Lilian over ‘Niemand zoals Zoë’

Flaptekst
Alleenstaande moeder Zoë is trouwambtenaar, maar heeft zelf niet veel op met het huwelijk. Met de vader van haar dochtertje Philomena heeft ze een vriendschappelijke verstandhouding en daar tekent ze voor. Maar kan ze weerstand bieden aan Thijs, een van de sportschoolbezoekers die toevallig altijd op hetzelfde moment als zij naar de spinningles komt?
Of blijft haar bindingsangst haar liefdesgeluk in de weg staan? Je leest het in dit snelle, humoristische tweede deel van de Sportschooltrilogie van Renée Olsthoorn: ‘Niemand zoals Zoë’.

Mijn mening
In Niemand zoals Zoë lezen we het verhaal over alleenstaande moeder Zoë. Dit keer niet een verhaal over een vrouw die het vervelend vindt om vrijgezel te zijn, maar er juist van geniet. Voor Zoë geen mannen meer! Toch?
Dan staat Thijs voor haar neus, en hij weet voorzichtig het vertrouwen van Zoë te winnen. Maar zal het haar echt lukken om het verleden achter zich te laten?

Wie Vraag te aan Veerle heeft gelezen, heeft Zoë al in dit deel voorbij zien komen. Persoonlijk vind ik dit altijd een leuke insteek in series; vervolgdelen waar andere personages in voor komen, maar je ook vorige en komende personages blijft volgen. Niemand zoals Zoë gaat verder waar deel 1 is gestopt, maar dan dus uit een ander perspectief. Het voordeel hiervan is dat je de boeken ook goed afzonderlijk kunt lezen.

Zoë is een leuke vrouw, tikkeltje onzeker over haar lichaam maar succesvol in het dagelijks leven. Het opvoeden van haar puberdochter gaat haar redelijk gemakkelijk af. Helaas accepteert haar dochter het niet dat haar moeder verliefd wordt en dit zorgt voor de nodige problemen binnen het gezin.
Serieuze onderwerpen en luchtige verliefdheid wisselen elkaar af. Onzekerheid, liefde, bindingsangst, maar ook verschillende vormen van relaties komen aan bod. Dit zorgt dat het verhaal zich snel ontwikkelt en je als lezer het boek niet gemakkelijk weglegt.

Renée Olsthoorn heeft een heel fijne schrijfstijl, waar ik weinig op aan te merken heb. Met een glimlach heb ik het boek dichtgeslagen en dat is wat je met feelgood wilt bereiken. Hoewel er ook serieuze onderwerpen aan bod komen en het verhaal op enig moment ook nog even echt spannend wordt, blijft de luchtige toon aanwezig. Naast Veerle wil ik nu ook Zoë graag als vriendin!

Niemand zoals Zoë heeft me weer een paar heerlijke leesuurtjes bezorgd en ik kan niet wachten op deel 3! Ultieme feelgood!