Dag 1: ‘Zij die ontkomen’ – Z&K Readalong #1

01-07-2020

Welkom lieve lezers, bij de eerste Z&K Readalong!

De komende vijf dagen gaan we samen Zij die ontkomen lezen. Dit is het eerste deel in de Long Acre-serie van Roni Loren. Het aangrijpende en hartverwarmende verhaal over de overlevenden van de grootste schietpartij in de VS. De serie begint met het verhaal van Liv en Finn. Ik kan niet wachten om deze twee hoofdpersonen te ontmoeten en hun verhaal te lezen! Ik ben zo benieuwd wat jullie van dit boek vinden.

Vandaag lezen we de eerste vier hoofdstukken, dus als je ze nog niet gelezen hebt, zak dan lekker even onderuit met je e-reader, telefoon of tablet en kom weer terug als je de hoofdstukken gelezen hebt!

Goed, laten we dan nu echt beginnen met de readalong. Let op: de volgende tekst bevat spoilers over hoofdstuk 1 t/m 4 van Zij die ontkomen. Lees alleen verder als je deze hoofdstukken gelezen hebt!

Lees hieronder wat ik over deze eerste vier hoofdstukken denkt!

<– !! SPOILERS !! –>

Het verhaal begint gelijk heel heftig. Twaalf jaar na de schietpartij is Liv voor het eerst weer op de school waar het allemaal gebeurde. Een documentairemaker heeft besloten een docu te willen maken over de schietpartij en de overlevenden. De enige reden waarom Liv gezegd heeft dat ze bij wil dragen, is dat de opbrengsten naar de families van de slachtoffers gaan. Je wordt helemaal in het verhaal gezogen. Je voelt dat het voor Olivia moeilijk is bij het gesprek te blijven. Haar gedachten dwalen af naar die ene avond twaalf jaar geleden en naar Finn. Finn Dorsey, de jongen waar ze altijd in het geheim mee afsprak. Van gestolen kussen in de bibliotheek tot hun laatste moment samen in de kast van de conciërge voordat er een wapen op Liv gericht werd.

En dan blijkt dat Finn, waar ze al twaalf jaar niks meer van gehoord heeft, er ook is. In Long Acre, in dezelfde gymzaal waar zij ook zit, op precies datzelfde moment. We zien Liv’s emoties en ik kan er alleen maar aan twijfelen of ze misschien nog gevoelens voor hem heeft, na al die jaren? Finn stelt voor na het interview een drankje te doen en Liv is in tweestrijd. Ze wil het liefst alles wat met Long Acre te maken heeft achter zich laten en vergeten, maar het is en blijft toch Finn.

Daarna krijgen we een kijkje in Finns leven. Hij werkt als undercoveragent bij de FBI en is net terug van een missie waarbij hij twee jaar lang heeft gedaan alsof hij iemand anders was. Zelf heeft hij iemand vermoord en had dat bijna met zijn eigen leven moeten bekopen. Typisch dat iemand die zo’n heftige schietpartij heeft meegemaakt, vervolgens zelf het criminele circuit ingaat en zelf mensen vermoord. Wat zou zijn motivatie zijn om dat te doen? Hij zegt dat hij ergens naar op zoek is, ik ben heel benieuwd wat dat is!

Die avond gaat Liv samen met drie andere overlevers van de schietpartij, Rebecca, Kincaid en Taryn, wat drinken in het hotel waar ze overnachten. Ze zijn pas bevriend geraakt na de schietpartij. Al hun vaste kliekjes en vriendengroepen waren weggevallen en ze eindigden met elkaar in dezelfde steungroep. Toen hebben ze als achttienjarigen afgesproken dat ze hun leven tot het uiterste zouden leven, ter ere van al hun klasgenoten die dat niet meer konden. Ze hebben een tijdscapsule gemaakt met daarin brieven met hun voornemens. Deze avond leek de vier vriendinnen een geschikt moment om de tijdscapsule open te maken. Wat zouden de meiden destijds gedroomd hebben? Hebben ze hun dromen waar gemaakt?

We komen erachter dat Rebecca met Finn wilde trouwen. Oei, oei! Destijds was Rebecca Finn’s date naar het eindgala waar de schietpartij plaatsvond, maar hij was er met Olivia tussenuit geglipt. Rebecca was hier duidelijk niet van op de hoogte! Liv was daarentegen weer jaloers op Rebecca dat Finn wel een paar jaar contact met Rebecca had gehouden na de schietpartij en niet met haar.

Livs brief schrijft over passionele affaires met mannen, die heeft ze helaas niet waargemaakt. Tot ze oogcontact maakt met Finn, die ook de gehele avond in het restaurant heeft gezeten. Ze besluiten samen naar buiten te gaan. Daar maakt Finn zijn excuses voor hoe hij zich destijds heeft gedragen en wat hij toen heeft gedaan. Ze halen oude herinneringen op en de spanning tussen beiden neemt duidelijk toe. En dan, OMG! LIV HEEFT FINN GEZOEND. EN HIJ GING ERIN MEE!!! I AM HERE FOR IT!! de passie spat ervan af en dan horen ze iemand achter zich. Het zijn Kincaid en Rebecca en ze hebben alles gezien. BUSTED. Het gesprekje dat daarna volgt tussen Liv en Finn duidt er duidelijk op dat ze nog niet klaar zijn met elkaar.

Als Kincaid vervolgens met Liv meeloopt naar haar kamer, zit ze zich ongegeneerd te bemoeien met wat er gaande is tussen Liv en Finn. Ze heeft allang in de gaten dat dit niet de eerste keer was dat liv en Finn iets gedaan hebben. Kincaid durft ook gewoon uit te spreken wat iedereen allang in de gaten heeft, maar wat Liv maar blijft ontkennen. Want ja, volgens Liv is “er niks en was het gewoon de alcohol”.

Het laatste hoofdstuk eindigt met Finn die door zijn baas gebeld wordt. Na de heftige undercoverklus is hij nu op vakantie, maar niet op de locatie die zijn baas voor hem geregeld heeft. Om er zeker van te zijn dat Finn alles even loslaat, moet hij beloven leuke vakantiekiekjes van Finn met vrienden en familie naar hem op te sturen. Heel erg benieuwd hoe Finn denkt dat te gaan doen, als hij van plan is om zich in z’n eentje op te sluiten in het huis van een vriend.

Dat waren de eerste vier hoofdstukken alweer! Wat hebben we al veel mensen ontmoet en wat is er al een hoop gebeurd. Het verdriet en de angst van wat er gebeurd is, is nog duidelijk voelbaar bij alle personages, maar ohmygod de spanning tussen Liv en Finn is ook echt om te snijden. Ik kan niet wachten om te zien hoe dit zich verder ontwikkelt! Zou er meer gebeuren tussen die twee?

Wat vonden jullie van de eerste vier hoofdstukken? Wat hadden jullie gedaan als jullie Liv waren en daar met Finn op die veranda stonden?

Laat het hieronder in de reacties weten!

Morgen lezen we de hoofdstukken 5 t/m 10 en ik kan echt niet wachten! Ik hoop jullie ook niet.

Groetjes,

Véronique

>