, die in de voetbalcompetitie van de universiteit Aaron ‘the king’ Tanner tackelde, waarna die zijn been op drie plekken brak en nooit meer kon voetballen. Zijn carrière was hierdoor in één klap voorbij en James kreeg de bijnaam Koningsdoder. Kwade tongen beweerden zelfs dat James hem expres zodanig had getackeld om hem voor eens en altijd uit te schakelen.  

‘Heeft iemand je weleens gezegd dat je net zo saai bent als je groot bent?’ zei een lijzige stem naast haar. Gwen draaide zich om en knipperde met haar ogen. Eén keer. Twee keer. Maar de man voor haar was toch echt James Lancaster.

‘Wat?’ antwoordde ze.

James trok zijn mondhoeken op in iets wat een halve grijns moest voorstellen. ‘Of je altijd zo saai bent als je eruitziet. Je staat hier in een hoekje iets te drinken waarvan je zou verwachten dat het wodka is, aangezien je op een vrijgezellenfeest bent, maar waarvan ik vrij zeker weet dat het water is, te staren naar een man op wie je hoogstwaarschijnlijk heimelijk verliefd bent maar die je nooit zou kunnen krijgen.’

Gwens mond viel nog net niet open en ze keek James met een woedende blik aan. Waar haalde hij het lef vandaan om zo tegen haar te praten! Desondanks stak de pijnlijke waarheid die zojuist over zijn lippen kwam gerold, aangezien alles wat hij zei zo ongeveer wel klopte. ‘Ik weet wie jij bent, Lancaster, en jij bent zeker niet in de positie om over iemand te oordelen. Of wel, Koningsdoder?’ Ze dacht een flits van pijn over zijn gezicht te zien trekken bij die benaming, maar ze verbeeldde het zich waarschijnlijk, want voor ze het wist had hij weer die halve grijns op zijn gezicht geplakt.

‘Scherpe tong, Blue. Die zou je eens voor andere doelen in moeten zetten.’

Gwen rolde met haar ogen en besloot niet op zijn opmerking in te gaan. ‘Blue?’

‘Je ogen. Die zijn zo blauw dat een man er nog in kan verdrinken.’

‘Dat zeg je zeker tegen elke vrouw?’

‘Alleen als ik ze interessant genoeg vind. En jou vind ik heel interessant.’

Ze rolde nogmaals met haar ogen. ‘Je hebt wel grote praatjes, hè, Lancaster?’

Hij boog zich naar haar toe. ‘Dat is niet het enige wat groot is aan mij.’ Met een grijns trok hij zich terug. God, deze man was onmogelijk.

‘Jammer dan dat ik niet geïnteresseerd ben.’

James stootte een lach uit. ‘Ik mag jou wel…’ Hij liet het einde van zijn zin wegsterven.

‘Gwen. Gwen Astera.’

‘Nou, Gwen Astera, ik heb een voorstel. Celeste, mijn ex, zal op de bruiloft zijn met haar nieuwe vriend Ruben, die tevens de stiefbroer is van Ryan. En aangezien ik er niet op zit te wachten om alleen maar naar hun gelebber te kijken op de dag van de bruiloft, heb ik zelf ook een date nodig. Een date die Celeste jaloers zou kunnen maken. Aangezien jij totaal het tegenovergestelde bent van Celeste, weet ik zeker dat het haar gek zou maken als ik met jou aan mijn arm op de bruiloft verschijn. Dus, wat zeg je ervan, Astera?’

Gwen keek hem aan. Ze wist in eerste instantie niet zo snel wat te antwoorden en was ronduit verbijsterd over het verloop van de avond. Zat er echt geen whisky in het glas dat ze vasthad? Voordat ze zichzelf kon tegenhouden antwoordde ze: ‘En wat zit er voor mij in bij deze deal? Zo te horen ben jij de enige die ervan profiteert.’

James’ grijns verbreedde zich, werd bijna roofdierachtig. Zijn smaragdgroene ogen fonkelden, alsof iemand er een vlammetje achter had gezet. God, deze man was knap. Écht knap. En hij wist het. Hij wist precies hoe aantrekkelijk hij was en hoe hij dat moest inzetten. ‘Jij krijgt een date met mij. Ik weet uit ervaring dat veel vrouwen daar heel wat voor over zouden hebben.’ Waarna hij het lef had om te knipogen.

Ondanks het feit dat zijn woorden ontzettend arrogant waren, kwam zijn voorstel haar eigenlijk heel goed uit. Op eigen kracht zou het nooit zijn gelukt om op zo’n korte termijn een date te regelen voor Ryans bruiloft en nu werd het haar praktisch in de schoot geworpen. Ze zou gek zijn als ze deze kans niet met beide handen zou aangrijpen.

‘Haal me voor de bruiloft om zeven uur op. Zorg dat je op tijd bent, want ik wil niet te laat komen.’

James grijnsde naar haar. ‘Ik zal er zijn.’

‘Zit je te fantaseren over hoe goed ik eruitzie in dit pak?’

Gwen schrok op uit haar gedachten. Door haar herinneringen aan de ontmoeting met James voorafgaand aan de bruiloft had ze hem helemaal niet horen aankomen. Ze voelde zichzelf rood worden. God, waarom werd ze altijd zo snel rood? En ze bloosde niet schattig en knap, zoals Marissa. Nee, haar gezicht werd knalrood met vlekken die uitliepen in haar nek. Niks charmants aan.

‘Tuurlijk, James, want hoe kan een vrouw aan iets anders denken als ze jou zo heeft gezien?’ Eerlijk gezegd was dat precies waar ze eerder aan zat te denken. Maar hij was al arrogant genoeg, dus dat ging ze hem echt niet aan zijn neus hangen.

James grijnsde alsof hij precies wist waar ze aan had zitten denken. Hij zei er echter niets over en antwoordde in plaats daarvan: ‘Je ziet er leuk uit.’

Gwen keek omlaag naar haar outfit, alsof ze niet meer wist wat ze aanhad. Haar vriendin Sam had haar over weten te halen om een jurk te dragen, al had Gwen daar een gruwelijke hekel aan. Haar schouders waren veel te breed en door haar lengte veranderde elke baljurk in een soort mini-jurk. Uiteindelijk had ze gekozen voor een saffierblauwe jurk die tot net boven haar knie reikte. Volgens Sam kwamen haar benen hierdoor goed uit. Daarnaast had de jurk korte mouwtjes, zodat haar schouders niet zo breed leken. Ze keek terug naar James en schonk hem een ongelovige blik. ‘Ik weet hoe ik eruitzie, James, en leuk is niet bepaald hoe ik het zou omschrijven. Ik weet dat we niet echt als dates hier zijn, dus je hoeft me geen geforceerde complimentjes te geven.’

‘Geloof me, als ik niet vond dat je er goed uitzag, had ik niks gezegd. Die jurk staat je leuk. Blauw kleurt goed bij je ogen.’ Hij schonk haar een knipoog en Gwen moest onwillekeurig blozen. Voor het eerst voelde ze zich ook daadwerkelijk mooi in deze jurk, waardoor er een glimlach om haar lippen verscheen.

De muziek zwol aan en James stak zijn hand uit. ‘Mag ik deze dans van u,’ zei James in zijn beste imitatie van een jonkheer uit de geschiedenis.

‘Ik weet niet of dat zo’n goed idee is. Ik kan totaal niet dansen.’ Dit was grotendeels waar, Gwen was totaal niet elegant aangelegd, maar daarnaast was ze ook nog eens altijd een kop groter dan de mannen. Dit gold echter niet voor James.

‘Ah, kom op, Gwen. We moeten deze act er wel geloofwaardig uit laten zien. Hoe wil je dat gaan doen als jij hier in je eentje staat en ik aan een tafeltje zit?’

Ze wilde het niet toegeven, maar hij had een punt. Voor ze het wist trok hij haar naar de dansende menigte, positioneerde hun handen en begon met haar te dansen. Na een paar onzekere passen vielen ze al snel in een gemoedelijk ritme en kwam ze erachter dat James een geweldige danspartner was. ‘Waar heb je zo leren dansen?’ vroeg ze hem.

Hij keek haar aan en die al te bekende twinkeling verscheen in zijn ogen. ‘Mijn moeder had vroeger een dansschool. Omdat ze geen oppas voor me had en mijn vader lange dagen maakte op zijn werk, nam ze me altijd mee. Ik vond het vreselijk in het begin. Ik moest er niks van weten. Maar langzaamaan begon ik het steeds meer te waarderen en volgde ik de lessen van mijn moeder. Tot aan mijn zestiende heb ik haar danslessen gevolgd.’

‘Waarom ben je gestopt?’

Een sombere uitdrukking trok over zijn gezicht. ‘Mijn moeder werd ziek. Ernstig ziek. Ze moest stoppen met dansles geven.’

‘En nu?’ Ze durfde het haast niet te vragen, maar vroeg het toch, hakkelend: ‘L-leeft ze nog?’

‘Nee, ze is na een kort ziekbed helaas overleden.’

‘O, wat erg, James.’

‘Ja.’

Ze wist niet meer wat ze moest zeggen en hij ook niet. Na dit onverwacht beladen onderwerp dansten ze daarom verder. Na een paar minuten sprak James weer.

‘Dus… Wat is jouw verhaal, Gwen Astera? Hoe ben jij terechtgekomen op het vrijgezellenfeest en de bruiloft van Ryan?’

Gwen zuchtte. Na zijn openheid moest zij ook wel eerlijk zijn. ‘Zoals je wel kan raden was de middelbare school voor mij zeker geen pretje. Op het eindexamenbal had een aantal jongens een weddenschap afgesloten wie mij kon ontmaagden. Ik voelde me vreselijk vernederd en naïef dat ik dat niet eerder doorhad. Ryan was mijn ridder op het witte paard. Hij heeft bijna de hele avond met me gedanst en ervoor gezorgd dat mijn bal niet al te vreselijk was. Sindsdien zijn we altijd vrienden gebleven.’ Terwijl ze haar verhaal vertelde schoof er een duistere blik over James’ ogen. Alsof hij zelf die jongens die haar ooit pijn hadden gedaan een lesje zou willen leren. Maar de blik trok weg voordat ze er te lang over na kon denken.

‘En dat was ook het moment dat je een crush op hem ontwikkelde?’

‘James!’ riep ze geschokt uit.

‘Wat? Het is overduidelijk dat je hem leuk vindt. Waarschijnlijk weet zelfs Ryan dat, maar is hij te aardig om er iets van te zeggen.’

O god, ze kon niet geloven dat het zo overduidelijk was. Ze voelde zich ontzettend opgelaten, maar gelukkig ging James er niet op door. Ze dansten nog wat en Gwen begon te ontspannen. Ze praatten over koetjes en kalfjes en hoe langer ze in zijn aanwezigheid was, hoe aardiger ze James begon te vinden. Hij was nog steeds arrogant en veel te knap, maar hij was lang niet zo onaardig als ze dacht dat hij zou zijn.

James bleek zelfs ontzettend grappig te zijn en hij vertelde de leukste anekdotes over hem en zijn broer. Hij was duidelijk erg op zijn broer gesteld en hij had een zachte blik in zijn ogen terwijl hij over hem vertelde.

Nadat ze een halfuur hadden gedanst, besloten ze een drankje te gaan halen bij de bar. Met hun drankjes in de hand bleven ze naar de dansende menigte staan kijken. Ze had eerlijk gezegd niet verwacht zo’n leuke avond te hebben en zeker niet met iemand als James, maar hier stond ze dan.

James’ ogen speurden de omgeving af. Alsof hij op zoek was naar iemand. Op dat moment viel het kwartje. Celeste. ‘Is ze er nog niet?’ vroeg Gwen voorzichtig aan hem.

‘Ze had er allang moeten zijn met haar nieuwe vriend aan haar arm. Ruben is immers de stiefbroer van Ryan.’ Er trok een schaduw van iets over zijn gezicht. Teleurstelling? Jaloezie? Ze kon het niet precies plaatsen. Ze hoopte maar dat James in ieder geval nog wat langer wilde blijven. De avond was jong en ze had echt geen zin om uit te leggen waarom haar date er zo vroeg vandoor was gegaan. Haar nepdate, verbeterde ze zichzelf in gedachten.

‘Waarom heb je besloten op mijn aanbod in te gaan en met mij op date te gaan?’

Ze keek naar James, maar zag dat hij al naar haar aan het kijken was. Ze zuchtte. Eerlijk gezegd had ze deze vraag al veel eerder verwacht en ze hoopte er stiekem onderuit te kunnen komen.

‘Omdat iedereen verwacht dat ik hier alleen naartoe zou komen, zoals gewoonlijk, zonder date. En aangezien een van mijn beste vrienden ging trouwen wilde ik een keer niet als enige alleen zijn. Als enige aan de kant staan kijken naar alle dansende en lachende stelletjes. Als een buitenstaander. Ik heb dat vaak genoeg meegemaakt en voor deze ene keer wilde ik weten hoe het voelde om zelf een date te hebben. Zelfs al is het dan een neppe.’ Een klein glimlachje speelde om haar mond. ‘Vandaar dat ik niet lang aarzelde om ja tegen je te zeggen. Je aanbod kwam me eigenlijk verdomd goed uit.’

Hij schonk haar een glimlach, maar in zijn ogen las ze medelijden. O god, ze wilde zeker geen medelijden van deze man. Zijn arrogantie, zijn verwaandheid, zijn humor en zijn directheid kon ze aan. Maar zijn medelijden hoefde ze niet.

Ze schakelde snel over naar een luchtiger onderwerp. ‘Dus, wat doe je in het dagelijks leven?’

De blik in James’ ogen veranderde. ‘Ik werk op het advocatenkantoor van mijn vader. Lancaster & Sons is een gevestigde naam in de advocatuur en al jarenlang een familiebedrijf. Dat wil hij graag zo houden. Hij wil dat ik ooit het stokje van hem overneem.’ James zuchtte. Hij zag er bijna… verslagen uit.

‘Maar dat wil je niet?’

James schudde zijn hoofd. ‘Ik heb er eerlijk gezegd nooit iets om gegeven, maar als je mijn vader zou kennen dan begrijp je dat ik geen keus heb. Hij is geen man waar je nee tegen kunt zeggen. Mijn broer Tyler zou veel geschikter zijn om het bedrijf over te nemen. Hij is ontzettend slim en echt gemaakt voor het vak. Helaas liggen hij en mijn vader elkaar niet zo, dus de kans dat hij ooit het bedrijf gaat runnen is erg klein.’

Gwen keek naar hem. ‘Wat zou je dan wél graag willen doen? Als je de keuze had?’

James glimlachte. ‘Dan zou ik iets in de richting van geschiedenis willen doen. Misschien als curator in een museum willen werken of docent geschiedenis worden. De verhalen over de beruchte ridder met één hand en de eerste vrouwelijke ridder uit de geschiedenis, waarvan ze de naam nog steeds niet hebben ontdekt, hebben me altijd gefascineerd.’

Gwen keek hem glimlachend aan. ‘Dat had ik niet achter je gezocht, maar ergens vind ik dat perfect bij je passen.’

Er verscheen een oprechte lach op zijn gezicht. ‘En jij, Blue? Wat doe jij voor werk?’

Gwen rolde met haar ogen om die bijnaam. ‘Er valt eigenlijk niet veel te vertellen. Ik werk veertig uur per week als accountant. Dat bevalt me prima en omdat mijn social skills niet geweldig zijn, vind ik het werken met cijfers erg fijn.’

James lachte. ‘Met je social skills is vanavond anders niks mis, hoor.’

Ze moest bekennen dat ze inderdaad een hele leuke tijd had vanavond, maar toch knaagde er nog iets aan haar. Voor ze er te lang bij stil kon staan hoorde ze zichzelf vragen: ‘Wat is het echte verhaal achter Aaron, James?’

James keek weg en leek een brok in zijn keel weg te slikken. Het was overduidelijk dat hij hier niet graag over praatte en ze voelde zich direct schuldig dat ze erover begonnen was.

‘Sorry, dat gaat me natuurlijk niks aan. Ik had niks moeten zeggen.’

‘Nee, nee, het is al goed. Je overviel me alleen. Eerlijk gezegd heeft niemand me er ooit naar durven vragen.’

Gwens ogen werden groot. ‘Niemand? Maar het was zo’n groot incident. Iemand moest toch wel nieuwsgierig zijn?’

James schudde zijn hoofd. ‘Mensen vinden het veel te leuk om te zien wat ze wíllen zien. En niet wat er daadwerkelijk gebeurd is. Als ze wisten wat er echt aan de hand was, zou dat een deel van de sensatie weghalen.’

Hij keek weg in de verte, staarde naar een punt alsof de geschiedenis zich daar voor zijn ogen afspeelde. ‘Toen ik Aaron op de universiteit ontmoette leek hij in eerste instantie aardig. Maar iets in zijn ogen vertelde me dat hij niet te vertrouwen was. Mijn instinct bleek gelijk te hebben. Op een doordeweekse dag, na mijn laatste hoorcollege, kwam ik bij toeval een meisje tegen, Lisa. Ik wist dat Lisa een relatie met Aaron had en ik had weleens een college met haar gevolgd, maar verder kende ik haar helemaal niet goed. Nog in gedachten bij mijn laatste hoorcollege botste ik tegen Lisa op. Toen zag ik dat haar armen onder de blauwe plekken zaten. Om haar pols zag je zelfs vingerafdrukken zitten, alsof iemand zo hard had geknepen dat hij blauwe plekken had achtergelaten. Ik vroeg haar wie hier verantwoordelijk voor was en ze bleef volhouden dat het niet was wat het leek. Uiteindelijk stortte ze in en vertelde ze dat Aaron haar dit aandeed, maar dat ze te bang was om er iets tegen te doen.’

Gwen keek James geschokt aan.

‘De volgende dag moest mijn team tegen dat van Aaron spelen. En die arrogante klootzak stond glimlachend op het veld alsof er niks aan de hand was. Vanaf dat moment kreeg ik als het ware een rood waas voor mijn ogen en toen Aaron de bal kreeg aangespeeld, schoot ik op hem af. Op geen enkel moment was ik van plan om op de bal te spelen, mijn enige doel was Aaron onderuithalen. Onze lichamen botsten tegen elkaar en Aaron kwam pijnlijk ten val. Hij brak zijn been op drie plaatsen en dat betekende ook direct het einde van zijn carrière. Ik werd tijdelijk geschorst, maar mijn vader zorgde ervoor dat die schorsing al snel werd ingetrokken. Ik mocht op de universiteit blijven, maar kreeg wel de bijnaam Koningsdoder. Na het incident heb ik niet meer gevoetbald.’

Gwen wist niet wat ze moest zeggen. ‘Maar als dit waar is en als Aaron Lisa mishandelde, dan moeten de mensen dat toch weten? Wat er is gebeurd is niet geheel jouw schuld, James. Ik denk dat ik in jouw positie hetzelfde zou hebben gedaan.’

Hij wreef over zijn nek en keek vanonder zijn wimpers met een halve glimlach naar haar op. ‘Denk je dat iemand ook maar naar mijn kant van het verhaal wilde luisteren? Nogmaals, mensen geloven graag wat ze willen geloven.’

Die avond veranderde haar beeld van James meer en meer. Ze had nooit verwacht dat er achter de arrogante buitenkant zoveel diepgang zou zitten. Zo’n… eerlijk persoon. Iemand die alles zou doen voor degene van wie hij hield. Voor degene die onrecht is aangedaan. Tenzij hij dit allemaal verzon en het weer een grote grap bleek te zijn om haar te vernederen… Maar ze had de blik in zijn ogen gezien toen hij haar dit vertelde. De kwetsbaarheid die erin doorschemerde. Zelfs de beste acteurs zouden dat niet kunnen faken.

‘Ik ben blij dat je het me verteld hebt, James.’ Ze legde haar hand op zijn arm om haar woorden te benadrukken. James’ groene ogen ontmoetten de hare. De wereld om haar heen verstomde en het enige wat ze nog kon zien was de kleur van smaragd met dat sprankeltje vuur in zich. Ogen die toebehoorden aan een prachtig gezicht. Ze leunde dichterbij en ze kon zweren dat James hetzelfde deed. Het was bijna alsof…

‘Als dat niet Gwen de Beauty is!’

Gwen werd met een ruk uit haar droomwereld gehaald en kwam in één keer midden in haar nachtmerrie terecht. Dit kon niet. Hij kon hier niet zijn.

‘Henry,’ zei ze met opeengeklemde kaken. ‘Wat doe jij in godsnaam hier?’ Na wat hij haar had aangedaan wist ze zeker dat Ryan hem niet uitgenodigd had voor zijn bruiloft. Sterker nog, ze wist zeker dat Ryan niet eens wist dat Henry aanwezig was.

‘Wat? Ben je niet blij me te zien? Ik dacht dat je deze kleine reünie wel kon waarderen.’ Hij grinnikte zelfgenoegzaam. ‘Toen mijn vriendin me vroeg of ik als date met haar mee wilde gaan naar een bruiloft, had ik daar eigenlijk geen zin in. Ik verwachtte dat het een saaie aangelegenheid zou zijn, maar goed, tegen gratis drank zeg ik geen nee.’ Hij keek even achterom naar de tafel waar hij vandaan was gelopen. Daar zat zijn date samen met een groep mannen te praten en lachen. ‘Toen ik hoorde dat het de bruiloft van Luc en Ryan was, vermoedde ik al dat het een interessante avond zou kunnen worden.’ Hij glimlachte, maar er was een boosaardige blik in zijn ogen te zien. Hij leunde iets naar voren, waardoor Gwen de stank van bier op zijn adem kon ruiken. ‘En is je bloempje ondertussen al geplukt, of heb je daar nog hulp bij nodig?’ Hij had het lef om naar haar te knipogen.

Gwen voelde zichzelf rood worden. Shit, ze had nooit verwacht dat Henry hier zou zijn. Naast zich voelde ze James verstarren.

‘Ze zeggen dat lelijke eendjes horen te veranderen in een zwaan, maar Moeder Natuur heeft bij jou een afslag gemist, zie ik. Je bent nog net zo’n schoonheid als op de middelbare school.’ Waarna hij in lachen uitbarstte, alsof hij de grap van de eeuw had gemaakt.

Woorden kunnen je niet raken. Laat hem niet zien dat dit je nog steeds pijn doet. Hij is het niet waard om je tranen aan te verspillen. Gwen haalde diep adem en liet deze woorden als een mantra door haar hoofd gaan.

Net toen ze tegen Henry wilde zeggen dat hij op kon hoepelen, was daar ineens James. Hij kwam uit zijn verstarring en deed een stap naar voren. Zijn ogen schoten vuur. ‘Waag het niet haar nog eens zo te beledigen.’

‘O ja, of anders wat?’ vroeg Henry uitdagend.

‘Ik ben blij dat je het vraagt,’ antwoordde James met een gevaarlijke grijns, waarna hij uithaalde en Henry een stomp op zijn neus gaf. Henry strompelde naar achteren, waarbij hij zijn neus omklemde. Toen hij zijn neus even losliet om de schade te inspecteren, droop het bloed op de grond.

‘Voortaan blijf je bij haar uit de buurt. Anders is je neus niet het enige wat ik breek.’

Henry keek James spottend aan. ‘Denk maar niet dat ik bang voor je ben, Koningsdoder.’ Toch draaide Henry zich na die woorden om en liep hij terug naar zijn vriendengroep.

Gwen draaide zich naar James, die met zijn linkerhand zijn rechter omklemde. ‘Shit, dat deed meer pijn dan ik had verwacht.’

Ze keek naar zijn hand. Zijn knokkels begonnen al blauw te worden. ‘Wacht hier, dan haal ik wat ijs.’ Gwen haastte zich naar de bar. Gelukkig had ze eerder al gezien dat er een emmer met ijsklontjes stond die de gasten konden gebruiken. Ze griste een theedoek van de bar, gooide daar een stuk of tien ijsklontjes in en vouwde ’m dicht om zo een geïmproviseerd ijskompres te maken. Ze liep terug naar James, die nog steeds zijn hand omklemde.

‘Hier, dit helpt tegen de zwelling.’

Dankbaar pakte hij de theedoek met het ijs aan.

‘Dank je wel dat je voor me opkwam. Maar echt, je had jezelf niet in de problemen moeten werken. Ik had het onder controle.’

James grijnsde. ‘Ach, ik doe mijn naam graag eer aan. Bovendien, waarom zou ik zo’n coole bijnaam hebben en er geen gebruik van maken?’

Gwen kon er niks aan doen; ze moest lachen. Het voelde goed om Henry op zijn nummer gezet te zien worden. Ze had bijna gewild dat zíj hem een stomp had kunnen geven.

Ze stonden daar een paar minuten in gemoedelijke stilte naast elkaar. Gwen pakte het ijskompres van James over en bekeek de schade. Zijn knokkels waren blauw en licht geschaafd, maar zo te zien was er niks gekneusd. Dankzij het ijs was er ook geen sprake van een zwelling. Ze legde het kompres terug op zijn plaats en verplaatste haar blik naar James’ ogen, om erachter te komen dat hij al naar haar stond te kijken. Zijn blik dwaalde af naar haar mond. Die werd droog en ze kon niet anders dan naar zijn prachtige gezicht kijken. Zijn hoge jukbeenderen, scherpe gelaatstrekken en een kaaklijn waar elk model een moord voor zou plegen. James’ hoofd kwam steeds dichterbij totdat ze nog maar een paar centimeter van elkaar verwijderd waren. Er leek een knetterende spanning tussen hen te ontstaan die de hele stad van energie zou kunnen voorzien. Ze voelde zijn adem langs haar lippen strijken en sloot haar ogen.

‘James!’ kraste een stem naast hen, waarna Gwen van schrik haar ogen opendeed en een stap achteruit zette.

James leek net zo geschrokken als zij, totdat zijn ogen vielen op de persoon aan wie de stem toebehoorde. Zijn uitdrukking veranderde en Gwen kon die niet helemaal plaatsen. ‘Celeste, ik had je hier niet meer verwacht.’ Celeste. James’ ex. De reden waarom ze überhaupt hier samen op de bruiloft aanwezig waren. De reden waarom hij haar wilde zoenen. Hij zag zijn ex natuurlijk vlakbij staan en om hun act compleet te maken en er zeker van te zijn dat Celeste jaloers zou worden, wilde hij haar zoenen. Gwen had niet anders moeten verwachten, ze wist immers wat deze deal inhield. Toch voelde ze een steek van pijn door haar borst trekken.

Nadat ze van de eerste schrik bekomen was, nam ze Celeste eens goed in zich op. Celeste had een slank figuur en prachtige blonde lokken. Ze was een stuk kleiner dan Gwen – al zei dat verder niet veel, aangezien de meeste vrouwen kleiner waren dan zij – en ze leek zo uit een modetijdschrift weggelopen te zijn. Ze had een prachtige lange, rode jurk aan met aan de zijkant een split die een lang slank been liet zien. Haar lippen waren in dezelfde kleur rood gestift, waardoor Celeste iets gevaarlijks had. Haar grijsgroene ogen stonden echter kil en straalden geen enkele warmte uit. Wat zag James in deze vrouw? Tuurlijk, ze was bloedmooi, maar nu ze James wat beter kende, kon ze zich hen niet samen voorstellen. Toch snapte ze wel wat James bedoelde toen hij haar vertelde dat ze in niets op zijn ex leek. Het was als een olifant met een leeuw vergelijken.

‘James, kan ik je even spreken. Onder vier ogen?’ vroeg Celeste met nog steeds die kille blik in haar ogen. Die blik verplaatste zich naar Gwen en ze kon zweren dat de temperatuur vijf graden daalde. ‘Zonder je…’ Celeste leek niet precies te weten hoe ze Gwen moest omschrijven. Haar blik ging omhoog en omlaag, alsof ze Gwen een keuring gaf, waarna haar blik zich in Gwens ogen boorde. ‘Dáte erbij,’ maakte ze haar zin uiteindelijk af.

James leek te willen tegenstribbelen en keek van Gwen naar Celeste en weer terug. Alsof hij toestemming aan Gwen vroeg. Gwen zou niet weten waarom hij toestemming aan haar zou moeten vragen. Dit was immers de hele reden waarom James had gevraagd of ze zijn date wilde zijn. Ze slikte. Missie geslaagd. Ze probeerde blij voor hem te zijn. Hij verdiende het om gelukkig te zijn. Ze ademde diep in en plakte een glimlach op haar gezicht.

‘Uiteraard. Het wordt toch laat en ik was al van plan om zo naar huis te gaan. Ik zie je vast nog wel eens, James. Bedankt voor de fijne avond.’

En zonder er te lang bij stil te staan draaide ze zich om en liep weg. Aangezien ze hun doel hadden bereikt en het al laat begon te worden, besloot Gwen om Ryan en Luc gedag te zeggen en naar huis te gaan.

Toen ze naar haar auto liep, merkte ze pas hoe koud het was geworden. Een kille bries woei langs haar blote armen. Deze jurk was duidelijk niet tegen de kou bestemd. De schemering was ondertussen ingevallen en de wereld om haar heen was doodstil.

Toen ze bijna bij haar auto was, hoorde ze ineens gehaaste voetstappen achter zich. ‘Gwen, wacht!’

Ze draaide zich abrupt om, waardoor James nog maar net op tijd tot stilstand kon komen voordat hij tegen haar opbotste.

Geschokt keek ze hem aan. ‘Wat doe je hier? Waarom ben je niet bij Celeste?’

James bestudeerde Gwens gezicht voordat hij antwoord gaf. ‘Omdat ik me iets gerealiseerd heb vandaag.’

Voordat ze er iets aan kon doen begon haar beruchte, verraderlijke hart sneller te kloppen.

‘Wat Celeste en ik hadden was niet gezond. We waren bijna obsessief met elkaar bezig. Ik dacht altijd dat zij net zoveel om mij gaf als ik om haar. Maar toen ze me liet vallen voor Ruben realiseerde ik niet hoe weinig ze werkelijk om me geeft. Ze houdt van het idee van me. Dat ze me kan krijgen wanneer ze wil. Ze hoeft maar met haar vingers te knippen en ik kom als een trouwe hond achter haar aan gerend. Maar daar ben ik klaar mee. Ik heb vanavond een geweldige tijd met je gehad en hoewel dit begonnen was om Celeste jaloers te maken moet ik bekennen dat ik geen moment aan haar heb gedacht. Waar ik wel aan heb gedacht, Gwen,’ en zijn ogen werden donkerder en de grijns op zijn gezicht breder, ‘is hoe het zou zijn om jou te zoenen. Om jouw lippen te proeven en of ze net zo zacht en warm zouden smaken als ik me al de hele avond voorstel. God, met jou dansen was een kwelling. Weet je wel hoe goed je eruitziet in die jurk?’ Gwen wilde protesteren, maar James was haar voor. ‘Ik weet wat je wil zeggen en ik weet dat je jezelf niet zo ziet. Maar heeft iemand je weleens gezegd dat je de meest blauwe ogen hebt die ik ooit heb gezien? Of dat jouw benen kilometerslang doorgaan en dat je daarmee elke man op zijn knieën kan dwingen?’ Hij boog zich naar haar toe en fluisterde in haar oor: ‘Ik loop al de hele avond met een halfharde pik rond, omdat ik de gedachte van die benen om mijn lijf niet van me af kan zetten.’ Gwen kon het niet laten om na die opmerking even naar beneden te gluren en zag inderdaad een grote bolling bij zijn broek zitten. Haar ogen schoten direct weer omhoog naar die van James, maar aan zijn blik was duidelijk te zien dat hij exact wist waar ze naar keek. Gwen begon hevig te blozen en voelde de hitte door haar lijf stromen. Vlinders fladderden door haar buik en de hitte balde zich samen tussen haar benen.

James’ ogen werden donkerder en straalden zo’n hitte uit dat Gwen haar benen tegen elkaar aan moest drukken om iets van verlichting te voelen. Niks leek James te ontgaan en hij gromde bijna toen hij zag hoe opgewonden ze raakte. Hij kantelde zijn hoofd en bracht zijn lippen langzaam naar de hare. Alsof hij haar tijd wilde geven om zich te bedenken en hem van zich af te duwen. Gwen deed echter geen van beide en James drukte zachtjes zijn lippen op de hare. De zoen was zacht, verkennend. Hij bewoog zijn lippen langzaam tegen die van haar. Toen Gwen zachtjes kreunde leek James zich niet langer in te kunnen houden en verdiepte de kus. Zijn tong streelde die van haar en er was niks zachtzinnigs meer aan. De kus was hunkerend en hongerig. Alsof James de hele avond niets had gegeten en had besloten dat Gwen zijn hoofdmaaltijd zou worden.

Na wat wel een eeuwigheid leek lieten ze elkaar los om op adem te komen. James legde zijn voorhoofd tegen haar aan en zijn smaragdgroene ogen ontmoetten haar saffierblauwe. Ondanks de schemering kon ze zijn knappe gelaatstrekken goed onderscheiden. Zijn prachtige ogen leken bijna licht te geven in het donker. Hij glimlachte naar haar en voorzichtig glimlachte ze terug.

‘Gwen, zou je met me uit willen? Op een échte date?’

Gwen keek in zijn ogen. Hoe iemand zoals hij ooit uit zou willen met iemand zoals zij zou ze misschien nooit begrijpen. Wat ze wel wist, was dat James oprecht was en dat ze er nog niet klaar voor was om nu al afscheid van hem te nemen.

Ze glimlachte naar hem. ‘Je hebt mijn adres nog, dus wat dacht je van morgenavond zeven uur?’

Er brak een oprechte lach op James’ gezicht door. ‘Ik zal er zijn.’


>