Selfies en cupcakes – Martin Scherstra

Selfies en cupcakes

‘Mam, alsjeblieft!’
‘Ach, nog eentje, Stella. Lach even naar het vogeltje!’
Marijke van Dijk pakte haar dochter stevig vast en keek met een big smile in de lens van haar mobieltje.
Stelle zuchtte diep. Sinds haar moeder het begrip selfie had ontdekt was niemand meer veilig voor haar camera. En dat kon soms best gênant zijn. Het maakte mam niet uit waar en wanneer en met wie ze een selfie maakte. Of het nu in de supermarkt was, bij de slager of in de stoel bij de tandarts, haar moeder bleef kiekjes schieten. Vrolijke, maar soms ook pijnlijke foto’s die met een druk op de knop de digitale wereld in werden gestuurd. Vooral Facebook was een dankbaar medium.
‘Lach je wel?’ siste Marijke tussen haar tanden door, zonder haar oog van de camera af te houden. ‘Het moet wel een mooie foto worden.’
Stella wist een glimlach om haar mondhoeken te forceren. Ach, het was een fase, dat wist ze ook wel. Eentje die vanzelf weer over zou gaan. Haar moeder deed er immers niemand kwaad mee?
Stella was blij dat haar moeder tegenwoordig zo vrolijk en onbevangen in het leven stond. Dat was weleens anders geweest.
Na de scheiding had Marijke alle zeilen moeten bijzetten om haar leven weer op de rails te krijgen. Dat was haar met veel toewijding en hard werken gelukt. Ze was erin geslaagd om Stella en haar broer Sacha een echt thuis te geven, waarin ook plaats was voor een relatie met hun vader.
Vanuit een ooghoek keek Stella naar haar moeder. Dat korte donkerblonde haar, de grote zwarte bril en die brede lach; dat was op en top Marijke van Dijk. Een totaal geluksgevoel overviel het meisje. Deze vrouw, die altijd voor haar en haar grote broer klaarstond – no matter what – en zichzelf af en toe volkomen voor het geluk van haar kinderen wegcijferde, was haar moeder!
In een opwelling trok het meisje haar moeder naar zich toe en drukte een dikke zoen op haar wang.
Natuurlijk net op het moment waarop Marijke afdrukte. ‘Hé, wat doe je nu? Nou is de foto bewogen!’
Stella lachte tevreden. ‘Daar had ik nu gewoon even zin in, mam.’
Marijke voelde haar hart smelten. Stella moest nog zeventien worden, maar ze zag er een stuk volwassener uit. Ze was een knappe verschijning waar menig jongenshart sneller van ging kloppen. Net als haar broer was ze zeer sportief en wijs voor haar leeftijd. Marijke vond dat ze het bijzonder getroffen had met haar kinderen. In moeilijke perioden waren zij er voor haar, net als zij er voor hen probeerde te zijn. De band met Stella was er een als die tussen twee hartsvriendinnen. Ze kon veel met haar dochter bespreken, Stella was haar klankbord, maar Marijke was op beide kinderen even trots. Haar liefde voor hen was onvoorwaardelijk.
Marijke beantwoordde de kus met een lach. ‘Daar kan ik geen genoeg van krijgen, hoor.’
Stella kleurde zowaar. ‘Hoe laat moeten we morgen bij tante Remina zijn?’ vroeg ze, snel van onderwerp veranderend.
‘Zo rond acht uur…’ Marijke pakte haar mobieltje toen uit de luidspreker de begintune van de Amerikaanse televisieserie Hawaii Five-O klonk. ‘Met Marijke?’
Het was Sacha. ‘Mam, die taart, hè. Voor tante Remina?’
Marijke voelde de bui al hangen. ‘Ja?’
‘Zouden jullie die kunnen ophalen? Ik moet tot zes uur werken en dan nog met de boot terug. Dat haal ik nooit op tijd.’
Sacha belde vanaf het eiland Schiermonnikoog waar hij een vakantiebaantje had. Als verrassing hadden Marijke en de kinderen voor haar jarige zus een taart besteld bij de bakker. Sasha had beloofd de taart op te zullen halen, maar daar dreigde nu niets van te komen.
Marijke dacht even na. Er moesten nog een paar boodschappen worden gehaald. De taart kon ze op de terugweg ophalen. ‘Dat is goed, Sacha. Hoe laat ben je thuis?’
‘Halfzeven op zijn vroegst.’
‘Oké, zien we je dan. Tot vanavond.’
‘Later.’
Marijke borg haar mobieltje op. ‘Nou, dan zit er niets anders op dat wij…’
Stella gleed van de bank. ‘O jee, is het al zo laat? En ik moet nog zoveel doen…’ En met een ‘Doei!’ liep ze snel de kamer uit.

‘Aha, als dat onze trouwste klant niet is!’ De diepe, donkere stem van de man achter de toonbank klonk zo zacht als fluweel.
Marijke keek even over haar schouder. Maar er waren verder geen klanten in de bakkerij, dus hij bedoelde haar? ‘Eh, ja…’ Verlegen deed ze een stapje naar voren.
De man lachte zijn tanden bloot. Hij zag eruit alsof hij zo van de cover van een mannenblad was gestapt. Hij was langer dan de gemiddelde Italiaan, met brede schouders onder zijn strakke witte shirt. Hij deed denken aan de jongere versie van de Amerikaanse filmster Ben Affleck. ‘Wat kan ik voor u doen, signora Marijke?’
Marijke knipperde even met haar ogen. Er waren tal van zaken die deze knappe Italiaan voor haar kon doen, maar ze was een dame, dus die gedachten durfde ze niet hardop uit te spreken. Bovendien wist ze dat hij keurig getrouwd was met de Italiaanse Bella en dat ze samen de trotse ouders waren van vijf kinderen. Dus concentreerde ze zich weer op de taak die voor haar lag: het ophalen van de taart voor Remina. ‘Ik had een taart besteld…’
De lach op Lorenzo’s gezicht werd nog breder. ‘O ja, de verjaardagstaart voor uw zuster. De cupcaketaart van Emilio.’
Emilio was zijn tweelingbroer met wie hij een aantal jaren geleden de bakkerij was begonnen. Lorenzo had de opdracht aan zijn broer gegeven, die een meester was in het maken van taarten en andere zoetigheden.
‘Hoor ik daar mijn naam noemen?’ Een man in een zwart shirt en een geruite grijze broek verscheen achter de toonbank. Hij glunderde van oor tot oor. ‘Ciao bella signora Marijke,’ begroette hij haar vriendelijk, waarbij zijn donkerbruine ogen opgetogen schitterden.
Marijke wist dat Lorenzo een broer had, maar de keren dat ze hem in de winkel had gezien was hij zo druk geweest dat zij hem waarschijnlijk niet eens was opgevallen. Nu hij echter voor haar stond, viel haar op hoezeer hij op zijn broer leek. Tenminste, als hij die snor en baard zou afscheren. Maar voor de rest leken de twee broers als twee druppels water op elkaar. ‘Eh, ja, hallo…’ Ze liet haar blik even langs zijn gespierde lichaam glijden, de brede borstkas die in een V naar beneden liep en…
Marijke knipperde met haar ogen. Lieve help, lag het aan haar of was het zo warm in de bakkerij?
Lorenzo klapte in zijn handen. ‘De taart voor signora Marijke, Emilio!’
‘O ja, de taart,’ antwoordde Emilio een beetje teleurgesteld. Hij knikte Marijke toe en verdween naar achteren.
Lorenzo glimlachte verontschuldigend. ‘Neem het Emilio maar niet kwalijk, signora. Hij is verlegen, en dan heeft hij de neiging te gaan staren.’ Zijn lach werd nog breder. ‘Maar bakken kan hij als de beste! U zult heel tevreden zijn over het resultaat. Het is beslist een fotomomentje waard, al zeg ik het zelf…’
Fotomomentje. Marijkes hand had haar mobieltje al gevonden. ‘Over foto’s gesproken, Lorenzo,’ zei ze. ‘Is het goed dat ik hier een selfie maak?’
‘Een foto van uzelf? Maar natuurlijk, signora. Dat mag altijd…’
Meer aansporing had Marijke niet nodig. Ze hield haar mobieltje schuin voor zich in de lucht, zorgde ervoor dat de toonbank er ook op kwam te staan en drukte verschillende malen af.
‘Zijn ze gelukt?’ vroeg Lorenzo, toen ze de foto’s stuk voor stuk bekeek.
‘Hmm, ja…’ Het klonk niet echt enthousiast. ‘Er mist iets op die foto’s. Ik weet niet wat…’ Ineens kreeg ze een idee. ‘Mag ik een selfie maken van ons samen, Lorenzo? Met mijn favoriete banketbakker?’ voegde ze eraan toe.
Lorenzo voelde zich vereerd dat zij een foto van hem wilde maken. ‘Het zal mij een grote eer zijn, signora.’ Hij stapte achter de toonbank vandaan en kwam bij haar staan. ‘Hoe wilt u de foto hebben?’
‘Nou ja, een beetje…’ Marijke legde een arm om Lorenzo’s taille, trok hem nog een beetje dichter tegen zich aan en stak haar mobieltje in de lucht. ‘Ja, en nu lachen naar het vogeltje!’
Lorenzo lachte als een echt fotomodel in de camera. ‘Zo goed? Of misschien zo? Of zo?’ Hij tuitte zijn mond, keek met een smeulende blik in de camera.
Marijke bleef foto’s maken. ‘Ja, daar zitten echt wel een paar goeie tussen.’
‘Lorenzo?!’ galmde een stem door de bakkerij. Het was een vrouw.
De stem deed de bakker ineenkrimpen en snel weer achter de toonbank verdwijnen. Hij fatsoeneerde zijn kleren en wist zijn zelfverzekerde pose aan te nemen zoals zijn klanten van hem gewend waren, toen een jonge vrouw met een baby op haar arm in de winkel verscheen. ‘Ja, Bella, mijn hertje. Wat is er?’
Ze was lang en slank met donker krullend haar dat op haar schouders viel. Haar volle lippen waren kersrood gestift en haar grote bruine ogen waren omkranst door wimpers die waren aangezet met eyeliner.
De baby was een meisje, dat de schoonheid van beide ouders had meegekregen. De donkere krulletjes, de grote hemelsblauwe ogen, de rode wangetjes en het pruimenpitmondje; het kind had model kunnen zijn voor een reclamefilmpje voor luiers.
Bella wierp Marijke even een zuinig lachje toe en bepaalde toen haar aandacht tot de bakker. ‘Lorenzo, ze heeft last van haar tandjes. Waar is de bijtring?’
Lorenzo glimlachte als een boer met kiespijn. ‘Heb je al in de box gekeken, hertje?’
Bella knipperde met haar ogen als een filmster uit een stomme film. ‘Waar denk je dat ik het eerst heb gekeken, beertje? Help me zoeken, dan kan ze eindelijk slapen…’
‘Ik heb klanten, Bella,’ protesteerde Lorenzo. ‘Ik kan toch niet zomaar weglopen om…’
‘Ik help signora Marijke wel!’ Emilio verscheen weer achter de toonbank. In zijn handen hield hij een grote taartdoos. Met een zwierig gebaar liet hij Marijke de inhoud zien. ‘Ik hoop dat de taart zo naar wens is?’
Marijke moest op haar tenen staan om in de doos te kunnen kijken. Maar wat ze zag overtrof haar stoutste verwachtingen. De taart was opgebouwd in twee lagen fondant, afgedekt met een dunne laag witte marsepein, versierd met cupcakes. De cupcakes zagen er stuk voor stuk prachtig uit. Het waren kunstwerkjes op zich, met roosjes, lelietjes-van-dalen en edelstenen van suiker als decoratie.
‘Fantastisch!’ riep Marijke verrukt uit. ‘Wat een werk moet dat zijn geweest, zeg! Al die bloemen en steentjes. Ze zien er zo echt uit.’
Emilio gloeide van trots. ‘Dank u wel, signora Marijke. Ik heb de taart met veel plezier voor u gemaakt.’ En in gedachten voegde hij eraan toe: Met liefde, Marijke. Want wat de alleenstaande moeder niet wist was dat de broer van Lorenzo al lange tijd heimelijk een oogje op haar had. Vanaf het allereerste moment waarop ze de winkel binnenwandelde was hij verkocht geweest. Haar spontaniteit en aanstekelijke enthousiasme brachten een glimlach op zijn gezicht, haar uiterlijk en onvoorwaardelijke liefde voor haar kinderen warmden zijn hart. Vier eigenschappen die hij ontzettend in haar waardeerde.
Wow! Bellissima, wat een vrouw!
Emilio wist dat Marijke een alleenstaande moeder was en geen vriend had. Zelf was hij nooit getrouwd geweest, of zelfs ook maar een vriendin gehad. Niet dat hij het niet wilde. O, dat zeker wel. Een vrouw, een gezin, huisje-boompje-beestje; al die zaken stonden hoog op zijn verlanglijstje. Maar het was er tot nu toe nog nooit van gekomen. Hij werkte hard en gunde zich amper tijd voor een privéleven.
Maar voor Marijke wilde hij graag een uitzondering maken. Ze had alles wat hij in een vrouw zocht. Ze was perfect. Er was echter één ding waar hij niet op had gerekend. Iedere keer als hij haar zag klapte hij dicht, kon hij geen zinnig woord meer uitbrengen. Nooit was hij verlegen, altijd had hij wel zijn woordje klaar, maar zodra hij Marijke zag, veranderde hij in een goedlachse stuntelaar die alleen maar over zijn gebak kon praten.
Marijke vond Emilio ook wel aardig, maar hij was haar veel te stil. Ze hield van mannen die het initiatief namen. En dat was iets wat ze Emilio nog niet zo snel zag doen. Jammer, want als je die baard wegdacht was hij een perfecte kopie van zijn broer Lorenzo. ‘Mijn zus zal blij zijn, Emilio,’ zei ze vriendelijk, terwijl ze haar beurs uit haar handtas pakte. ‘Ik hoop dat-ie net zo lekker smaakt als-ie eruitziet.’
Voordat Emilio kon reageren, bulderde de stem van Lorenzo door de bakkerij: ‘Dat weet ik wel zeker, signora Marijke! Emilio is een meesterbakker.’ Hij nam de taart van zijn broer over. 'Ga maar weer aan het werk, Emilio. Ik reken wel even met mevrouw af.’
‘O, eh, goed.’ Verlegen lachte hij naar Marijke. ‘Veel plezier met de taart, signora. En tot ziens.’ Hij draaide zich om en liep de winkel uit, naar de keuken.
‘Nogmaals bedankt, Emilio!’ riep Marijke hem na.
‘Graag gedaan!’
Lorenzo zette de taart met doos op de toonbank en schoof het deksel erop. ‘Mijn broer is geen prater, signora Marijke. Maar wat zijn ogen zien kunnen zijn handen maken.’ Hij lachte zijn filmsterrenlach. In het licht van de tl-buis boven de toonbank schitterden zijn tanden, wat Marijke even pijn aan haar ogen deed.
Die man is fotogeniek, schoot het door haar hoofd. Net een Italiaanse filmster. Op de foto’s zou hij… Automatisch was haar hand al op zoek naar haar mobieltje. ‘Mag ik nog een paar selfies van ons maken, Lorenzo?’ vroeg ze. ‘Voor op Facebook?’
‘Nog meer selfies?’ herhaalde de bakker.
‘Stel dat de eerste mislukt zijn,’ probeerde ze hem over te halen. ‘En het is meteen mooie reclame voor de bakkerij.’
Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Heb je veel vrienden op Facebook?’
‘Duizenden,’ jokte Marijke charmant. Voor een goede foto met de knappe Italiaan mocht ze best een leugentje om bestwil vertellen, vond ze. ‘En ook veel volgers.’
De bakker dacht even na. ‘Nou, goed dan,’ zei hij ten slotte. ‘Het kan geen kwaad en reclame is natuurlijk altijd welkom.’ Vervolgens stapte hij achter de toonbank vandaan. ‘Zeg het maar, waar wilt u mij hebben?’

Marijke scrolde door de foto’s op haar mobieltje. Op iedere foto die door het beeldscherm gleed, straalde Lorenzo aan haar zijde. Wat een leuk stel eigenlijk. Ze zagen er zo ontspannen uit. Op alle afbeeldingen.
Welke zou ze kiezen? Wat Lorenzo betrof maakte het niet uit. Die zag er op alle foto’s even knap en fotogeniek uit. Nee, het ging erom een foto te vinden waarop zijzelf ook een beetje voordelig stond. Deze misschien, of deze?
Marijke zuchtte. Lieve help. Misschien moest ze zichzelf er maar gewoon af knippen, maar ja, dan was het natuurlijk geen selfie meer.
Opnieuw bekeek ze de foto’s.
‘Mam, wat eten we?’ riep Stella vanaf de zoldertrap naar beneden. Sinds een jaar sliep ze op zolder en gebruikte Marijke haar oude slaapkamer als waskamer. Daar stonden haar strijkplank en de wasmand en had ze enkele waslijnen gespannen. Ook stond er een kattenbak, want haar drie katten wilden de waskamer nog weleens als toilet gebruiken.
Marijke schrok. Eten? Hoe laat was het eigenlijk? Halfzes. Over anderhalf uur moest ze Sascha van de boot halen, en om halfzeven had Stella haar voetbaltraining. Ja, het werd tijd om met het eten te beginnen. Maar voor die tijd wilde ze eerst een leuke selfie op Facebook zetten.
Nog eenmaal scrolde ze door het fotobestand en koos ten slotte de eerste uit die ze van haar en Lorenzo had gemaakt. Daarop zag ze er nog een beetje serieus uit. Snel uploadde ze de foto en sloot toen haar laptop af.
Tevreden met de foto en zichzelf begon Marijke aan het avondeten.

‘Wat is dat toch iedere keer?’ vroeg Stella zich verwonderd af, toen ze een halfuur later ieder met een bord macaroni op de bank zaten en naar hun favoriete soapserie keken.
Boven het geluid van de televisie uit klonk om de paar minuten een zacht toeng!
Marijke, die zich mateloos ergerde aan de hoofdrolspeler die te pas en te onpas met een ontbloot bovenlichaam door het beeld liep – iets waar Stella absoluut geen hekel aan scheen te hebben – luisterde aandachtig.
Toeng! Toeng! Toeng! He bleef maar doorgaan.
‘Het lijkt wel alsof iemand constant tegen een holle buis slaat,’ vond Stella. ‘Behoorlijk irritant, zeg!’
Marijke herkende het geluid meteen. ‘Ik krijg mailtjes,’ zei ze, ‘en blijkbaar zijn het er nogal veel!’ Ze zette haar bord op tafel, stond op en liep naar de achterkamer, waar haar laptop op een stapeltje kranten lag. Nieuwsgierig klapte ze hem open. In een oogopslag zag Marijke dat haar Facebook rood zag van de meldingen.
‘Asjemenou!’ hoorde Stella haar moeder zeggen. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze haar haar op. ‘Wat is er?’
Marijkes gezicht was een en al zonneschijn. ‘Moet je kijken,’ zei ze, terwijl ze naar de voorkamer liep en de geopende laptop voor haar hield. ‘Er hebben al minstens vijftig mensen gereageerd op mijn selfie!’
Stella herkende het Facebook-account van haar moeder. Dat was ook niet zo moeilijk, want bij haar weten was er niemand anders die ze kende die een landschap vol Fries stamboekvee als achtergrond gebruikte. Het meisje bekeek de selfie die haar moeder als profielfoto gebruikte. Hmm. Het was een leuke foto. Mam stond er leuk op, en… Stella voelde haar wangen kleuren. ‘Mam, is dat de bakker?’
‘Ja…’
Stella rolde met haar ogen. ‘Dat doe je toch niet? Een selfie is een foto van jezelf. Als je er met iemand anders op staat is het toch geen selfie meer? Dan is het een…eh… nou ja, geen selfie in ieder geval.’
Marijke luisterde maar met een half oor naar haar dochter. De hartjes en de duimpjes omhoog waren bijna niet meer te tellen. ‘Dat maakt me helemaal niets uit, Stel. Ik ben er blij mee.’
Stella schudde meewarig haar hoofd. Echt weer iets voor mam om zoiets te doen. Nou ja, de bakker zou zijn toestemming wel hebben gegeven, anders had hij er nooit zo stralend op gestaan. ‘Laat je macaroni niet koud worden, mam.’
Maar Marijke hoorde het niet. Ze genoot van alle aandacht. Het was toch leuk dat iedereen zo positief reageerde op haar selfie?
Maar tegen het einde van de avond dacht ze daar toch ietsje anders over. Iedereen was nieuwsgierig naar de knappe Italiaan wiens gezicht het hare zo liet stralen. Goed, Lorenzo zag er bijzonder aantrekkelijk uit, maar dat ze zo’n hype zou ontketenen had ze niet verwacht.
Stella schaamde zich te pletter, zoals ze het zelf noemde. ‘Hoe kon je dat nu doen, mam?’ riep ze uit. ‘Als hij nu een wereldberoemde filmster was, oké, maar dit is onze bakker!’
Sacha, die inmiddels ook thuis was gekomen, maakte zich er niet zo druk om en probeerde zijn moeder, die zich toch een beetje ongemakkelijk begon te voelen onder al die aandacht, op te beuren. ‘Die storm waait vanzelf wel weer over, mam,’ zei hij. ‘Morgen is iedereen het weer vergeten, hoor.’
Maar toen Marijke zich klaarmaakte om naar bed te gaan en de kinderen al naar bed waren, bleek dat het nieuws van de foto zelfs de gemoederen binnen de familie bezighield.
Klokslag elf uur ging de telefoon. Het was Remina. ‘Hoi, met mij,’ klonk het opgewekt. Zonder verdere plichtplegingen kwam ze ter zake. ‘Meid, wie is die knapperd waarmee je op de foto staat? Wauw, wat een man!’
‘Nee, niet jij ook al!’ kreunde Marijke. ‘Het is gewoon mijn…’
‘O, is hij je vriend?’
‘Vriend? Waarom denk je dat?’
‘Nou ja, jullie stralen gewoon. Alsof jullie verliefd zijn. Ik weet zeker dat… Hoe heet-ie? Hij ziet er buitenlands uit, niet?’
‘Hij is van oorsprong een Italiaan.’
‘Goh, toe maar!’
‘Hij heet Lorenzo.’
‘Goed gedaan!’ lachte Remina. ‘O, ik vind het zo geweldig dat je iemand hebt, lieverd.’
Ho, ho! Dacht Remina nu echt dat zij en Lorenzo een relatie hadden? ‘Lorenzo en ik…’
‘Zijn een prachtig paar,’ maakte Remina haar zin af. ‘O, neem hem morgen alsjeblieft mee naar het feestje, zusje. Hij moet kennismaken met de familie.’
‘Maar,’ wilde Marijke protesteren. ‘Hij is niet…’
‘Italianen zijn hartstochtelijke minnaars, heb ik van horen zeggen,’ kweelde Remina.
‘Dat zou ik niet weten…’
‘Jullie hebben dus nog niet…? O, wat ouderwets goed!’ Remina kraaide erover. ‘Wel, dat is dus afgesproken. Jij neemt Lorenzo mee en ik zal zorgen dat iedereen er is.’
‘Remina, ik weet niet of…’ probeerde Marijke nog, maar haar zus was helemaal door het dolle.
‘Onzin, lieverd, je zult zien dat die jongen zich meteen thuis voelt in onze familie. Nou, tot morgenavond.’
Klik! Remina had al opgehangen.
Met een diepe zucht legde Marijke haar mobieltje weg. Lieve help, wat had ze zichzelf nu weer op de hals gehaald? Wat als een grapje was begonnen dreigde nu tot een heuse catastrofe uit te groeien. Help!

‘Mam, je ziet er niet uit!’ riep Stella de volgende ochtend bezorgd uit, toen ze haar moeder met kleine, slaperige oogjes van haar eerste kopje koffie van die dag zag nippen.
Marijke geeuwde. ‘Ik heb vannacht geen oog dichtgedaan. Ik had die selfie nooit moeten plaatsen. Ik krijg er de grootste problemen mee.’
Sacha knabbelde aan een beschuitje met hagelslag. ‘Wat voor problemen, mam?’
Ze zaten met z’n drietjes aan de ontbijttafel. Buiten verwarmde de zon de aarde, binnen was de temperatuur aanmerkelijk lager.
‘Remina wil dat ik Lorenzo meeneem naar het feest,’ verzuchtte Marijke. ‘Ze denkt dat wij samen iets hebben.’
Stella verslikte zich bijna in haar melk. ‘Jij en de bakker?’
‘Volgens je tante doet hij me stralen.’
Sacha kon zich er wel iets bij voorstellen. ‘Het is een leuke foto, mam.’
‘Maar wat moet ik nou?’ riep Marijke vertwijfeld uit. ‘Ik kan Lorenzo toch moeilijk meenemen? De man is getrouwd!’
‘Zeg gewoon dat hij ziek is en niet kan komen,’ dacht Stella hardop.
‘Zoiets heet liegen, Stella.’
Het meisje trok een wenkbrauw op. ‘O, en wat jij doet is de waarheid vertellen?’
Marijke liet haar hoofd op haar armen zakken. ‘Wat een toestand! De volgende keer als ik een selfie maak denk ik wel twee keer na voor ik hem plaats.’
Sacha dronk zijn glas melk leeg. ‘Waarom vraag je het hem niet gewoon?’
Marijke keek hem vol ongeloof aan. ‘Wat? Lorenzo vragen of hij samen met mij naar het feestje van tante Remina wil? En o ja, de familie denkt dat wij iets hebben? Nee, dank je lekker.’
Maar toen Remina in de loop van de ochtend belde en trots vertelde dat inmiddels iedereen in de familie op de hoogte was van de ontluikende romance, kon ze het niet over haar hart verkrijgen om haar zus de waarheid te vertellen. Ze kon voor haar gevoel ook niet om Lorenzo heen. Het was gemakkelijk geweest om te zeggen dat hij was verhinderd, maar dat kon ze voor zichzelf niet goedpraten. Nee, ze moest eerlijk zijn en hem gewoon vragen. En waar maakte ze zich nu eigenlijk zo druk over? Hij zou waarschijnlijk toch nee zeggen. Hij was immers een gelukkig getrouwde man?

Lorenzo stond achter de toonbank toen ze niet lang daarna de bakkerij binnenstapte. Verder was er gelukkig niemand, stelde ze tot haar grote opluchting vast.
‘Aha, signora Marijke.’ De man glunderde van oor tot oor. ‘Wat fijn om u weer te zien. En hoe vond uw zus de taart?’
Hij had zich gesneden bij het scheren, zag ze. Net onder zijn neus. Een kleine, bloederige kras. Op de een of andere manier vond ze het wel iets stoers hebben. ‘Ze krijgt vanavond de taart…’ Ze aarzelde even. ‘Eh, over mijn zus gesproken. Ze verwacht ons rond een uur of acht.’ Zo, het was eruit. Nu maar afwachten hoe Lorenzo zou reageren.
De bakker keek haar met grote ogen aan. ‘Pardon?’
Hij leek zo gechoqueerd dat ze bijna medelijden met hem kreeg. Arme man. Hij moest eens weten. ‘Nou ja, het zit zo…’ Met lood in haar schoenen vertelde Marijke over de foto die ze op Facebook had geplaatst en alle reacties die ze daarop had gekregen. ‘En nu,’ besloot ze, na een lichte aarzeling, ‘denkt mijn familie dat we een stel zijn. Dat we verkering hebben…’ Ze keek hem door haar wimpers aan. ‘Het spijt me. Het was echt mijn bedoeling niet om je zo voor het blok te zetten, maar…’ Ze haalde verontschuldigend haar schouders op. ‘Ik heb er alle begrip voor als je voor de eer bedankt, hoor. Ik bedoel, we kennen elkaar amper en bovendien ben je getrouwd en…’
‘Ach, zo erg is het niet,’ zei hij tot haar verrassing. Zijn ogen fonkelden en de lach om zijn mond deed zijn gezicht oplichten. ‘En als ik je kan helpen door vanavond met je mee te gaan, Marijke, dan doe ik dat graag. O, ik mag je toch wel Marijke noemen? Ik bedoel, als we toch een stel zijn…’
‘Eh, ja, dat is wel goed.’ Marijke was even met stomheid geslagen. Ze had op zijn minst verwacht dat hij in lachen zou uitbarsten of ontzettend boos op haar zou worden. Maar niets, helemaal niets van dat alles. ‘Je begrijpt het toch wel?’ vroeg ze voor de zekerheid. ‘Jij speelt mijn vriend, ik jouw vriendin. We zijn verliefd. Althans, dat denkt mijn familie.’
Hij lachte zijn parelwitte tanden bloot. ‘Ik begrijp het volkomen, Marijke. Maak je maar geen zorgen. Ik zal mijn rol met verve spelen.’

Met een dromerige blik in haar ogen staarde Marijke naar Lorenzo, die zich tijdens het verjaardagsfeestje van Remina uitstekend leek te vermaken. Het was net alsof hij er altijd al bij was geweest, dat hij bij haar hoorde, bij de familie. Zoals beloofd speelde hij zijn rol als haar vriend met verve. Herhaaldelijk legde hij een arm om haar heen en gaf haar spontaan een zoen op haar wang of hoofd.
Marijke zuchtte diep. Het was jammer dat hij al getrouwd was. Anders, bedacht ze met een lichte huivering, had ze best eens een beschuitje met hem willen eten. Ze kon de aanvechting hem terug te zoenen met moeite onderdrukken, maar ja, hij speelde een rol. Ze hadden geen verkering met elkaar. Nee, in het appartement boven de bakkerij wachtte zijn vrouw op hem.
Afwezig stak Marijke haar hand in het schaaltje met borrelnootjes dat voor haar op tafel stond. Na het feest zouden hun wegen zich weer scheiden. Over een paar dagen zou ze de familie vertellen dat hun verkering over en uit was. En dan zou het leven weer zijn gewone gang hernemen. Jammer.
Marijke lachte hem even toe toen zijn ogen de hare vonden. Ze zuchtte opnieuw. Waarom kon Lorenzo niet gewoon vrijgezel zijn? Dat zou haar leven een stuk makkelijker maken.
Lorenzo lag goed bij haar familie. Ze hadden hem al geaccepteerd als de man in haar leven. Ze moesten eens weten! Zelfs Stella en Sacha konden het goed met hem vinden. ‘Zo eentje moet je zoeken, mam,’ had Stella haar toegefluisterd toen ze even alleen waren. ‘Wat een leuke man!’ En ook Sacha was enthousiast. ‘Hij weet veel over voetbal, joh!’
‘Ik hoop dat dit een blijvertje is, zus,’ merkte Remina later die avond op toen ze samen in de keuken de vaat deden.
‘Ja, dat hoop ik ook,’ antwoordde Marijke uit de grond van haar hart. Maar ze wist wel beter. Straks zou hij haar thuis afzetten en teruggaan naar zijn eigen gezin.
‘Ja, ik ook!’ hoorde ze ineens een stem achter zich zeggen. Het volgende moment schoven twee harige mannenarmen over haar schouder en werd ze tegen een stevige mannenborst getrokken.
Marijke hield even haar adem in. Lorenzo? Wat deed-ie nou?
‘Marijke is een schat,’ zei hij tegen Remina. ‘Ik ben heel blij met haar.’
Marijke had het gevoel alsof haar hart een moment stilstond toen ze zijn warme lippen tegen haar wang voelde drukken. In een beweging nam hij haar in zijn armen en keek naar haar. ‘Ik hoop dat je ook blij met mij bent?’
Marijke wilde iets zeggen, iets verstandigs doen – zoals hem van zich af duwen en weglopen – maar ze kon alleen maar in aanbidding naar hem opkijken. Lieve help, wat overkwam haar?
Zijn donkere hoofd boog en voorzichtig beroerde hij haar lippen met de zijne.
Naast hem klapte Remina verheugd in haar handen. ‘Als dat geen liefde is, dan weet ik het niet meer, hoor!’
Marijke beantwoordde zijn kus en voelde zich even helemaal licht worden. Ze zweefde. ‘Lorenzo…’ De naam deed haar met een schok op aarde terugkomen. ‘Lorenzo!’
Zijn oogopslag had iets uitdagends. ‘Marijke?’
Ze duwde hem van zich af, maar greep zijn hand vast. ‘Meekomen!’ gelastte ze hem. ‘Nu!’ Ze opende de achterdeur en trok de Italiaan achter zich aan mee naar buiten.
Remina keek hem met open mond van verbazing na. ‘Nou moe!’ Die Marijke liet er bepaald geen gras over groeien!
Eenmaal buiten, waar de heldere hemel bezaaid was met tientallen gouden sterren, liet Marijke hem los. Terwijl er van alles door haar hoofd spookte, probeerde ze te zeggen wat ze op haar hart had. ‘Zeg, ik vind het heel fijn dat jij je zo in je rol inleeft, maar ga je nu niet iets te ver? Ik bedoel, mij kussen en zo… O, niet dat ik het erg vind… Nee, dat bedoel ik niet…’ Marijke was even helemaal de kluts kwijt.
Hij glimlachte. ‘Wat bedoel je dan, Marijke? Misschien kus ik niet overtuigend genoeg. In dat geval…’ Hij wilde haar weer in zijn armen nemen, maar Marijke deed geschrokken een stapje achteruit.
‘Nee, niet doen, Lorenzo. Het kan niet, het mag niet. Je bent een getrouwde man!’
‘Mijn broer misschien, ja,’ klonk zijn raadselachtige antwoord, ‘maar ik niet.’
‘Je broer?’ herhaalde Marijke niet-begrijpend.
De lach op zijn gezicht werd breder. ‘Ik ben het, Marijke. Emilio. Kijk maar eens goed.’ Hij boog naar haar toe.
Ze keek in het gezicht van Lorenzo. Daarvan was ze overtuigd, of toch niet…
‘Ik heb mijn baard en snor afgeschoren. Lorenzo en ik zijn een identieke tweeling, dus…’
De bloederige kras op zijn gezicht! Hij had zich gesneden tijdens het scheren. Ze had het zelfs nog gedacht, maar toen was ze nog in de veronderstelling geweest dat het Lorenzo was.
Marijke was met stomheid geslagen. ‘Maar hoe…waarom?’ Ze snapte er niets van.
Hij pakte haar hand in de zijne. ‘Het is heel simpel, lieve Marijke,’ zei hij zacht. ‘Ik ben al een poos verliefd op jou, maar ik durfde nooit de eerste stap te zetten. Bovendien is Lorenzo de grote charmeur van ons beiden. Ik bewonderde je van een afstand, om het zo maar te zeggen.’
Marijke voelde haar hart als een razende tekeergaan in haar borstkas. ‘Dat heb ik nooit geweten…’
Hij streek over de binnenkant van haar pols, wat haar een plezierig gevoel van onrust in haar onderbuik bezorgde. ‘Ik zocht naar manieren om je te benaderen. In een opwelling heb ik vanmorgen mijn baard en snor afgeschoren. Lorenzo en Bella waren vandaag met de kids een dagje weg en dus mocht ik de bakkerij draaien. Toen je mij vanmorgen vroeg om je vriend te spelen, heb ik die kans met beide handen aangegrepen.’ Hij keek haar diep in de ogen. ‘Ik deed het met de beste bedoelingen, Marijke. Dat moet je geloven. Ik ben namelijk verliefd op je.’
Verliefd? Marijke snakte naar adem. Deze knappe Italiaan was verliefd op haar? Ze had heimelijk een oogje op zijn broer gehad, maar Emilio was vrij. Goed, van liefde was bij haar misschien dan nog geen sprake, maar wat niet was kon nog komen, nietwaar?
Hij nam haar in zijn armen. ‘Ben je nu boos op mij?’
Ze keek naar hem op, en op dat moment wist ze dat haar leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Emilio was verliefd op haar, en die wetenschap maakte haar gelukkig.
Ze sloeg haar armen om zijn hals en keek hem met fonkelende ogen aan. ‘Boos?’ vroeg ze. ‘Hoe kan ik nu boos op je zijn als je al die lieve woorden tegen me zegt? Kom hier, mooie jongen, en kus me!’
Ze trok hem omlaag en hief haar gezicht naar hem op om haar eerste echte kus van hem te ontvangen.
Emilio voldeed maar al te graag aan dat verzoek.