The making of: ‘Gebroken vleugels’ door Sandra Berg

Ik weet niet meer wanneer of waardoor ik op het idee kwam Gebroken vleugels te schrijven. Ik herinner mij alleen de scherven die ik, vaak per toeval, vond en die ik aan elkaar wilde lijmen tot een verhaal over volharding en ware liefde.

De scherven van inspiratie voor Gebroken vleugels kwamen uit een paar zeer verschillende bronnen. Belangrijke bronnen (en inspiratie) waren danseressen zoals Sofia Boutella en Olga Kuraeva; twee unieke , bijzonder getalenteerde en gepassioneerde danseressen.

Je moet alles in je leven verdienen. Het is niet gemakkelijk. Het is nooit gemakkelijk. Maar dit is wat ik wil doen. Een uitspraak van Sofia Boutella. Een interessante stelling. Hoe ver ga je, om dat te doen wat je wil doen? Hoe graag wil je werkelijk iets bereiken? Olga Kuaeva vertelt dat dans voor haar een manier is om zich uit te drukken. Emoties als kunst. Je kunt de technieken leren, maar je kunt niet leren om een danser te worden. Omdat ook ik ooit hebt gedanst, zowel klassiek als jazz, weet ik exact wat ze bedoelde. Ook ik droomde van een toekomst als danser. Maar ik was geen danser. Niet in die zin. Olga en Sofie brachten voor mij Sofie Martinsson, haar wilskracht en haar passie tot leven.

En dan was er nog die andere bron van informatie. Ik denk dat het begon met een moord in Malmö in het criminele milieu. En nog een moord… Malmö heeft in Zweden niet zo’n goede naam. Vooral bepaalde delen van de stad zoals Rosengård genieten een twijfelachtige reputatie. Malmö leek een onaangename bijsmaak te hebben en ik stelde mij een grauwe, koude stad voor. Ik was er immers nog nooit geweest. Alleen al daarom bezocht ik de stad, toen ik Malmö als locatie koos. Het kleurige, gezellige, cultuurrijke centrum verbaasde mij en ik begreep nu wel de aantrekkingskracht voor toeristen en de mensen die er graag woonden. Malmö bleek duidelijk een stad met meer gezichten. Maar geldt dat niet voor heel erg veel steden?

Om nog een beetje verder te graven, bekeek ik documentaires over Rosengård. Niet alleen over de criminaliteit in die buurt, maar ook over de mensen die daar wonen. Over de ondernemingslust en hechtheid van bewoners die nergens anders naartoe zouden willen gaan. Ik volgde documentaires over criminaliteit, bende’s en georganiseerde misdaad, zowel in Zweden als elders. Ik luisterde naar de verhalen van anonieme bendeleden, mensen uit de georganiseerde misdaad en gedetineerde en naar hun visie op de realiteit. Een zin van een bendelid bleef behoorlijk hangen: ‘How do you end a war? I don’t know. I wish I knew. Een ding is zeker. Niets is ooit zo simpel als het lijkt. Of zo zwart-wit als we graag willen geloven.

Het resultaat van mijn research is een boek dat over twee totaal verschillende werelden gaat. Over Sofie, geboren en getogen in een crimineel en onveilig milieu en over Björn, de alledaagse eerlijke muzikant uit een warm, geborgen nest.

Gebroken Vleugels gaat over de liefde tussen Sofie en Björn. Over Sofie, die niets liever wil dan samen met haar broer de wereld waarin ze leeft achter zich te laten. Haar grote voorbeeld is Tupac Shakur. Shakur was een getalenteerd musicus en poet en zag in dat talent een mogelijkheid om los te breken van de gewelddadige wereld waarin hij zich sinds zijn geboorte bewoog. Sofie heeft haar eigen talent. Haar wens is dezelfde.

Maar niets gaat zoals het zou moeten gaan. Niet met Tupac, die nooit echt los kwam van zijn ‘roots’ en uiteindelijk een gewelddadige dood stierf. En niet met Sofie Martinsson. Zelfs niet met Björn, wiens rustige leven niet alleen op zijn kop wordt gezet vanaf het moment dat hij Sofie ontmoet, maar wiens veiligheid vanaf dat moment niet meer vanzelfsprekend is. Betekent liefde altijd loslaten? Of soms juist niet?

Gebroken vleugels was voor mij een spannend project. Ik hoop dat lezers net zo veel plezier aan het boek beleven als ik heb gedaan toen ik het schreef.