De date van Louise – Olga van der Meer

De date van Louise

Louise werkt pas kort als journalist op de redactie van een vrouwenblad als ze de kans krijgt om de populaire acteur Mario de Waal te interviewen. Hij is erg openhartig tegen haar, behalve over de liefde. Als ze er later achter komt wat daar de reden van is, waardeert ze Mario al zo erg dat ze bereid is hem de hand boven het hoofd te houden. Met het risico dat ze haar eigen kans op echte liefde misloopt… Hoe dit gaat, lees je in het korte verhaal De date van Louise van Olga van der Meer.

Olga van der Meer

Olga van der Meer is 56 jaar, al 37 jaar getrouwd met John en moeder van twee dochters. Haar eerste boek Liesbets Beslissing verscheen in 1993 en daarna ging het snel. In april kwam haar 54e roman uit, Reis naar toen. Daarnaast heeft ze jarenlang mee geschreven in diverse series van de Favoriet-romans en heeft ze talloze korte verhalen op haar naam staan. Vroeger had ze naast haar schrijfwerk banen als verkoopster en als medewerker bij een marketingbureau, sinds twintig jaar is ze fulltime auteur. Haar romans gaan over alle worstelingen waar vrouwen in het leven mee te maken kunnen krijgen.


De date van Louise

Moedeloos keek Louise de Waal in de spiegel van het kleine pashokje. Het fleurige zomerjurkje dat haar vanaf de hanger zo aanlokkelijk had toegeschenen, transformeerde aan haar lichaam tot een vormeloos vod.
Dit is niks voor jou. Je benen zijn te lelijk voor zo’n jurkje.
Alsof hij naast haar stond, zo duidelijk klonk de denigrerende stem van haar ex Arthur in haar hoofd. Snel trok ze het jurkje uit. Het tweede item dat ze had meegenomen naar het pashokje was een wijde linnen broek. Ideaal voor warme zomerdagen. Ze had wat moeite om de knoop dicht te krijgen en toen het eenmaal gelukt was, voelde ze de band in haar buik knellen.
Daar ben je veel te dik voor, klonk opnieuw de stem van Arthur in haar hoofd.
Met wilde gebaren stapte ze uit de broek, waarna ze haar vertrouwde en, naar ze hoopte, afkledende zwarte broek weer aantrok, met daarop het saaie, eveneens zwarte shirt. De twee kledingstukken hing ze aan het daarvoor bestemde rek naast de paskamers en ze vluchtte bijna de winkel uit. Wat had ze ook in haar hoofd gehaald? Zij had het figuur niet voor die leuke, luchtige zomerkleding. Je kon net zo goed een lap stof over een olifant draperen, dacht ze bij zichzelf. Nijdig veegde ze een opkomende traan uit haar oog. Het werd hoog tijd dat ze tien kilo afviel. Iets wat Arthur haar overigens al had voorgehouden toen ze nog slechts collega’s van elkaar waren, voordat er iets opbloeide tussen hen. Twee jaar had hun relatie geduurd, twee jaar waarin hij haar onophoudelijk had verteld dat ze dik, lelijk en dom was. Net zo vaak tot ze het uiteindelijk zelf was gaan geloven. Waar ze in eerste instantie nog weleens boos was geworden om zijn opmerkingen, was dat langzaam maar zeker overgegaan naar een gevoel van onvrede over zichzelf en later zelfs naar dankbaarheid omdat hij bij haar bleef, ondanks haar gebreken. Dat de knappe, zelfverzekerde, succesvolle Arthur haar vriend wilde zijn was iets wat ze maar amper kon geloven. Dat had ervoor gezorgd dat ze haar uiterste best deed aan zijn wensen te voldoen. Ze keek hem naar de ogen, deed alles wat hij wilde en verloor haar eigen persoonlijkheid onder invloed van het zijne. En net toen hij haar zover had dat ze zich volledig naar hem voegde, had hij haar in de steek gelaten voor een ander.
‘Jij bent te volgzaam, te dociel,’ had hij haar ijskoud verteld. ‘Ik heb iemand nodig die me tegengas geeft, iemand met een eigen mening.’
Die had ik voordat jij in mijn leven verscheen, had Louise hem toe willen schreeuwen. Ze hield echter haar mond. Dat was zo’n gewoonte geworden, dat kon ze niet ineens doorbreken. Gelaten had ze de gevolgen van hun breuk ondergaan. Ze had hun riante woning verruild voor een piepklein flatje en was zelfs op zoek gegaan naar een andere baan, omdat hij had gezegd dat hij het niet prettig vond om in deze omstandigheden met haar samen te blijven werken.

Sinds drie maanden werkte ze nu op de redactie van een tijdschrift voor vrouwen, een baan die haar goed beviel en in een werkomgeving waar een prettige sfeer heerste, al had ze nog niet veel aansluiting gevonden bij haar collega’s. Geen wonder. Wie wilde er nu met haar omgaan?
Louise zag zichzelf in de spiegelende ruit van het kantorencomplex waar de redactie gevestigd was. De acht overtollige kilo’s die ze er tijdens haar relatie met Arthur met heel veel moeite af had weten te krijgen, waren met rente teruggekeerd op haar lijf. De troostende eetbuien van de laatste tijd lieten hun sporen duidelijk na. Snel wendde ze haar gezicht af. Arthur zou nu van haar walgen, wist ze. Meteen schudde ze haar hoofd. Dat soort dingen moest ze niet steeds denken. Het werd hoog tijd dat ze onder de invloed van Arthur vandaan kwam, dat ze haar leven niet langer liet bepalen door hem. Maar ja, zoiets denken en ernaar handelen waren twee verschillende dingen.
Ze schoof achter haar bureau en startte haar computer op om de reportage waar ze mee bezig was af te maken. Vanaf de andere kant van de ruimte zwaaide Sarah naar haar, de beauty- en moderedactrice. ‘Lekker gewandeld in je lunchpauze?’ vroeg ze hartelijk.
Louise knikte slechts. Hoewel Sarah de aangewezen persoon was om haar te helpen, wilde ze haar niet vertellen over haar mislukte winkeltocht. Dat stond zo zielig.
‘Louise, heb je even tijd voor me?’
Ze keek op en zag Rutger staan, de man die verantwoordelijk was voor het showbizzgedeelte van het tijdschrift. Het bloed steeg onmiddellijk naar haar wangen, een uitwerking die Rutger steevast op haar had.
‘Eh, ja, natuurlijk,’ stamelde ze. Ze ontweek zijn indringende blik. Verdorie, ze leek wel een verliefde puber! Doe normaal, sprak ze zichzelf in gedachten streng toe.
‘Ik heb een probleem. Er staat voor morgen een interview gepland met Mario de Winter, maar Evelien is ziek en het moet doorgaan omdat hij overmorgen op vakantie gaat. De première van zijn nieuwe film, waar het interview over gaat, is over enkele weken al, dus we kunnen het ook niet uitstellen. Wil jij invallen en het interview afnemen?’
‘Ik?’ Oprecht verbaasd keek Louise hem nu wel aan. ‘Waarom?’
‘Omdat je goed bent in je werk,’ was Rutgers simpele antwoord.
Dit onverwachte compliment deed haar goed, al was ze nog niet overtuigd. Rutger boog zich iets naar haar toe en legde een hand op haar schouder. ‘Denk niet te min over jezelf, je bent veel meer waard dan je denkt,’ zei hij. ‘Ik mail je alle gegevens.’
Louise keek hem na terwijl hij terugliep naar zijn eigen bureau. Rutger vond haar werk goed! Deze opsteker verwarmde haar hart. Maar wellicht had hij dat alleen gezegd omdat hij niemand anders had om deze klus te klaren.
Ondanks dat deze weinig bemoedigende gedachte zich in haar hoofd drong, voelde ze zich toch een stuk beter dan daarnet in dat pashokje.

Die avond bereidde ze het interview voor de volgende dag goed voor. Mario de Winter was een van oorsprong Nederlandse acteur, die als kind met zijn ouders naar Amerika was verhuisd en daar al een paar kleine successen had geboekt. Sinds anderhalf jaar was hij terug in zijn geboorteland en daar was zijn ster echt gaan rijzen. Hij werd wel de Nederlandse Hugh Grant genoemd, omdat hij voornamelijk speelde in romantische films. Mario liet menig vrouwenhart sneller kloppen, wist Louise. Niet vreemd, gezien zijn lange gestalte, dikke bos haar en knappe, regelmatig gevormde gezicht.
Ruim op tijd arriveerde ze in het restaurant waar het interview zou plaatsvinden, met een wild kloppend hart en zweethanden van nervositeit. Als ze hier een mooi artikel van wist te maken zou dat een enorme boost zijn voor haar carrière bij het tijdschrift, iets wat haar geknakte zelfvertrouwen wel kon gebruiken. De tijd ging echter voorbij zonder dat Mario verscheen. Eindelijk, een halfuur later dan afgesproken, dook hij op aan haar tafeltje.
‘Sorry, sorry, sorry,’ was het eerste wat hij zei. Hij hief zijn armen met een verontschuldigend gebaar omhoog. ‘Ik heb me verslapen. In een poging toch op tijd te komen heb ik me zo gehaast dat alles misging. In de auto kwam ik er pas achter dat ik mijn schoenen vergeten ben aan te trekken.’ Hij wees naar zijn in sokken gestoken voeten en Louise schoot spontaan in de lach. Haar zenuwen verdwenen op slag.
‘Arme jij,’ leefde ze mee. ‘Dit klinkt heel bekend, al moet ik zeggen dat het vergeten van schoenen me nog nooit is overkomen. Ik zal het niet vermelden in het artikel.’
‘Mag wel, hoor.’ Hij grinnikte aantrekkelijk. ‘Het voordeel van bekend zijn is dat ik met veel dingen weg kom. Wellicht denken mijn fans dat dit een nieuwe trend is en lopen er straks een heleboel mensen op hun sokken.’
Het ijs was meteen gebroken tussen hen. Louise voelde zich wonderbaarlijk op haar gemak bij deze man. Ze durfde zelfs, op zijn aandringen, gebak te bestellen bij haar koffie.
‘Ik rammel van de honger, maar vind het zo gênant om in mijn eentje te eten,’ vertrouwde Mario haar toe.
‘Ook dat klinkt me bekend in mijn oren,’ gaf Louise toe.
Onder het genot van de koffie en het gebak ontspon zich een spontaan, gezellig gesprek tussen hen. Louise was zich er nog maar amper van bewust dat ze aan het werk was. De vragen die ze zo zorgvuldig had voorbereid hoefde ze niet eens te stellen, want Mario praatte onbekommerd door, aangevuld met levendige handgebaren en regelmatig een gulle lach. Alsof ze twee vrienden waren die een afspraak hadden gemaakt om bij te kletsen. Af en toe werden ze gestoord door een fan die met hem op de foto wilde, waarbij Mario gewillig poseerde.
‘Vind je dat niet vervelend?’ wilde Louise weten.
‘Welnee.’ Weer verscheen die inmiddels bekende lach op zijn gezicht. ‘Het is toch geweldig dat mensen de moeite nemen naar me toe te komen? Dat is een teken dat mijn werk gewaardeerd wordt. Net zoals dat jij de moeite neemt om met me af te spreken om een interview af te nemen.’
‘Ik wil je geen illusie ontnemen, maar ik word ervoor betaald,’ zei Louise grinnikend.
‘Dat weet je dan goed te verbergen. Ik heb totaal niet het gevoel dat ik ondervraagd word door je. Het is gewoon gezellig zo.’ Hij keek op zijn horloge en schrok zichtbaar. ‘Wow, heb je enig idee hoelang we hier al zitten? Sorry, maar ik moet echt weg.’
‘Ga je ook zonder schoenen naar je volgende afspraak?’ plaagde Louise hem.
‘Ik zal wel moeten, want de tijd ontbreekt me om een schoenenwinkel binnen te lopen. Ach, er zijn ergere dingen,’ zei Mario luchtig. ‘Lieve Louise, ik vond het enorm leuk om met je te praten. Hopelijk zien we elkaar nog eens.’ Spontaan omhelsde hij haar voor hij, op zijn sokken, het restaurant verliet. Louise zag dat diverse mensen naar zijn voeten wezen, iets waar Mario zich niets van aantrok.
Wat een leuke man! Louise bleef nog even zitten, snel een paar aantekeningen makend. Ze voelde zich licht, vrolijk en ontspannen en had echt zin om het interview uit te werken. Dit kon niet anders dan een boeiend artikel worden, simpelweg omdat Mario een boeiende man was. Heel anders dan de mannen die zij kende. Hij had haar lief genoemd en de wens uitgesproken haar nog eens te zien. Niet gek voor iemand die zo onzeker was. Er was een duidelijke klik geweest tussen hen, iets wat Louise verbaasde, want ze voelde zich nooit zo snel op haar gemak bij een vreemde. Mario leek echter geen vreemde voor haar, al liet hij haar niet blozen en klopte haar hart niet sneller bij hem, zoals bij Rutger wel het geval was. Bij de gedachte aan haar collega voelde ze haar wangen alweer warm worden. Dat moest ze echt eens afleren. Rutger had vast geen belangstelling voor een te dikke vrouw die haar relatie had verprutst, in een piepklein flatje woonde en zich op werkgebied nog moest zien te bewijzen. Hij kon veel beter krijgen. Dat zijn blikken in haar richting iets anders vertelden, was iets wat ze zich ongetwijfeld verbeeldde.

Het uitwerken van haar artikel nam slechts een paar uur in beslag. Het typen verliep al net zo vlot als het gesprek was gegaan. Rutger was blij verrast met het verhaal.
‘Het is nog beter dan ik van je had verwacht,’ complimenteerde hij haar. ‘Jij zou dit vaker moeten doen, Louise. Hiermee bewijs je dat je ervoor geknipt bent.’
‘Het kwam vooral omdat Mario zo makkelijk praatte,’ wuifde Louise zijn schouderklopje weg.
‘Haal jezelf niet zo naar beneden. Accepteer en geloof een complimentje als het je gegeven wordt,’ merkte Rutger op. ‘Ik ben in ieder geval heel blij met je.’
Die woorden gaven haar een plezierig schokje. Met haar werk, hield ze zichzelf echter meteen voor. Of zou hij…? Tersluiks keek ze naar hem terwijl hij zich weer over zijn werk boog. Alsof hij voelde dat ze naar hem keek, richtte hij zich op. De knipoog die hij haar zond liet haar hart een slag overslaan. Een paar jaar geleden zou ze met hem geflirt hebben en hem wellicht uitgenodigd hebben voor een drankje. Nu durfde ze dat echter niet. Louise wist dat ze zich aan die erfenis van Arthur moest ontworstelen, maar dat klonk simpeler dan het was. Jezelf vertellen dat je meer waard was dan je ex je liet geloven was iets anders dan je daar ook naar gedragen, al probeerde ze het wel. Iedere dag raapte ze al haar moed bij elkaar om Rutger daadwerkelijk een keer mee uit te vragen, maar net zo vaak staakte ze die poging nog voor ze goed en wel begonnen was.
Ze voelde zich wel steeds beter op haar plek op de redactie. Het werk was leuk en afwisselend en ze had er plezier in. Wat dat betrof was het veranderen van baan een goede zet van haar geweest, al had ze het dan om de verkeerde redenen gedaan. Ze lunchte een paar keer met Sarah en langzaam begon er een voorzichtige vriendschap te groeien. Haar flatje begon steeds meer als ‘thuis’ te voelen in plaats van slechts muren om haar heen en een dak boven haar hoofd. Met weinig middelen wist ze het knus en gezellig te maken. Het werd haar eigen kleine paleisje, waar ze zich kon terugtrekken, zichzelf kon zijn en aan zichzelf kon werken. Al met al was haar leven er een stuk op vooruitgegaan sinds Arthur er geen deel meer van uitmaakte. Dat ze dat besefte was al pure winst, want vlak na hun breuk had ze weinig anders gedaan dan huilen en treuren om wat ze verloren was. De eetbuien die haar voor heel even wat beter lieten voelen kwamen minder vaak voor, ze voelde haar energie toenemen en ze stak beter in haar vel dan de laatste jaren het geval was geweest. Toch waren er nog genoeg dagen waarop ze zichzelf met moeite uit bed sleepte, ze walgde van haar eigen spiegelbeeld en ze het gevoel had dat het leven niets leuks meer in petto voor haar had.
‘Juist op zo’n dag moet je bezig blijven. Ga een stuk wandelen en laat je hoofd lekker leeg waaien,’ had Sarah haar geadviseerd.

Op een vrije zaterdag besloot ze dat advies ter harte te nemen. Ze had die nacht gedroomd van Arthur en was zwetend wakker geworden. Op slag voelde ze zich weer klein en onzeker, een gevoel dat zich maar moeilijk liet verdringen. Na een lange douche en een met moeite naar binnen gewerkt, karig ontbijt stapte ze in haar auto en reed ze, ondanks het weinig aanlokkelijke weer voor een wandeling, naar een bos net buiten haar woonplaats. Diep snoof ze de frisse buitenlucht in terwijl ze met haar handen in haar zakken met stevige passen tussen de bomen door liep. Het rook naar natte grond en rottende bladeren, vreemd genoeg niet eens een onaangename geur. Het enige geluid dat ze hoorde kwam van vogels en haar eigen voetstappen, zodat Louise zich even alleen op de wereld waande. Na ruim een halfuur, net toen ze de weg naar de parkeerplaats weer in wilde slaan, hoorde ze echter stemmen en onverwacht, na een bocht in het pad, stond ze tegenover twee mannen. Een van hen was Mario de Winter.
‘Mario?’ Ongelovig keek ze hem aan. Dit was zo onwerkelijk. Een ontmoeting met een bekende acteur was het laatste wat ze had verwacht, zeker op deze plek.
Zijn blik was minstens zo verbaasd. Ook een tikje wrevelig, merkte ze op. Alsof hij boos was dat ze hem en zijn metgezel stoorde. Hij herstelde zich snel en begroette haar hartelijk, al kon Louise zich niet helemaal aan de indruk onttrekken dat het wat geforceerd was.
‘Wat een toeval!’ riep hij joviaal. ‘Arjan, dit is Louise.’
‘De journaliste van het interview,’ begreep Arjan. Hij schudde haar stevig de hand.
‘Arjan is een vriend van me,’ legde Mario uit. Hij gebaarde druk met zijn handen. ‘We waren net weer op weg naar de auto, dus we slaan hier af.’
‘Ik ga ook naar de parkeerplaats.’
‘Gezellig, gezellig. Wat leuk om je weer te zien. Ik kreeg het uitgewerkte interview toegestuurd, je hebt er een mooi verhaal van gemaakt. Mijn manager was er in ieder geval heel blij mee,’ ratelde Mario.
Bevreemd hoorde Louise hem aan. Dit was een andere Mario dan de man met wie ze een paar weken geleden in het restaurant had gesproken. Hij keek wat schichtig om zich heen en praatte zo druk dat hij over zijn woorden struikelde. Hoewel hij zei dat hij het leuk vond haar te zien, kreeg ze die indruk niet. Blijkbaar had hij zich tijdens dat interview anders voorgedaan dan hij was en had hij geen woord gemeend van zijn complimentjes, dacht ze even bitter bij zichzelf. Had ze zich dus weer in laten pakken door de mooie praatjes van een man. Ze leerde het blijkbaar nooit.
Bij de parkeerplaats aangekomen wilde ze met een korte groet afscheid nemen en in haar auto stappen, maar ze werd in dat voornemen gestoord door een plotseling opduikende man met een grote camera in zijn handen.
‘Mario de Winter. Mag ik een foto maken?’ Nog voor hij antwoord kreeg, schoot hij al diverse plaatjes. Een paparazzo, begreep Louise.
‘Mooi, bedankt,’ zei hij. ‘Zijn deze mensen familie van je?’
Hij keek hen beurtelings met onverholen nieuwsgierigheid aan, er lag een waakzame blik in zijn ogen. Zijn gezicht lichtte iets op, alsof hij een sensationeel nieuwtje rook. Louise registreerde als in een flits dat Mario schrok, paniekerig naar Arjan keek en moest zoeken naar een antwoord. Ineens begreep ze waarom Mario zo raar druk deed. Automatisch, alsof het buiten haarzelf om ging, deed ze een stap naar voren en pakte ze de hand van Mario vast.
‘Ik ben zijn vriendin,’ zei ze met heldere stem. Het klonk luid op in de verder stille omgeving. Ze voelde meer dan ze zag dat Mario zich op slag herstelde. Hij kneep even in haar hand en haalde diep adem.
‘Ja, je hebt ons betrapt,’ zei hij tegen de fotograaf.
‘Een primeur dus. Mag ik een foto van jullie samen?’ Weer klikte zijn camera. ‘Vergezel je Mario morgen naar de première?’ wilde hij weten.
‘Wacht dat maar rustig af,’ antwoordde Mario met een klein lachje en een liefdevolle, tedere blik naar haar. Inderdaad een rasacteur, schoot het door Louises hoofd. Het was een blik die eigenlijk voor Arjan bestemd was.

Later, bij een kop koffie in een verder leeg paviljoen, bevestigde hij dat.
‘Ja, ik val op mannen,’ bekende hij. ‘Arjan en ik hebben sinds kort een relatie. Heel kort, kan ik wel zeggen.’
‘Dat is niets om je voor te schamen. Ik zag hoe je schrok,’ zei Louise kalm. ‘Is dat omdat je bekendstaat als womanizer? Wil je het daarom niet bekendmaken?’
Hij schudde zijn hoofd. Louise zag dat Arjan hem even bemoedigend toeknikte.
‘Ik ben er zelf nog maar pas achter dat ik van mannen hou en niet van vrouwen,’ bekende hij. ‘Dat was een worsteling die me lang bezig heeft gehouden. Schamen doe ik me zeker niet, maar mijn familie heeft er recht op het eerst te horen voordat het in de media bekend wordt gemaakt. Mijn ouders komen volgende week uit Amerika over voor een korte vakantie. Als ik met hen heb gepraat, mag wat mij betreft de hele wereld weten wie mijn grote liefde is.’ Bij die woorden pakte hij Arjans hand vast. ‘Eerder niet.’
‘Jij gaat dus in ieder geval niet mee naar die première?’ begreep Louise.
‘Dat lijkt me niet verstandig, nee,’ antwoordde Arjan met een klein lachje. ‘Ik wacht op de volgende.’
‘Louise, wil jij met me mee?’ vroeg Mario onverwachts. ‘Die fotograaf had volgens mij een vermoeden. Als jij je voor wil doen als mijn vriendin, kunnen we dat de kop indrukken.’
Louise hoefde hier geen seconde over na te denken. Een dergelijk aanbod was iets waar veel andere vrouwen alleen maar van konden dromen.
‘Natuurlijk,’ zei ze dan ook meteen.
‘Maar hou er wel rekening mee dat dit binnenkort uitkomt. Het is voor jou niet fijn als je dan net bent geïntroduceerd als mijn vriendin,’ waarschuwde Mario haar.
‘Dat zien we dan wel weer,’ meende Louise onbekommerd.
‘Dus we hebben een date?’
‘We hebben een date,’ bevestigde ze.

Later, thuis, had ze al spijt van haar impulsieve toezegging. Wat moest zij nou op een première waar fotografen en cameraploegen bij aanwezig waren? Zij, die grijze, saaie muis. Ze had niet eens een geschikte jurk. Waarschijnlijk zou ze de risee van de avond worden, dacht ze somber.
In paniek belde ze Sarah, die onmiddellijk beloofde haar te komen helpen met kleden en opmaken. Ze arriveerde die zondag al vroeg, met enkele jurken en een grote tas.
‘Dat is het voordeel van mijn werk, ik kan overal aan komen,’ grinnikte ze. ‘Welke gaat het worden? Ik denk dat ze je allemaal wel passen.’
Uit de diverse jurken kozen ze uiteindelijk samen voor een lichtblauwe, die het uitstekend deed bij Louises blonde haren en grijze ogen. Hij stond haar fantastisch. De dunne stof viel soepel om haar heupen en verborg de onvolmaaktheden van haar lichaam. Daarna ging Sarah aan de slag met make-up en een krulborstel. Het resultaat was verbluffend. Verbijsterd staarde Louise in haar spiegel. Was zij dat echt? Het was een enorm verschil met de vrouw die haar normaal gesproken vanuit de spiegel aankeek! Haar ogen leken groter en haar mond, met een kleur lippenstift die ze zelf nooit had durven gebruiken, vertoonde een mooie boog.
‘Je bent wonderbaarlijk goed,’ zei ze ademloos.
‘Jij hebt niet veel make-up nodig, je bent mooi van jezelf,’ verzekerde Sarah haar. ‘Heel veel plezier vanavond, Louise. Zo’n avond beleef je waarschijnlijk nooit meer, dus geniet er vooral zoveel mogelijk van.’
Dankzij haar nieuwe uiterlijk lukte dat Louise wonderwel. De onverholen bewondering in de ogen van Mario vijzelde haar zelfvertrouwen enorm op. Haar ogen straalden bij het betreden van de rode loper, aan de arm van Mario. Zelfs de lichtflitsen van de camera’s deerden haar niet. Zonder de hulp van Sarah zou ze waarschijnlijk ineenkrimpen en zich proberen te verbergen, maar dit was de nieuwe Louise. Een Louise die er mocht zijn. Een Louise die zelfs het lef had om te poseren.
‘Is zij je vriendin?’ riep een journalist van een bekend blad in het langslopen.
Mario bleef even staan, Louise dicht tegen zich aan trekkend. ‘Ja. Is ze niet beeldschoon?’
‘Zeker weten.’ De journalist knipoogde en stak zijn duim op.
Voor de ingang van de bioscoop werden ze staande gehouden door een verslaggever van een showbizzprogramma voor een kort interview. Louise hield zich daarbij iets op de achtergrond, tenslotte draaide deze avond om de acteurs van de film, niet om hun partners.
‘Je hebt een prachtige vrouw aan je zijde,’ zei de verslaggever op een gegeven moment echter. ‘Kan ik daaruit opmaken dat je niet alleen een zeer succesvol acteur bent, maar dat je ook het geluk in de liefde gevonden hebt?’
‘Dat heb je goed geraden. Binnenkort kunnen jullie op dat gebied groot nieuws verwachten,’ antwoordde Mario uitdagend. Er lag een geheimzinnig lachje om zijn lippen.
‘Je bent gek,’ siste Louise hem toe toen ze even later naar binnen liepen. ‘Nu denken ze allemaal dat je straks een huwelijk aankondigt.’
‘Doe ik ook, alleen met een andere partner dan ze nu denken,’ zei Mario laconiek. ‘Er was geen woord gelogen van wat ik zei.’
Hij voerde haar mee naar de foyer, waar serveersters af en aan liepen met bladen gevuld met glazen champagne. Mario pakte twee glazen en overhandigde er eentje aan Louise.
‘Op een geslaagde avond,’ zei hij, zijn glas even omhooghoudend in haar richting. ‘Dank je wel dat je dit voor me wilde doen.’
‘Ik geniet er enorm van,’ zei Louise naar waarheid.
Ze keek om zich heen in de drukke foyer. Talloze bekende en minder bekende mensen liepen door elkaar heen, er klonk een druk geroezemoes van stemmen. Ademloos nam ze alles in zich op. Aan de andere kant van de ruimte zag ze Rutger staan. Als showbizzjournalist werd hij vaker uitgenodigd voor dit soort evenementen, wist Louise, al had ze niet geweten dat hij hier ook bij aanwezig zou zijn. Hij knikte haar even toe, wat alweer het bloed naar haar wangen joeg. Mario werd in beslag genomen door zijn manager en ze stond een beetje verloren een paar meter van hen vandaan.
‘Louise.’ De stem van Rutger leek haar oor te strelen. Geschrokken draaide ze zich naar hem om. ‘Wat een verrassing. Dat interview met Mario heeft heel goed voor je uitgepakt, begrijp ik. Ik hoorde zijn gesprek met de verslaggever daarnet.’
‘Eh, ja,’ hakkelde Louise. ‘Bizar hè?’
‘Heel bizar.’ Hij keek haar ondoorgrondelijk aan. ‘Als ik dit had geweten, had ik je nooit gevraagd het interview over te nemen. Jammer voor mij.’
Verward hoorde Louise hem aan. Bedoelde hij werkelijk wat ze hoopte dat hij bedoelde? Ze kon het hem niet vragen, want ze werden verzocht zich naar de zaal te begeven om de film te bekijken. Mario sloeg zijn arm om haar schouder en ze kon niet anders dan met hem meelopen. Waarschijnlijk was het ook maar beter dat ze niet had kunnen reageren. Ze was hier vanavond voor Mario. Totdat hij zijn nieuws bekendmaakte was ze zijn vriendin, dat had ze nu eenmaal beloofd.
Ondanks die verwarring beleefde ze een fantastische, unieke avond, waar ze tot aan de laatste seconde van genoot. Dankzij Mario stond ze voortdurend in de belangstelling en ze werd overladen met complimentjes. Waar ze bang voor was gebeurde niet, want niemand leek zich af te vragen wat de knappe, beroemde acteur Mario de Winter met die onbeduidende, dikke, saaie vrouw moest. Een betere opsteker voor haar zelfvertrouwen kon ze niet bedenken.

‘Over twee weken ben ik te gast in een talkshow en dan vertel ik de waarheid,’ had Mario gezegd. Tot die tijd moest ze dus nog als zijn vermeende vriendin door het leven, een rol die Louise veel aandacht opleverde. Wat Arthur in twee jaar tijd de bodem in had getrapt kwam in korte tijd weer tot bloei. De ironie wilde dat Louise juist in deze periode, waarin ze een ander speelde, haar oude zelf weer terugvond. De vrolijke, niet snel klein te krijgen, ambitieuze, sociale Louise die ze voor het tijdperk-Arthur was geweest. Dit hele gebeuren, vanaf het moment dat Rutger haar vroeg om het interview met Mario te doen tot aan het moment waarop ze zichzelf terugzag in de rodeloperrubriek van een tijdschrift, met een hoog cijfer voor haar outfit en haar uitstraling op de première, had haar goedgedaan. Ze ging aan het eind van die week zelfs mee naar het café voor de vrijdagmiddagborrel van de redactie. Ze hadden haar vaker meegevraagd, maar ze had zich nooit zeker genoeg gevoeld om buiten het werk om met haar collega’s om te gaan en was bang dat ze slechts uit medelijden werd uitgenodigd. Dit keer voelde ze die angst niet en stemde ze toe. Zelfs het feit dat Sarah niet meeging, weerhield haar er niet van.
Het was niet druk in het café waar ze na werktijd samenkwamen. Slechts een handjevol mensen bevond zich in de kleine ruimte, verspreid over een paar tafeltjes. De collega’s verzamelden zich rondom de bar. Er heerste een uitgelaten stemming. De kwinkslagen vlogen over en weer en regelmatig barstte er een vrolijke lach los. De televisie in de hoek stond aan, maar niemand had belangstelling voor wat zich op het scherm afspeelde. Dat veranderde op het moment dat Mario levensgroot in beeld verscheen, met Arjan aan zijn zijde.
‘Acteur betrapt!’ klonk de stem van de voice-over. Daarna ging het beeld over naar een presentatrice.
‘We beginnen vanavond met opzienbarend nieuws,’ begon ze. ‘De bekende acteur Mario de Winter, die onlangs nog met een vrouw de première van zijn nieuwe film bezocht, blijkt een liefdesrelatie met een man te hebben. Onze verslaggever betrapte het stel nog geen halfuur geleden, dus dit nieuws is met recht vers van de pers. Mario ontkende het niet. Integendeel, na de eerste schok stelde hij zijn vriend vol trots voor. De man heet Arjan en ze kennen elkaar nu een paar weken. Mario is blij dat hij dit niet langer hoeft te verbergen, zei hij letterlijk.’
Het viel stil in het café. Iedereen staarde met open mond naar de tv, daarna draaiden de hoofden zich naar Louise. Ze zag verbazing, schrik en medelijden op de gezichten voordat die weer werden afgewend. Niemand durfde haar recht aan te kijken, de daarnet nog zo gezellige sfeer veranderde in een ongemakkelijke stemming. Hier en daar werd wat gemompeld, een stem schoot hard uit en er werden een paar verstolen blikken op Louise geworpen.
Rutger was de enige die naar haar toe kwam.
‘Dit vind ik zo erg voor je,’ zei hij meelevend. ‘Je moet je nu ontzettend beroerd voelen, denk ik.’
Louise keek in zijn warme ogen, die bezorgdheid en medelijden uitstraalden. Maar ze zag ook nog iets anders. Een tikje triomf. Blijdschap. Hoop. Vooral dat laatste liet het bloed met een razende vaart door haar aderen jagen. Ze had zich dus niet vergist. Ondanks de meewarige blikken om haar heen voelde ze zich groeien. Arthur had haar weliswaar geknakt, maar niet gebroken. Eindelijk durfde ze te doen wat ze al heel lang wilde doen.
Ze stond op van haar barkruk, pakte zijn hand en drukte een kus op zijn wang, vlak naast zijn lippen. Puur geluk stroomde door haar lijf toen ze zijn gezichtsuitdrukking zag veranderen van verbaasd naar blij en ze zijn hand om haar middel voelde glijden.
‘Dat valt wel mee,’ fluisterde ze met een klein lachje.


Meer lezen van Olga van der Meer?

Reis naar toen

De ernstig zieke Ellis heeft in Reis naar toen van Olga van der Meer niet lang meer te leven. Haar beste vriendin Josta besluit haar te verrassen met een lang weekend naar Blanes, samen met hun vriendengroep van vroeger. Tijdens deze vakantie komt er van alles naar boven. De fijne herinneringen, maar ook de ruzies en ellende. Eén voor één ontdekken ze tijdens die beladen vakantie wat er écht toe doet in het leven.

Reis naar toen van Olga van der Meer is een overtuigende roman over hoe je omgaat met het leven als dat bijna afgelopen is.


>